Schiphol. Zonder meer ‘the place to be’ om volledig in de vakantiestemming te komen. Al die verschillende mensen die vertrekken en aankomen. Heerlijk om te zien hoe iedereen bepakt en bezakt is, wie op wie staat te wachten, of afscheid neemt van wie, lachende gezichten, verdrietige gezichten, maar bovenal… al die verschillende gezichten. De sport, voor mij althans, blijft toch altijd om te raden wat voor etnische achtergrond bij welk gezicht hoort.
Waar ik echter nooit zo bij stil heb gestaan, is mijn eigen etnische achtergrond en bijbehorend uiterlijk. Als ‘halfbloedje’ heb ik dan wel de donkere ogen en haren van mijn Indische vader geërfd, maar daar staat ook een erfenis van mijn Hollandse moeder tegenover: een zeer blank gelaat. Ik was altijd van mening dat als men al kon zien dat ik buitenlands, voor de kenner Indisch, bloed door mijn aderen heb stromen, dit alleen in de zomer mogelijk was. In de zomer kleurt dat blanke huidje van mij namelijk binnen no-time naar een donkerdere teint, helaas trekt dit in de winter ook weer net zo snel weg. Het is dan ook in de winter dat ik eerder de vraag krijg ‘Ben je wel lekker, je ziet zo bleek?’ , dan de ‘zomerse’ vraag ‘waar kom jij vandaan?’, of de meer politiek correctere vraag ‘heb jij buitenlands bloed in je?’
De realisatie dat mijn uiterlijk wel degelijk in de winter buitenlands/Indisch bloed doet vermoeden, kwam afgelopen februari. Daar stond ik dan met een vriendin op Schiphol. Bepakt en bezakt stormden we ruim op tijd richting de check-in, startklaar om richting Praag te vertrekken. Nu was er bij de check-in nog niet zoveel aan de hand. Het is bij de douane ‘waar het allemaal begon’, althans volgens mijn vriendin dan, ik had het in eerste instantie nog niet helemaal door.
“Have a nice trip”, hoor ik de meneer zeggen die mijn ticket controleert, “thank you”, antwoord ik en loop door naar de detectiepoortjes, hopelijk zou ik er dit keer zonder piepen doorheen komen. Wat ik echter niet door heb, is dat mijn blonde, überhollandse vriendin in het Nederlands wordt aangesproken door dezelfde meneer. Als we zonder piepen door de poortjes zijn gekomen, ik letterlijk(!) in mijn hemdje, broek en op sokken, zij met al haar kleren nog aan, komt dé opmerking: “Zeg Lies? Hoe komt het dat jij in het Engels wordt aangesproken en ik niet?” Huh, wat?! Hoe bedoel je? In het Engels? Echt waar? Ja inderdaad. Ach toeval. Dacht ik…
Maar tot mijn verbazing bleef ik tot in het vliegtuig aan toe aangesproken worden in het Engels en mijn vriendin in het Nederlands! Geen enkele uitzondering, zelfs de KLM stewardessen, “Hello, welcome on board.” Vriendin achter mij, “Goedemiddag, welkom aan boord”. Terwijl ik plaatsneem realiseer ik me dat mijn vriendin gelijk heeft, stelselmatig word ik aangesproken in het Engels. Maar ik spreek toch zeker Nederlands! Dat horen ze toch? Ik zie er toch zeker óók Nederlands uit?!?! Totdat ik naar mijn spiegelbeeld kijk in het vliegtuigraampje en me ineens realiseer dat ook al ben ik een Nederlander, zoals toch duidelijk in mijn paspoort staat, ik ook een Indo ben.
Een Indo, met alle ‘mixen’ die deze term impliceert, ziet er misschien wel uit als een Nederlander, maar ook weer net niet helemaal. De donkere ogen, die tijdens het lachen veranderen in spleetoogjes, en de donkere haren: het blijft toch een indicatie van ‘vreemd bloed’ door de aderen. En hoewel ik het in eerste instantie niet kon waarderen dat er een onderscheid naar uiterlijk werd gemaakt, heeft het me ook doen stilstaan bij de meerwaarde van het ‘Indo-uiterlijk’. Indo, net niet helemaal (Nederlands) maar tegelijkertijd allemaal. Qua uiterlijk zijn ‘wij Indo’s’ behoorlijk internationaal in te schatten, het Indische/Aziatische is dan ook lang niet bij iedereen te herkennen. Met een grijns steek ik mijn tong uit naar mijn spiegelbeeld. Ach ja, al die verschillende gezichten!
Hi Liselore,
heel herkenbaar! En inderdaad wees trots op je internationale uiterlijk :-). Niets mis mee!
Weet je wat heel erg is? Dat ik na een vlucht met Silk Air naar Solo in het Engels word aangesproken en niet in het bahasa Indonesia, terwijl ik toch laat doorschemeren dat ik die taal spreek. Zo moeiljk is dat niet bij een paar eenvoudige vraagjes of bestellingen.
Vorig jaar bij een info-bali voor telefoonkaarten in Singapore vroeg mijn vrouw om info, in het bahasa Indonesia, dat sprak men daar ook. Op een gegeven moment zag ik dat zij, mijn vrouw geittiteerd raakte en mij vroeg of ik het woord wilde doen. De balie-medewerkster begreep haar waarschijnlijk niet. Toen vroeg ik dezelfde info in het bahasa. En die werd me in het bahasa Indonesia gegeven.
Ik vroeg mijn vrouw (gevoelig, lange tenen) wat er precies aan de hand was. Zij had de indruk dat zij werd beschouwd als een tenaga kerja Indonesia, je weet wel die indonesische mensen die in het buitenland werken. Dat zie je vaker tijdens vluchten naar/van Indonesie dat deze arbeidsters niet al te vriendelijk worden behandeld..
Op hetzelfde vliegveld, tijdens een bezoek aan een foto-winkel dacht de verkoper dat mijn vrouw mijn secretaresse was. Nou zeg..
Ik zou me overigens helemaal niet druk maken over dat men je als een niet Nederlander/se beschouwt tijdens een KLM vlucht. Ik geniet ervan wanneer ik in behoorlijk Nederlands kan antwoorden. Overigens, waarom zou je je als niet “volbloed nederlander” ogende als een perfecte Nederlander/se beschouwd willen worden?
Ik heb daaraan totaal geen boodschap of behoefte aan. Echt niet.
Ook het vorig jaar sprak iemand uit India me aan (in het Engels). Hij vroeg me naar mijn afkomst. Ik zei: Dutch. Hij geloofde me niet, want hij dacht dat ik een Japanner was.
Ook dat is mogelijk.
Het kan pijnlijk zijn als je door je uiterlijk tot een bepaalde grp werd gebombardeerd .
En zeker als je in Malaysia of Singapura bent en men dacht dat je een TKW-ster ( Tenaga Kerja Wanita) bent en daardoor slecht(er) behandelt werd .
Dat zag ik in Dubai ( had met Emirates gevlogen) , en nooit meer als het kan . Toevallig had ik een harga diskon uit Dusseldorf gekregen , anders zal ik het nooit doen.
De TKWsters (TKI) werden echt rot behandeld.
Door mijn uiterlijk werd ik ook vaak benadeeld , alles wordt soms duurder .
Wil toch proberen om naar K.L te gaan om zelf te ervaren of ze mij als een TKI-er zullen aanzien en behandelen.
Afgelopen dinsdag kon ik niet meegaan naar K.L met mijn vriend omdat ik te laat heb geboekt bij Air Asia .
Mijn vriend had een promoprijs gehad , wel vroeg weggaan uit Jkt.
Eind mei ga ik weer terug naar mijn kampung-halaman in Jakarta, met 3 nachten stopover in Singapura.
Ben benieuwd of ik als TKI-er wordt behandelt , zal t.z.t mijn verslag hier plaatsen.
Salam dari Jakarta
Sommige mensen dachten dat ik een Mongool was. Het viel mij wel op dat in al die gevallen men boos. 🙁
ik ben ook half indo,blank en heb groene ogen 😛
alleen oudere indo’s(30+ofz.) zien aan mijn ogen enzo dat ik indo ben. ik vind het best jammer dat ik niet echt op een indo lijk
🙁
Beste Ally, ik had ook een oom die had blauwe ogen, voor het overige was hij indo, maar dan moest je goed kijken en ook luisteren naar zijn uitspraak. Hij had dat “indisch” accentje, dus, een makkie.
In mijn jeugd was er een groepje dat zong: Can you judge a man by the color of his skin? Then Mr you’re a better man than I.
Er zijn ook zogenaamde indo’s die met veel uiterlijk vertoon er op voorstaan dat ze echte indo’s zijn.
In Indonesie kan ik ze niet ontwijken, maar gelukkig in Nederland wel.