Ik hou van n beetje saai, van degelijk, voorspelbaar, vertrouwd, herkenbaar. Ik vind het fijn als de dagelijkse dingen gaan, zoals ik ze verwacht. Vaste routine, dito patronen. Het voelt veilig. Senang. Met andere woorden, alles dat niet aan bovenstaande zaken beantwoordt, verstoort. Handelingen, gebeurtenissen, die afwijken van de dagelijkse routines interrumperen het gelukzalige gevoel van senang zijn.
Waarom zou ik dat doen? Wat zou het me kunnen brengen? Spanning, onzekerheid, kwetsbaar, onveilig, onbekendheid. Allemaal dingen die ik niet prettig vind. Afkeuring, afwijzing, nog meer onzekerheid, weg is het gevoel van senang! Het voelt als vroeger op een Moluks feest, in een grote kring staan. Iedereen die kijkt naar de lege dansvloer en de band speelt toch echt jouw favoriete nummer. Maar… wie durft? Wie stapt die ring in en breekt de ban?
Een usi zus of zo stapt in, trekt giechelend en aarzelend een vriendin mee en samen dansen ze het liedje uit. De rest kijkt toe, wacht af, de één zie je aarzelen, de ander lacht wat schamper voor zich uit. De beweging oogst beurtelings afkeuring, bewondering, een glimlach en soms zelfs een medestander. Vandaag stap ik de kring in. Het platform Indisch 3.0. Ik zal hetzelfde oogsten als die ene usi die de leegte betrad.
Het verlaten van de comfort zone betekent een belangrijke stap.
Het vergroot de zichtbaarheid. Dat is wat 3.0 voor mij inhoudt. De eerste generatie Molukkers is er nagenoeg niet meer. De tweede generatie nadert het einde. Hoe kunnen 3.0 generatiegenoten hun zichtbaarheid vergroten?
Het verlaten van de comfort zone. Die is voor iedereen anders. Voor de een betekent het begin van een eigen bedrijf, de ander een nieuwe baan, een vertrek uit de wijk, voor mij betekende het recent de moeizame relatie met mijn vader herstellen en vorig jaar het uitbrengen van mijn boek. En nu… bloggen op Indisch 3.0.
Mmm… ik voel me best senang.
En jij?
Kwetsbaarheid als kracht, uit de comfort zone
Leuke blog! en herkenbaar.
Edward, wat een mooie blog! Ik ga je boek zoeken, lijkt me erg interessant. Het uit je schulp kruipen, in weer en wind staan valt niet mee… maar je leert jezelf wel kennen en dat is winst.
Groei gaat vaak tegen de verdrukking in…
Mooie stelling ook:Om het leven voorwaarts te leven, moeten we eerst achterwaarts gaan.
Ben zelf puur polderkind, al 37 jaar getrouwd met een 2de gen. Indo en hoor dus bij een Ned. Indische fam. …weet er intussen alles van. Je blog raakte me, vandaar deze reactie.
dank je wel, joke verweerd
Hi Joke, je kan het boek bij Bol.com, Bruna, bestellen of rechtstreeks bij mij, als je dat wil.
Dank je wel voor het mooie compliment, bijzonder dat het je raakt.
Het is en blijft spannend, ook bij het publiceren van een blog, wat het doet met de lezer. De een herkent zich erin, de ander totaal niet en zelfs dat kan inspirerend zijn, heb ik gemerkt.
Tot een volgende keer!
Mijn vader is in eind jaren 60 (als begin-twintiger) al vroeg uit zijn woonoord vertrokken. Dus nog voor er woonwijken voor Ambonezen werden gebouwd. Hij ging daarvoor al als een van de eerste jongelingen naar Verenigde Staten. Weg van de gebaande wegen. Zo ben ik opgegroeid tussen de orang2 Belanda.
Eigenlijk is er voor de Ambonees geen comfort zone. Occupatie/overheersing door de Engelsen, Portugezen, Nederlanders en de Javaan. Daarna door KNIL-verplichtingen over de Archipel verspreid om tenslotte in Nederland terecht te komen.
Wat geeft jouw verblijf in Nederland voor comfort ? Je land wordt door Nederland niet erkend, het politiek probleem van de Zuid-Molukker wordt genegeerd; daarmede wordt je identiteit door Nederland ontkent: je bestaat enkel als Nederlander en een enkeling nog als Statenloze en in het ergste geval ben je Indonesiër.
Mijn paspoort is niets meer en niets minder dan een reisdocument.
Wel zo comfortabel. Of niet?
Amatoo.
Dag Insula,
Ik ‘proef’ iets van minder senang in je verhaal, echter dat weet jij alleen. Ik zit inmiddels zeer comfortabel in mijn Molukse vel in Nederland. Dat heeft echter wel een aantal jaren ‘zoeken’ gevergd om daartoe te komen. Ik begrijp beter welke impact de reis van mijn (groot) ouders is geweest op mij. Oftewel ik kan voorwaarts leven, nadat ik wel eerst achterwaarts heb moeten gaan.
Dank voor je reactie en jouw kijk op het Indisch/Molukse leven.
hoi Edward,
bedankt voor je reactie.
Wat maakt het voor jou dan nu zo comfortabel? Mee in de mainstream, blend-in i.p.v. blend-out? Of is het juist meer Nederlander worden en minder ‘de Molukker’ zijn? Heeft het juist niet meer met identiteit te maken, heb je geworsteld of je nu Nederlander bent van Molukse komaf bent of een ‘Ambonees’ bent naar de letter van het internationaal recht? Ben benieuwd.
Om met Slauerhoff af te sluiten:
[…]
“In Nederland wil ik niet sterven,
En in de natte grond bederven
Waarop men nimmer heeft geleefd.
Dan blijf ik liever hunkrend zwerven
En kom terecht bij de nomaden.
Mijn landgenooten smaden mij: ,,Hij is mislukt.”
Ja, dat ik hen niet meer kon schaden,
Heeft mij in vrijheid nog te vaak bedrukt.
[…]
Amatoo.
Hoi Insula,
Mooi zeg, het gedicht van Slauerhoff, dank voor het delen.
Je geeft eigenlijk zelf al het antwoord op je vraag, alle genoemde gevoelens zijn gepasseerd in mijn zoektocht. Helemaal af is het ‘gelukkig’ nooit. De weg naar mijn plek in het leven blijft een zoektocht. Ik kijk iedere dag in de spiegel en voel me senang, tevreden met wat er is. Licht en schaduw, verlies, winst, Nederland, de Molukken… naast elkaar. Zo is het voor mij.