Welles/nietes?
Foto Nationaal Archief: By Vera de Kok (Own work) CC-BY-SA-3.0, via Wikimedia Commons
In december 2013 hoorde ik ervan. De schrijfster en journaliste Griselda Molemans (o.a. Zwarte huid, oranje hart, Oog van de naald) was een actie gestart om geld in te zamelen om het boek uit te geven waar zij al een tijd aan werkt: Opgevangen in andijvielucht. Aanleiding voor de inzamelingsactie was volgens Molemans dat haar oorspronkelijke opdrachtgever, het Nationaal Archief, zich teruggetrokken had. De ‘vele onthullingen in het manuscript stonden haaks op de ministeriële verantwoordelijkheid’ van het Archief, stelt de in Amerika wonende schrijfster in haar flyer.
De flyer van de inzamelingsactie ‘Opvangen in andijvielucht’. Bron: PR 360 & More
Ik bel het Nationaal Archief voor een toelichting. ‘De samenwerking met mevrouw Molemans is inderdaad stopgezet,’ bevestigt de woordvoerder. ‘Nee, dit was niet om inhoudelijke redenen. Mevrouw Molemans dreigde de deadline van 15 oktober 2013 niet te halen, de datum waarop wij de tentoonstelling wilden openen. Dat mevrouw Molemans de researchkosten terugbetaald heeft klopt in zoverre, dat zij de fees die wij haar al betaald hadden, terugbetaald heeft.’ Ik vraag hoe het zit met de ‘ministeriële verantwoordelijkheid’. ‘Nee, die woorden hebben wij niet in de mond genomen.’
Hmm. Dit is een heel ander verhaal dan wat in het Indische wereldje circuleert.
“Het Nationaal Archief is een compleet gepasseerd station.”
Als ik Griselda mail dat ik met dit verhaal aan de slag ga, verwijst ze me door naar haar advocaat. ‘Het Nationaal Archief is een compleet gepasseerd station voor me. [..] Ik doe daar verder geen mededelingen meer over.’ Ik mail haar advocaat om een reactie op de verklaring van het Archief. Die is eenvoudig: ‘Over een deadline is nooit gesproken en het Nationaal Archief heeft cliënte ook nooit een deadline gesteld, noch voor 15 oktober 2013, noch anderszins.’
Is dat wat. Dit lijkt wel een ouderwets potje welles-nietes.
Ik zoek verder en vind in de Sobat (9, winter 2013) een 2,5-pagina tellend artikel van Siem Boon over de nieuwe tentoonstellingsruimte van het Nationaal Archief. Staat in dit artikel misschien iets over het werk dat Molemans heeft gedaan voor het Nationaal Archief? “In oktober werd de nieuwe publieke- en tentoonstellingsruimte van het Nationaal Archief geopend door Koning Willem-Alexander. De eerste tentoonstelling heet Het Geheugenpaleis – met je hoofd in de archieven: elf grote en kleine verhalen uit meer dan duizend jaar Nederlandse geschiedenis. Twee van die verhalen zijn Indisch: ‘Daar was laatst een meisje loos; Vrouwen en de VOC (1602 – 1795) en Opgevangen in spruitjeslucht; Indische repatrianten in Nederlandse contractpensions (1945 – 1970)’.”
Archiefbeeld: Siem Boon (links), directeur Tong Tong Fair (c) Tabitha Lemon/ Indisch 3.0 2011
De naam ‘Opgevangen in Spruitjeslucht’ lijkt – voorzichtig uitgedrukt – sterk op de titel van het boek van Molemans: Opgevangen in andijvielucht. Navraag leert dat het Nationaal Archief al sinds december 2010 de ‘spruitjes’-versie hanteert.
Maar goed. De samenstellers van de tentoonstelling vertellen in het Sobat-interview uitgebreid over de tentoonstelling. Zo lees ik: “Wat ons opviel is hoezeer de opvang was voorgeprogrammeerd. Het boekje Djangan Loepah, dat door maakster Cristina Garcia Martin is vertaald in een quiz, is bij uitstek een voorbeeld hiervan.”
‘Djangan Loepah, ken ik dat niet ergens van?’ hoor ik je denken. Ja, dit boekje is weer boven komen drijven door de documentaire Contractpensions van Hetty Naaijkens – Retel Helmrich én is er de ondertitel van. Nu is dit boekje niet ‘van’ Hetty Naaijkens, maar uitgegeven door de overheid zelf. Maar een referentie eraan? Die was toch best op zijn plek geweest? Voor de zekerheid zoek ik op de website van de expositie. Nergens kom ik een verwijzing naar Contractpensions tegen.
Poster van de documentaire Contractpensions uit 2009.
Terug naar het artikel. Er komt een andere, voor mij tamelijk persoonlijke, titel naar voren. “Het Verhalenarchief is een website van het Nationaal Archief waaraan bezoekers hun eigen verhalen kunnen toevoegen: www.hetverhalenarchief.nl. ‘Tabee Indië’, over de repatriëring, is daarvan een onderdeel.”, lees ik in hetzelfde artikel in Sobat.
Nou vind ik het initiatief van een verhalenarchief erg goed en ben ik er zelfs blij mee, maar die naam? ‘Tabee Indië’? Die lijkt wel heel erg op de naam van nota bene mijn eigen scriptie over de repatriëring, waarmee ik zeven jaar geleden afstudeerde: Indië Tabeh. Ook hier weer was het op zijn plek geweest een bronvermelding op te geven. Of op zijn minst een ‘niet-te-verwarren-met’. Siem Boon kent mij en deze scriptie, ik heb er drie keer een lezing over gehouden op de Tong-Tong Fair. Dus hoe zit dit nou weer? Ik zie dat een van de externe onderzoekers, die ik ook ken, er zelfs naar verwijst als ‘Indië Tabee‘. Op deze manier is dit gewoon jatwerk en voer voor een latere post.
Ik lees het artikel uit. Van de circa 2000 woorden gaat geen enkele over Griselda Molemans en haar voorwerk. Zou dat een bewuste keuze zijn? Ik vraag Siem Boon ernaar. Zij licht toe, in een reactie op deze post: “Ik wist dat Griselda bezig was geweest met dit onderdeel van de expositie, dus ik informeerde ernaar tijdens het interview en bij Griselda. De medewerkster die ik interviewde vertelde dat ze meende dat er een kwestie rond auteursrecht was geweest, maar er het fijne niet van wist. Griselda zei me dat ze er de voorkeur aan gaf als ik in mijn artikel geen verband legde met haar op stapel staande boek. Omdat ik geen artikel wilde schrijven over het conflict tussen Griselda en NatArch, maar over de expo, en ik maar beperkte ruimte had heb ik het verder weggelaten.”
Archiefbeeld: Griselda Molemans tijdens IndoMania. (c) Tabitha Lemon/ Indisch 3.0 2012.
Duidelijk verhaal van Siem, maar voor mijn hoofdvraag moet ik doorzoeken. Ik wend me opnieuw tot het Archief. In een schriftelijke reactie krijg ik nu uitgebreidere toelichting: “Medio 2010 hebben eerste gesprekken tussen mevrouw Molemans en het Nationaal Archief (NA) plaatsgevonden. Het Nationaal Archief heeft mevrouw Molemans gevraagd onderzoek te doen en een publicatie voor te bereiden over het thema ‘contractpensions’ voor de openingstentoonstelling in de nieuwe publieksruimte van het Nationaal Archief. Ze heeft daarmee ingestemd en op 1 december 2010 is het contract daarvoor ondertekend door beide partijen.”
De woordvoerder vervolgt: “Al in deze fase hanteerden wij de titel ‘Opgevangen in spruitjeslucht’. In het contract tussen mevrouw Molemans en NA werd afgesproken dat mevrouw Molemans 1 juli 2011 een eerste manuscript zou aanleveren. Deze afspraak is mevrouw Molemans niet nagekomen. Ook na herhaaldelijk aandringen van onze zijde heeft mevrouw Molemans geen input voor de tentoonstelling noch het boek geleverd. Daarom zagen wij ons uiteindelijk genoodzaakt andere onderzoekers in te schakelen en de samenwerking met mevrouw Molemans contractueel te beëindigen.”
Het is een wonderlijke tussenstand.
Het is een wonderlijke tussenstand. Ik kan me voorstellen dat de overheid bepaalde zaken niet naar buiten wil brengen over de repatriëring, dus de verklaring van Molemans is aannemelijk en – logischerwijs – door veel andere Indische media overgenomen. Aan de andere kant: het verhaal van het Archief is niet ongeloofwaardig. Ik wacht momenteel nog op een reactie van de advocaat van Molemans. Is dit welles/nietes of is er iets anders aan de hand?
Hoe dan ook, Griselda Molemans kan door met haar boek. Al op 17 december 2013 meldt Opgevangen in andijvielucht op Facebook in dit Bericht dat er nog maar 263 funders nodig zijn. Dat is mooi. Dan kunnen we binnenkort in elk geval zelf vergelijken wat Molemans ontdekt heeft en wat het Nationaal Archief in de expositie wel en niet vertelt. Het boek komt uit in maart van dit jaar. Wordt vervolgd.
Detail: op Bol.com staat het boek als niet leverbaar, met mei 2013 als publicatiedatum. Wie er ook gelijk heeft, er is iets behoorlijk fout gegaan.
Screenshot van de Bol.com-pagina over het boek van Griselda Molemans (KV, dd 7-1-14, 12:00 u)
More from my site
'Opgevangen in andijvielucht' legt verborgen Indische miljoenen bloot
Indische juweeltjes: boeken met een eigentijdse kijk op de Indische gemeenschap
"Een ordinaire strijd om auteursrechten & royalties"
Met Indisch 3.0 naar Indische filmmiddag
Contractpensions – Djangan Loepah!
Indische verhalen in Nederlandse stenen. Gedeeld cultureel erfgoed (deel 3)
Idd een wonderlijk verhaal…..Er zijn blijkbaar dingen op hol geslagen, blijkens uw onderzoek. Nu maar afwachten wat mevr. Molemans nog meer voor ons in petto heeft in het boek. Ben zeer benieuwd….
Interessant, ben heel benieuwd wat het verhaal hierachter is. Ik heb ook meegedaan aan de crowdfundactie, uit volle overtuiging dat dit boek absoluut gemaakt moet worden. Ik luisterde laatst het interview dat ze deed over het boek op de (Australische) radio (zie link op haar FB) en moet zeggen dat wat ze aan tipjes van de sluier oplichtte nog niet heel erg veelbelovend was, maar ik hoopte vooral dat dit is omdat ze nog niet teveel echte dingen kan gaan zeggen. Wat zij in het interview noemde was voor mij niet nieuw, maar dat ligt misschien meer aan mij. Wat ik wel hoop is dat deze actie geen verkapte marketingstunt is, want dan voel ik mij enigszins belazerd.
Dat gezegd hebbende, hoop ik dat het allemaal goed gaat komen met het boek en ben ik oprecht nog steeds heel erg benieuwd naar de inhoud.
Welles-nietes, een mij bekend verhaal, uit eigen persoonlijke ervaring in een botsing met Molemans.
Zij vraagt op haar Facebook pagina om input en scans van documenten. Die stuur ik haar. Uit mijn scans blijkt dat de informatie van de Overheid wel degelijk de mensen bereikt heeft en men wel degelijk uitkeringen kan aanvragen en ook krijgt.
Zij sputtert tegen en zegt dat het allemaal niet waar is. Ze sluit me daarna uit van haar Facebook pagina, alwaar ik geen comments meer kan achterlaten bij haar posts. Ze reageert verder ook niet meer op e-mail.
Zó gaat zij dus met mensen om: ben je niet voor mij, dan ben je niks of lucht voor mij.
En waarom is er nu een interview op de AUSTRALISCHE radio ? Wat is de rol van de Australische overheid in het geschil tussen Indo’s en de Nederlandse Overheid ?
Oh ja, ik weet het al: er wonen veel Indo’s in Australië, een enorme poel aan marktpotentieel voor de verkoop van haar boek.
Tsja, centjes verdienen aan oude AOW-ers in het buitenland … …
Nee, ik ben niet zo gecharmeerd van Molemans en dat mag iedereen weten ook.
Ik doe niet mee aan haar crowdfunding.
Hai Jack,ouwe sobat. Een hele tijd ben je niet #on air#.Toen samen op de site van Londoh en je feest in Utrecht. Laat weten wat je te vertellen hebt,hoor het graag.
Groetjes Jos Crawford.
Heer Voogt schrijft:
Uit mijn scans blijkt dat de informatie van de Overheid wel degelijk de mensen bereikt heeft en men wel degelijk uitkeringen kan aanvragen en ook krijgt.
Dit is maar een beetje waar: ten eerste: het was een korte tijd dat men een claim kon indienen en men moest het toevallig gehoord hebben of toevallig de Staatscourant gelezen hebben, dus veel claims zijn nooit (op tijd) ingediend.
Verder werd er heel veel afgewezen.
Ook heeft de Nederlandse staat de claims eigenhandig verlaagd.
Van wat uiteindelijk werd toegekend werd slechts15% uitgekeerd.
Wat is er met de rest gebeurt met de gelden die Indonesië netjes heeft betaald?
Wat ik hierboven schrijf zijn de ervaringen van mijn oma, mijn moeder en mijn zus (verschillende claims).
(de documenten heb ik en Griselda ook).
Griselda kraamt geen onzin uit!
Zeer terecht dat zij hier gedegen onderzoek naar doet.
Mijn (reeds overleden) oma en mijn ouders hebben Luns flink vervloekt om zijn leugen praatjes:
Citaat van mijn ouders: Eerst jat de jap alles, dan de rebellen, dan Soekarno en dan Luns.
Wat uiten sommigen veel jaloezie!
Uiteraard heb ik een terechte bijdrage aan de crowdfunding gedaan.
Ik ben reuze benieuwd naar haar boek.
PS mijn beide opa’s zijn overleden in de jappenkampen, mijn vader heeft het net gered. Mij oma van moederskant en mijn moeder en haar kinderen waren buitenkampers (vanwege haar Indonesische bloedband).
Zeker waar, meneer van Schaik, dat zij hier terecht gedegen onderzoek naar doet. Ook ik heb een bijdrage gedaan aan haar actie. Ik zou willen dat Griselda gewoon haar kant van het verhaal vertelde. Los hiervan ben ik ervan overtuigd, dat zij de verhalen van uw familie en die van andere repatrianten respectvol zal neerzetten. Ik kan me heel goed voorstellen dat u uitkijkt naar dit boek.
>>>>>>>>>Uiteraard heb ik een terechte bijdrage aan de crowdfunding gedaan.
Ik ben reuze benieuwd naar haar boek.<<<<<<<<
Mee eens Hans, want ook ik ben erg nieuwsgierig naar Griselda boek. Eerst lezen en dan kunnen we nog altijd onze mening geven. Ik ben echter nu al van overtuigd dat ik meer zal te weten komen uit mijn en uw ervaringen uit het verleden. Er is vermoedelijk ook heel wat gesjoemeld.
Ditto – geweldige actiie en heb meegedaan. Hier een reactie van een Amerikaanse Indo in California. Kijk al uit naar het gesigneerd boek – want het Krancher verhaal staat er ook in.”
>>>>>>>>>>>>>Jack Voogt schrijft o.a.: Die stuur ik haar. Uit mijn scans blijkt dat de informatie van de Overheid wel degelijk de mensen bereikt heeft en men wel degelijk uitkeringen kan aanvragen en ook krijgt.<<<<<<<<<<<<<<
Hi Jack:
Over wat voor uitkeringen heb je? Van de staat, van de provincie of van de gemeente? In de eerste plaats werd er een groot verschil gemaakt tussen een gezin met vader en moeder of een moeder alleen. Een moeder alleen met 4 kinderen zagen ze liever vertrekken. Trouwens, in onze familie mochten alle man-vrouw gezinnen gesubsidieerd van Indie naar Nederland vertrekken, maar wij konden verrekken.
Op een slinkse wijze en met veel hulp is de reis naar Nederland zelf betaald geworden.
Zit ik hier weer met mn oren te klapperen, heb aan t fund meegedaan..ach het boek zal toch best wat toevoegen wat we niet wisten…maar alles nu lezende ben ik wel wat onthutst.!
Cornelia Stuyver
@Hr.Voogt. “Zij sputtert tegen en zegt dat het allemaal niet waar is”
Mogelijk dat u door de mazen bent geglipt want:
“Nederlanders konden tot augustus 1969 via het Bureau Schadeclaims Indonesië van het ministerie van Buitenlandse Zaken een claim indienen vanwege de achterlating van eigendommen door gedwongen vertrek uit Indonesië. Jaarlijks zou het geld volgens een sleutel worden verdeeld. (Van Nederlandse edelmoedigheid was volgens Luns sprake omdat de waarde van de activa die de Nederlanders eind jaren zestig hadden verloren, opliep tot 4,5 miljard gulden. ) Maar toen een klein nieuwsbericht midden dit jaar (2003) melding maakte van deze laatste overmaking, reageerde de Indonesische publieke opinie verontwaardigd en sprak van neokolonialisme en uitzuigerij. Ook in Nederland was de reactie er veelal een van schaamte dat Den Haag van de voormalige kolonie nog geld had geëist. De Indonesische regering echter heeft de kwestie laten rusten.
http://www.historischnieuwsblad.nl/nl/nieuws/3064/einde-indonesische-herstelbetalingen-aan-nederland.html
Mijn vader heeft sinds 1953 aanvraagformulieren ingediend voor uitkeringen die volgens het boek zeg maar, niet hebben bestaan. Dat niet al zijn aanvragen zijn gehonoreerd lag enerzijds aan onwetendheid van zijn kant en anderzijds aan de verbale intimidatie van de ambtelijke taal uit het Haagse. Ik zal nog eens precies nakijken om welke uitkeringen van de Indische Kwestie het gaat. Uit de losse pols : 1.Uitkeringswet Indische Geïnterneerden (als je in het jappenkamp bent gemarteld) 2. Rehabilitatieuitkering en/of een vergoeding voor wederinrichtingskosten 1954 ( omdat hij al zijn spullen heeft moeten achterlaten) 3. Achterstallig KNIL salaris maart 1942 – aug 1945..
Ik moet het allemaal weer op een rijtje zetten, i.i.g. betreft het uitkeringen waarvan beweerd wordt dat ze er nooit zijn gekomen. If I’m wrong I’ll tell you. Hiermee ondersteun ik dus het relaas van Jack Voogt. De scans heb ik indertijd op FB Andijvilucht geplaatst. Hopelijk staan ze er nog
I always wondered why we, as Indos, have not earned a page of our own in world history. Why our story is not known. After reading some of the postings above, I think I have the answer…it is because we are our own worst enemy. Always criticizing each other, finding fault with other Indos, “nitpicking” they call it in the US. The postings above are a good example.
Griselda Molemans is a gifted writer, known for her research skill and can boast about having written several books. Why not focus on her talents and be proud that one of us (Indos) is smart enough to have achieved as much as she has. Cornelia Stuyver, please don’t fell “onthulst”. The book has not even come out yet and the naysayers are on the prowl.
I am reminded of a quote I once read ~~ When we judge or criticize another person, it says nothing about that person; it merely says something about our own need to be critical.~~
For myself, I am looking forward to her book as I am looking forward to any accomplishment made by one of my people, Indos. Jan Krancher, thank you for your book which is having a huge revival. Jack Voogt, Ed de Vries et al, I look forward to learn of your accomplishments so I can also be proud you!
Thank you for your writing. I do not know why, but Indo’s have a hard time to agree with each other. They agree to disagree!
Dear Priscilla,
Thank you for this comment. It gives me the opportunity to perhaps explain why I started ‘digging.’ You see, initially, I wanted to start a support campaign for Molemans’ book. Like you, I appreciate her motivation and ambition. Also, the repatriation is a theme of special interest to me.
If we were to use the Indisch 3.0-name in support for this book, I would have to check Molemans accusation, that the Nationaal Archief had ended the research assignment because of unfavorable contents of the manuscript. This is her own statement, not mine. She could have expected someone to look into that, especially because it is the main reason – as I hear left and right – for many people to support her fundraiser.
I have asked her lawyer to tell me their side of the story, yesterday and this morning. But after the initial ‘there was no deadline’ comment, all communication has stopped.
If a person – Indo or not – asks questions about someone else, is that “nitpicking”? May we not ask questions when someone accuses an institution of censorship? Whether Griselda Molemans has or does not have Indo-roots is completely irrelevant to the right to ask questions. Also, if I don’t like a book of an Indo author, should I just lie and say I love it, because the author is Indo? I don’t think you mean to say that. For now, I don’t agree with you, that commenters are nitpicking. Those comments won’t get published. People are sharing (their account of) experiences of – online – communication with Griselda.
It is a shame that the lawyer of Griselda Molemans has not commented (yet). If her side of the truth is the right one, which is still my hope, she could have eased many people’s minds.
I FULLY agree with Kirsten Vos, to my opinion not just another ordinary indo. Maybe Ed de Vries and Jack de Voogt are not gifted writers(?), to me their opinion are at least most convincing. Mabe I am not a wellknown indo (?) to be proud of, but at least I apply myself in my pasttime to my tanah kelahiran Indonesia; and if that does not sound convincing.
N.a.v de kritiek van @Kirsten Vos op de perikelen van het verschijnen van het boek verschijnen er steeds meer kritische geluiden en gevoelens van onbehaaglijkheid bij de lezers. Zijn dat nou ook “not gifted writers” meneer @Ed Vos ????
@Ed de Vries
OOT, zoals u inmiddels begrepen hebt: ik reageerde op het verweer van Priscilla Kluge McMullen waarin ze Griselda Molemans omschreef als:” a gifted writer, known for her research skill and can boast about having written several books”.
Haar mening is, in tegenstelling tot die van u, blijkbaar boven alle kritiek verheven.
[Ingekort door redactie]
Dear Kirsten,
Let me clarify…my reply was not directed to what you wrote, as I agree that as a journalist you have your right to do your research just as Griselda did. The way this comment page is set up is that the comment box is at the end of the page that is why I mentioned “above” ,where in fact my comment, once approved, appears at the top so it looks like I was responding to your text. My posting was in reply to the comments to your article. So, no need to be defensive, I do appreciate your writing and your sincerity.
Everyone is entitled to their opinion but when it is “nitpicking” about a book that has not been published yet, I would say it is premature. Griselda has a right just as you have to not want to talk to anyone…or write a book. And to make it clear, I’m sure Griselda does not need my defending her writing. Again, my posting was not in response to your article but to the response it elicited which appeared for the most part negative. I appreciate investigative journalism and asking questions but not when it results in premature criticisms.
.
My main point was to highlight what is so common and taken for granted in the Indo community and that is that we are our own worst enemy when it comes to to downplaying one another’s achievements rather than celebrating them. Why not wait until the book comes out before we start taking it apart?
P.S. I hope this comment’s appearance will be in the right place as a reply to your comment? Thanks for letting me clarify my posting.
@Priscilla: Mrs Molemans has to be critical too. It’s her job….
” Daarom zagen wij ons uiteindelijk genoodzaakt andere onderzoekers in te schakelen en de samenwerking met mevrouw Molemans contractueel te beëindigen.” ”
We zullen de verschillen wel lezen en al doende daarna een eventueel oordeel vellen ?!
M.i. moet het boek er gewoon komen !
Het bovenstaand artikel van Kirsten Vos is onder ‘normale’ omstandigheden een puik voorbeeld van goed onderzoekjournalistiek met, zoals het hoort: ‘hoor en wederhoor’.
Op indisch4ever las ik: [quote] ‘Na vijf jaar research in Nederland en de Verenigde Staten in combinatie met interviews met voormalige bewoners van contractpensions en barakkenkampen is het manuscript gereed. Vanwege de explosieve inhoud ervan is de oorspronkelijke overeenkomst met de opdrachtgever (het Nationaal Archief) ontbonden. Van de vijf grootste uitgevers in Nederland deinzen er vier terug voor de aaneenschakeling van onthullingen en eist één dat de tekst aangepast wordt. Dat is de reden dat het boek in eigen beheer gaat verschijnen.’[unquote] katanya mw Molemans. Dat is dan de ‘hoorzijde’ van de medaille.
En, zoals het dus volgens mij behoort te gaan, stelt Kirsten Vos terecht: “Ik bel het Nationaal Archief voor een toelichting!” Dat is de ‘wederhoorzijde’ van de medaille.
Let wel, terwijl het Kirsten Vos’ intentie was [quote] ‘I wanted to start a support campaign for Molemans’ book. I appreciate her motivation and ambition.[unquote]
Dochters van de archipel’ is mijn favoriete boek van mw Molemans. Wat mij echter bevreemdt is dat ‘funders’ naar het schijnt wel persoonlijk informatie krijgen aangeboden van de auteur, maar dat redacteur/journalist Kirsten Vos bij navraag wordt door verwezen naar mw Molemans’ advocaat.(?)
Tja, dat roept dan vanzelf weer andere vragen op. Met als mogelijke consequentie een genuanceerdere atau gewijzigde kijk op de gang zaken, lijkt mij. Maar wie ben ik …
Ik kan me ook helemaal vinden in Kirsten Vos’ REPLY op de bijdrage van Priscilla Kluge McMullen
Maar nogmaals, wie ben ik …
e.m.
Vanaf het begin had ik een onbehaaglijk gevoel bij de oproep tot crowd funding door Griselda Molemans. Op zich is het natuurlijk meer dan prima dat de Indische gemeenschap wordt gevraagd bij te dragen aan een project/boek. Alleen riep de gegeven reden voor de crowd funding bij mij grote vragen op. Als de eerste opdrachtgever niet wil publiceren, dan wil je toch het naadje van de kous weten waarom. Wat is het verhaal hierachter?
Ik kon, en kan, er niet bij dat het boek zo explosief zou zijn, dat NA en uitgevers hun vingers er niet aan willen branden. Juist het controversiële karakter zou het boek interessant maken om te publiceren. Dat de overheid actief zou grijpen om een publicatie onmogelijk te maken is een zware beschuldiging. Het betreft censuur die haaks staat op het democratische gehalte van Nederland en, mocht de suggestie hout snijden, reden genoeg om in krant en actualiteitenrubriek moord en brand te schreeuwen. Maar Griselda bleef hierover verder opvallend stil.
Ik vermoedde dat er een langdurig geschil tussen Molemans en NA de werkelijke reden was voor de stap om het Indische publiek te mobiliseren. Het stuk van Kirsten Vos sterkt mij in dit vermoeden. De aard en reikwijdte van dit geschil kennen wij niet. Toch hebben wij recht om dit te weten als er een financieel beroep op ons wordt gedaan.
Maar dit was niet de enige reden voor mijn onbehaaglijke gevoel. Ook de discrepantie tussen de grote woorden waarmee Griselda haar eigen onderzoek omschreef en wat zij tot nu toe aan de openbaarheid gaf vond en vind ik opmerkelijk. Je zelf op de kaart zetten als onderzoeker met publicatieplannen is noodzakelijk, maar ik krabde mezelf toch op mijn hoofd elke keer dat er weer eens werd gehint naar het onthullende karakter van het aanstaande boek en vroeg me af in hoeverre het gecreeërde beeld werkelijk overeenkwam met de stand van het onderzoek. Er is namelijk al vrij veel bekend – alleen niet zo gestructureerd en diepgravend – over de opvang van repatrianten en de juridische en politieke afwikkeling van oorlog en dekolonisatie. Dekt de vlag de lading? Ik hoop het van harte, maar ik heb grote twijfels.
Dat de tijdsplanning steeds werd aangepast, beloofde ook weinig goeds. Normaal gesproken zou zou ik de eerste zijn om de loftrompet te steken als Griselda Molemans mij zou verrassen met een gedegen en diepgravend standaardwerk waar niemand om heen kan. Maar ik werd met de oproep tot crowdfunding aangesproken om het boek te financieren VOORDAT ik ook maar wist in welke richting het boek zou opgaan en hoe diepgravend de studie en overwogen het oordeel zou zijn. Het ging me niet om het geld, maar om het gemak waarmee werd uitgegaan dat dit boek van het allergrootste belang is voor de Indische gemeenschap. Het had anders gekund. Als Griselda Molemans 1. een heldere uitleg had gegeven over haar conflict met NA, 2. een voorpublicatie, bijvooorbeeld een inleiding, had gepresenteerd en 3. een gedegen verantwoording van het aantal te drukken exemplaren, de kosten en de eigen investering vs. de benodigde crowdsurfing had verzorgd, dan was ik in het project gestapt. Nu heb ik het na lang aarzelen niet gedaan. Dan was ook de huidige commotie niet
ontstaan.
Ik hoop van harte dat het boek van Griselda Molemans er komt en dat het een aanwinst is. Ik hoop ook dat Griselda Molemans nader kan ingaan op de vragen en dilemma’s waarmee ik, en naar ik aanneem genoeg anderen, zit. Maar dat er blijkbaar gecommuniceerd wordt via de advocaat belooft weinig goeds.
Jammer.
crowdsurfing= crowdfunding natuurlijk….
Heer Rob,wil mijn commentaar kort houden omdat mevrouw Griselda Molemans dit niet verdient. Ik zou best willen weten door wie U bent aangesproken,indien het waar is en daar torn ik niet over,moet U een voornaam persoon zijn. Tweede U had een hoop te schrijven,maar uiteindelijk kunt en wil U dat luttel bedrag niet doneren,DAT IS JAMMER. Mvg Jos Crawfurd.
Ik heb sinds vandaag contact met Griselda Molemans (zelf). Ze was op pad en kon daardoor niet eerder reageren. Ik heb van haar een uitgebreid feitenrelaas ontvangen, dat een andere – nieuwe – kijk op de zaak geeft. Ik ga ermee aan de slag en kom met het vervolg.
Hi Indisch 3.0
Kirsten, ik vind dat je goede journalistieke arbeid hebt verricht om uit te zoeken hoe een en ander in elkaar zit. Al veel te vaak worden te pas en te onpas, conclusies getrokken in conflictsituaties zonder uit te zoeken wat beide partijen inhoudelijk te vertellen hebben.
Wel ben ik verbaasd over sommige van de reactie wat betreft de crowdfunding voor het boek. Griselda Molemans vraagt een uiterst kleine bijdrage, waarvoor de deelnemer hieraan ook nog het boek, gesigneerd, ontvangt. Om te denken dat zij hieraan, na vijf jaar arbeid, haar zakken gaat vullen is niet alleen dom, maar ook cynisch en uiterst wantrouwend. Mij lijkt het een goede zaak dat er over dit onderbelichte onderwerp wordt gepubliceerd. Het schrijven van een boek, dat wetenschappelijk verantwoord is en waarvoor men veel research moet verrichten, is geen sinecure en vergt een grote inspanning. Het lijkt me dat we, in ieder geval, met het geven van commentaar op haar werk moeten wachten tot het is gepubliceerd en gelezen is. Laten degenen die inhoudelijk iets aan het boek willen en kunnen toevoegen, of verbeteren, dit vooral doen. Uiteindelijk zal dit bijdragen tot een beter inzicht in deze, voor de Indische gemeenschap, belangrijke periode. Ik kijk er naar uit om het te lezen en wens haar succes met het bijeenbrengen van de fondsen. Sam Tjioe
in de meeste culturen staat men achter elkaar om uiteindelijk tot een postitief geheel te komen echter in onze Indische cultuur schijnt dat niet mogelijk te zijn, een goed voorbeeld is de Joodse cultuur, die onderling ook wel eens het niet met elkaar eens zijn, echter dit nooit publiekelijk zal laten blijken, de Indische gemeenschap meent er juist aan te doen Mevrouw Griselda Molemans een veeg uit de pan te geven op Facebook, een openbare site waar bijna alle landen ter wereld zicht op hebben…….! Hoe dom kan een cultuur zich naar buiten profileren, ik sta geheel achter Mevrouw Griselda Molemans, ik ken de waarheid, dit wil ondergetekende even kwijt, in de loop der jaren heb ik al veel bekvechten en ego’s voorbij zien komen in de Indische Gemeenschap en als het om geld gaat staat men als eerste in de rij voorop …..dan is men alle vooroordelen vergeten……
Griselda Molemans en het Nationaal Archief
http://www.inntre.no/admin/jakke.asp http://www.inntre.no/admin/jakke.asp