Een avondje uit met een Indisch tintje
Meike Grol was een van de vijf genomineerden van de verhalenwedstrijd Hier Wordt Wat Groots Verricht. Net als Romy Luyt won zij een dinerbon van Asia Gastronomica*. Daarmee kon ze met twee personen heerlijk uit eten gaan bij Restaurant Blauw in Utrecht. Meike blikt terug.
Blauw. Foto: http://www.guardian.co.uk/travel/2011/jun/22/top-10-best-restaurants-amsterdam
Omdat het een van de eerste zomerse avonden van het jaar is, moeten onze ogen aan het donker wennen als we restaurant Blauw binnenstappen. Hier geen traditioneel houtsnijwerk, landkaarten van de archipel of waaiers met sawahs in losse penseelstreken. Het interieur is modern en voornamelijk donkerrood, op een enorme familiefoto op de wand na. De open keuken doet me denken aan de restaurants op Java waar de kokkin achterin naast een geblakerde wadjan hurkte. De geuren zijn vergelijkbaar. Sinds die reis, vijftien jaar geleden, heb ik er niet meer over nagedacht wat Indisch zijn voor me betekende. Pas toen mijn zoontje tot ieders verbazing met een mongolenvlek geboren werd, besloot ik wat op te schrijven voor het nageslacht. Door een van die verhalen op te sturen naar de verhalenwedstrijd van Indisch 3.0 sta ik hier nu in Blauw. Geen slechte prijs!
Toch koop ik graag de toko leeg.
Terwijl de vriendelijke ober mijn man en mij de tafel wijst, zie ik bij andere gasten allerlei schaaltjes staan: roedjak, acar, pisang, saté en nog veel meer. Het water loopt me in de mond. Zou een voorliefde voor Indisch eten aangeleerd of aangeboren zijn? In mijn geval moet het laatste gelden. Mijn Indische opa kookte niet, zijn moeder overleed jong en heeft het mijn moeder dus niet geleerd, en daar mijn vader zelfs het petieterigste beetje pedis niet kan verdragen, aten we thuis nauwelijks Indisch. Ik ging vaak uit eten met mijn grootouders, maar kan me geen bezoek aan een echt Indisch restaurant herinneren. Toch koop ik graag de toko leeg, ken ik alle gerechten bij naam en grijp ik voor troost liever naar een lemper dan naar een broodje kaas. Helaas heb ik die eerste zelden in huis.
Ik ben een dubieuze Indo 3.0, vind ik. Dat blijkt ook maar weer uit wat ik denk terwijl ik op de menukaart tuur. Niemand heeft ons namelijk uitgelegd wat de bon inhoudt. ‘Mogen we gewoon alles bestellen?’ fluistert mijn man. ‘Ik denk het wel,’ fluister ik terug, uitgaand van de Indische gastvrijheid die ik zelf ook hoog in het vaandel heb. Maar de zuinige Hollander in mij informeert het toch maar. ‘Alles wat jullie willen,’ zegt de vriendelijke bediening, en ik schaam me over mijn onbescheiden vraag. Mijn man kijkt verheugd, hij is dit niet gewend.
De zuinige Hollander in mij informeert het toch maar.
Hij bestelt als voorgerecht saté kambing, ik een loempia pepesan ikan. Met djeroek poeroet en sereh, mmmm! Daarna de rijsttafel. De loempia is heerlijk: boterzachte vis, kruidig en fris met een knapperig laagje. Ik steel ook een stokje saté en die is al even goed, vooral de ketjapsaus. Ik verwachtte dat de rijsttafel meer pedis zou zijn, maar eigenlijk is geen enkel gerecht echt scherp. Toch wat aangepast aan de Hollandse smaak? Heerlijk is het wel.
We hebben zoveel gegeten dat we besluiten te gaan wandelen. Tijdens de wandeling vraag ik mijn man of hij verschil ziet met andere restaurants. Met niet-Indische restaurants, bedoel ik eigenlijk.
‘Ik zag niet zoveel in het donker,’ grapt hij, ‘maar ik vond de bediening super: gastvrij en hartelijk, en toch bescheiden. Zorgzaam zonder opdringerig te zijn.’ Het blijft toch jammer dat hij mijn opa nooit gekend heeft. Want dat is precies wat mijn opa anders maakte dan anderen. Is dat iets Indisch dat ik heb meegekregen? Ik hoop het.
Laatste reacties