Deze week is het muziekweek op Indisch 3.0. Achtereenvolgens worden er drie interviews gepubliceerd met jonge getalenteerde Indo’s die iets doen in de muziek. Vandaag beginnen we met een interview met Angela Moyra.
Tekst: Willem-Jan Brederode, Fotografie: Tabitha Lemon
Angela Moyra was één van de grote verrassingen van het afgelopen seizoen van “Popstars”. Zichzelf begeleidend op gitaar veroverde ze de harten van de jury met haar eigen geschreven liedje ‘Timid’. Ondanks het contrast tussen het commerciële format van de show en haar singer-songwriter achtergrond veroverde zij een zesde plek. Indisch3.0 sprak met haar, bijna een jaar na dit stormachtige avontuur.
Wie de optredens van Angela bij Popstars heeft gezien, ziet door de visagie en styling heen nog steeds het frêle meisje dat de boude beslissing nam om met gitaar en een eigen liedje auditie te doen. Maar hoe wist zij dit verschil te overbruggen en zover in de show te komen? “Het was niet ongewoon voor me een vreemde eend in de bijt te zijn, zo voel ik mezelf mijn hele leven al. Vroeger was ik daar erg onzeker over, ik voelde mezelf nooit op m’n plek. Nu vind ik het juist cool om niet standaard te zijn’.
“Het leek wel een droom soms. Toen de show voorbij was en de aandacht weg, zat ik nog een tijdje in een soort roes”
‘En muziek blijft muziek’, zo vervolgt ze, ‘dus het moest wel ergens passen. Uiteindelijk is het toch gelukt mijn eigen muziek te laten horen en daar kreeg ik erg leuke reacties op. Veel meisjes schreven mij om te vertellen dat ik ze inspireerde zelf liedjes te schrijven”. De andere kant van de medaille leerde Angela ook kennen: “Ik kreeg ook kritiek en daar leerde ik gaandeweg mee omgaan. Ongeacht dat erg leuk was om mee te maken was het ook enorm zwaar. Het leek wel een droom soms. Toen de show voorbij was en de aandacht weg, zat ik nog een tijdje in een soort roes”.
De verhalen van oma
Angela’s levensverhaal begon 26 jaar geleden in de Zaanstreek als enige dochter van een Nederlands-Engelse vader een Moluks-Manadonees-Javaanse moeder. “Ik heb een erg fijne jeugd gehad samen met mijn ouders en mijn drie broers. Mijn moeder was en is nog steeds een voorbeeld voor mij. Ze is een traditionele en zorgzame maar ook een heel sterke vrouw. Na kanker te hebben overwonnen, is zij nu een succesvolle ondernemer met haar eigen Indonesische restaurantje. Ik zou graag zijn zoals zij is en ook zoiets doen. Ik denk ook dat ik haar daar blij mee zou maken, maar helaas heb ik haar kookkunsten niet geërfd”.
(c) Tabitha Leom/ Indisch 3.0 2011
De sterkste jeugdherinnering heeft Angela aan haar oma, die vroeger dichtbij woonde. Als een soort tweede moeder paste zij vaak op haar en haar broers. Naast haar lekkere spekkoek, herinnert ze zich de verhalen van haar Molukse oma het meest. “Voor het slapen gaan vertelde ze honderduit over haar jeugd, de boottocht naar Nederland en de tijd in de barakken. Ze stopte pas als ik zei; “Oma, ik wil slapen…”. Toen ik later de Molukse geschiedenis leerde kennen, kon ik haar verhalen pas plaatsen. Ze overleed een uur voor de eerste liveshow van Popstars. Toen moest ik nog zingen. Mijn moeder en ik keken elkaar aan en wisten dat mijn oma erbij was en naar mij keek”.
Wereldburger
De familie van haar moeders kant zijn echte familiemensen. Angela zelf is op dit moment echter heel erg gefocust op zichzelf. Dat uit zich in een ‘internationale zoektocht naar wie ze is: “Ik zou heel graag voor een langere tijd naar Engeland en Indonesië gaan, om delen van mijn eigen achtergrond en daarmee mijzelf beter te leren kennen.
Amerika is echter mijn tweede thuisland. Tijdens mijn tijd aan de Hogere Hotelschool heb ik daar meerdere malen stage gelopen. Ondanks dat veel Nederlanders Amerika nep en opgeblazen vinden, vind ik het prachtig als mensen in een winkel beginnen met “How are you?” en eindigen met “God bless you”. In het buitenland staat men bovendien veel opener voor muzikale ontwikkeling; men is daar meer van “follow your dreams”. Ik ben meer internationaal georiënteerd en dat gaat verder dan alleen de achtergrond van mijn ouders. Ik voel me een wereldburger”.
“Ik zou dolgraag een keer op een pasar malam willen optreden. Dat past perfect in mijn zoektocht naar mijzelf”
(c) Tabitha Lemon/ Indisch 3.0 2011
Pasar Malam
Naast haar reisplannen, is Angela momenteel ook druk met haar muzikale carrière. Ze staat binnenkort in de kwartfinale van de Grote Prijs van Nederland en is ook in gesprek met een publisher om haar nummers te laten gebruiken door andere artiesten. “Ik leer steeds beter hoe ik liedjes kan schrijven. Er is veel interesse naar mijn werk, maar ik weet nog niet hoe alles precies gaat lopen. Ik weet wel dát er iets staat te gebeuren”. Ook heeft ze nog een speciale wens. “Mijn muzikale invloed en kennis komen vanuit beide zijden van mijn familie, maar ik zou dolgraag een keer op een pasar malam optreden. Dat past perfect in de zoektocht naar mezelf”.
Met deze wens besluiten we het interview. Terwijl Angela en Tabitha de drukte van Amsterdam induiken voor een aantal kiekjes, mijmer ik over Angela’s wens. Ik heb er wel een goed gevoel bij. Volgend jaar zal ik haar vast een keer zien optreden op het Malieveld in den Haag…
Nieuwsgierig geworden naar meer? Kijk op Angela’s Youtube-kanaal en volg haar tweets…
Hoe minder last je hebt van vaststaande ideeen over wie je bent, hoe buigzamer de identiteit en hoe beter je in staat bent normaal gedrag te produceren. (‘normaal’ naar de maatstaven van de omgeving waarin je je op dat moment bevind, red.)
Maar aanpassingsvermogen aan de omstandigheden, wat wij normaal gedrag noemen, kan natuurlijk absurde vormen aannemen. In de Woody Allen film Zelig heeft de hoofdpersoon zich het aanpassingsvermogen zo goed eigen gemaakt dat hij als hij praat met een tandarts ook een tandarts wordt en als hij met een indiaan praat, veranderd in een indiaan.
Arnon Grunberg in de Groene Amsterdammer
Is het positief dat Indo’s zichzelf voorstellen als wereldburger? Komt het omdat we geen idee hebben wie we zijn? Komt het omdat we ons schamen voor onze afkomst? Komt het omdat we nagelang onze gesprekspartner kunnen switchen van identiteit, om zo normaal gevonden te worden?
Zijn wij absurd bezig?
Is het absurd wat Angela specifiek doet? Haar zelf-identificatie als wereldburger komt niet alleen voort uit haar afkomst als tjampoer Javaans/Moluks/Engels… maar ook uit haar stage in Amerika, die haar in aanraking bracht met een heel andere cultuur, die haar erg aangesproken heeft. Nergens staat dat zij als een kameleon zich aanpast aan de achtergrond/afkomst van de persoon met wie zij praat of het gezelschap waarin ze verkeert.
Overigens, waarom moet Angela Moyra zich aangesproken voelen door het fenomeen of de theorie dat veel Indo’s zich ‘liever wereldburger dan Indo’ noemen? Haar moeder is Moluks/Menadonees/Javaans, haar oma was Moluks, en uit het artikel maak ik op dat ze zich dus in 1ste plaats eerder als ‘Moluks’ dan als ‘Indo’ ziet. Van die hele discussie over de identiteit/cultuur van de Indo-Europeanen en een mogelijk verdwijnen ervan, hoeft Angela zich niets aan te trekken, want haar moeders ouders waren ‘Inlands’. Hoe relevant waren de beslommeringen van de Indo-Europese gemeenschap voor hun?
En ondanks dit alles geeft ze aan in de toekomst graag op te treden op een pasar malam, omdat dit ‘perfect past in de zoektocht naar haarzelf’. Deze dame kan niet beschuldigd worden van identiteit-switchen of schaamte voor haar afkomst.
‘omdat het perfect past bij de zoektocht naar mezelf’ (angela)=omdat we geen idee hebben over wie we zijn?(jeroen)=hoe minder last je hebt van vaststaande ideeen over jezelf,… (Grunberg).Nee ik vind haar niet absurd bezig omdat ze op zoek is naar zichzelf.Anders is het voor Indo’s en andere mengbloeden die denken dat ze zichzelf kennen. Die zichzelf uitrekken om de aarde te omvatten tot ze uit elkaar scheuren. Die wereldburger zeggen te zijn omdat ze zogenaamd niet rasistisch zijn, maar zich eigenlijk schamen voor hun indische, Indonesische bloed.Die wereldburger zijn omdat ze hun afkomst niet kennen, maar ook niet willen zoeken.Ja dat is soms wel absurd, indo’s die bijvoorbeeld doen of ze uit Mongolie of een totaal ander land komen. En dan schuilen achter, ja ik ben een wereldburger. Maar ook bij mildere vormen kun je vraagtekens zetten.Wil trouwens niet zeggen dat het niet goed is om empatisch te zijn tegenover anderen en van ze te leren. Maar wel met de juiste beweegredenen en niet te overdreven.Wij Indo’s hebben de wereld veel moois te bieden, daarvoor moeten we ons zelf eerst kennen en accepteren. Op dit moment nemen we meer dan dat we geven. Volgens de theorie van Grunberg moet er juist een gezonde wisselwerking zijn, men moet elkaar aanvullen.En dat allemaal door het woord wereldburger pfffffffff
Hoi,
Ik ben Angela Moyra. Ik vind het interessant wat jullie te zeggen hebben, leuk dat er een discussie uit voort komt. Even voor de duidelijkheid. Ik ben wie ik ben. Mijn moeder heeft een Molukse opvoeding gehad, is geboren in Huizen, in een van de barakken, later is ze verhuisd naar Wormeveer. Mijn vader heeft een hele andere opvoeding gehad in Amstelveen, zijn moeder kwam uit London en zijn vader was jarenlang captain bij de KLM. Ik ben dus multicultureel en ik kan me inderdaad goed aanpassen aan verschillende achtergronden. Dat betekent niet dat ik mij schaam voor mijn achtergrond als ik zeg dat ik wereldburger ben. Ik ben er trots op dat mijn roots in Indonesie liggen, heb er zelfs laatst een lied over geschreven, ‘ Emma’s island’, het eiland waar mijn oma vandaan komt: Saparua. Ook ben ik trots dat ik Engels en Nederlands ben. Dit heeft me gemaakt tot wat ik nu ben. Maar de persoon die ik nu ben, heb ik niet alleen te danken aan mijn roots, ook aan mijn eigen ervaringen en stappen die ik in het leven heb gemaakt om te groeien als persoon. Ik heb mijzelf ook kunnen ontplooien in andere landen, zoals Amerika en Schotland en ik hoop ook andere landen in de toekomst. Daarom zeg ik: ik ben een wereldburger.
Hoi Angela, dank je voor je reactie. Het is goed te horen dat je bewust bent van je roots.
Als Indo’s het woord wereldburger gebruiken vind ik dat vaak verdacht.
Het is lastig uit te leggen omdat ik het in veel verschillende contexten heb gehoord, soms als verontschuldiging, soms vanwege het gebrek aan kennis van de afkomst en soms uit overduidelijke schaamte. Alleen hebben die Indo’s het zelf niet eens door en komt mijn opmerking dus extra hard aan.
Hallo, Angela, ik had je bericht over het hoofd gezien, een maand geleden. Sorry dat ik in m’n bericht alleen doorging op dat wereldburger-draadje, en niet over jouw muziek. Want dáárover zouden mensen eigenlijk moeten praten in de comments op een artikel over een singer-songwriter. Dat was dus heel lomp van mij.
Je liedjes zijn erg mooi, mooie teksten. Geweldige live-optredens ook op YouTube, goeie controle over je stem! In die akoestische optredens lijk je je veel prettiger te voelen dan op het podium van Popstars een tijdje terug.
Wel erg jammer dat je de Grote Prijs niet hebt gewonnen. Maar Yori Swart is ook een heel goeie. Veel succes in 2012, hoop nog veel van je te horen!
Hé! Ik hoor ‘Timid’ nu op Radio 2 tijdens Sander de Heer. Eerste keer dat ik ‘m op de radio hoor.
Angela doet nu tvshows als kandidaat in de beste sing- and songwriterhttp://www.debestesingersongwriter.nl/Angela-Moyra.11344.0.html
Maar is ze ook van Indische komaf? Ik zie wel een Molukse oma in het verhaal en dan denk niet aan een Indische familie.
Angela doet nu tvshows als kandidaat in de beste sing- and songwriter
http://www.debestesingersongwriter.nl/Angela-Moyra.11344.0.html
Maar is ze ook van Indische komaf? Ik zie wel een omschrijving en dan denk je eerder aan Moluks en niet aan een Indische familie.
Dat was ons indertijd ook niet geheel duidelijk. Zelf omschrijft ze haar moeder als van ‘Moluks-Menadonees-Javaanse afkomst’.