Indische Titaantjes!
Zijn er ook Indische Titaantjes, vroegen wij ons af. Vanaf 10 maart is het namelijk weer Boekenweek. In de Moesson van maart vertellen Ed Caffin en ik al over onze favoriete Indische boeken: Goena Goena en De Stille Kracht. Die hebben alleen niets te maken met het thema van de 75e Boekenweek: “Het kind, de jeugd, de jongere.” De CPNB heeft dit gebaseerd op een novelle van Nescio, Titaantjes (en ik beken, ik heb haar niet gelezen), over het verliezen van de idealen uit je jeugd.
In het Boekenweekmagazine staat een uitgebreid overzicht van boeken over het thema, van De vanger in het graan (wat klinkt dat absurd in het Nederlands!) van J.D. Salinger tot Christiane F. van Kai Hermann & Horst Rieck. Het enige Indische boek dat erin genoemd wordt is Indische Duinen van Adriaan van Dis. Wij verzamelden daarom voor jullie: Indische Titaantjes!, in willekeurige volgorde. Wie vult aan?
Matabia (Bloem)
1. Matabia/ Marion Bloem (1990)
Kinderboek van Marion Bloem waarin Sylvia, tijdens een lange donkere nacht op haar kleine broertje en zusje moet passen. Het huis is vol enge geluiden: de trap kraakt, de koelkast kreunt. op zolder sluipt een inbreker rond. het ritselt in de kelder… Het is doodeng totdat Sylvia besluit haar matabia te zoeken. Die zal haar beschermen en dan kan er niets meer gebeuren.
Bestel de voorlees-CD
Tjon (Holman)
2. Tjon/ Theodor Holman (2007)
Tjon is het verhaal van een Indische jongen die overeind probeert te blijven in een omgeving vol leugens en gevaar. Hij is speelbal van treiterijen van zijn oudere broer Joost, heeft een vader die kampt met de spoken uit het verleden van zijn Japanse gevangenschap en een moeder die hem beschermt hem met haar sussende liefde.
Bestel het boek
Oeroeg (Haasse)
3. Oeroeg/ Hella Haasse (1948)
De vriendschap tussen een Indonesische jongen, Oeroeg, en de zoon van een Nederlandse administrateur in het Nederlands-Indië van voor de Tweede Wereldoorlog. De Nederlandse jongen keert na een studie in Delft terug in het Indië dat nog net geen Indonesië is geworden en merkt dat hun verwijdering is uitgegroeid tot een kloof.
Bestel de Nederland-Leest-editie
Nathan Sid (Van Dis)
4. Nathan Sid/ Adriaan van Dis (1983)
De familie Sid leeft in een repatriantenhuis aan zee, met afgedankte meubelen, Rode Kruis-dekens, Indische mensen, Maleise woorden en Oosterse geuren. Adriaan van Dis (1946) groeide op in eenzelfde huis in Bergen aan Zee, met zijn drie Indische halfzusjes, vader, moeder en enkele andere repatriantenfamilies. Nathan Sid is gebaseerd op Van Dis’ eigen jeugdherinneringen. De novelle kwam voort uit een kookrubriek in NRC Handelsblad, waarin de auteur schreef over de maaltijden van vroeger: de Hollandse aardappels van zijn moeder versus de Indische rijsttafels van zijn vader.
Bestel het boek
Bestel de luistercd
Kind in Surabaja (Van Dort)
5. Kind in Surabaja – Indische herinneringen/ Wieteke van Dort (2003)
Het verhaal speelt zich af in 1948-1949, het naoorlogse jonge Indonesië. Het ademt de sfeer van het authentieke Nederlands-Indië, waar velen nog zo’n heimwee naar hebben. Wieteke van Dort verplaatst zich in haar eigen kleutertijd en verwondert zich over de warmte, de schoonheid, en de zuiverheid van haar geboorteland. Met oude familiefoto’s en zelfgemaakte pentekeningen.
Menno's prentenboek
Blanke kinderen worden door baboe gewassen, ze rijden naar de passar, bezoeken de toko Chinees, de kebon haalt water, de auto gaat naar de garage, de kinderen spelen met de oude huisboy, een bruin en een wit kindje zitten bij een po, ze gaan paardrijden in de bergen, zien een koelie sjouwen, eten rijst en gaan slapen. Tot slot gaan ze op verlof naar Holland en baboe gaat mee.
Indië vaarwel (Schomper)
7. Indië vaarwel/ Pans Schomper (1994)
Biografie over de eerste twintig levensjaren van Schomper in het voormalig Nederlands Indië (Indonesië) waar het leven paradijselijk was, totdat de Tweede Wereldoorlog, met de komst van de Japanners, zijn leven in een volkomen chaos veranderde.
Bestel het boek
Bestel de luistercd
Hoi Kirsten..
Je begint met twee boeken te vermelden – die ik niet heb gelezen-
die jij en Ed ook in de laatste Moesson genoemd hebben.
Wat je zei over goena-goena:
“En wat een stereotyperingen. Eigenlijk is het een heel fout boek ”
Dat is wat ik vind over de televisiebewerking van de Stille Kracht .
Die tvserie was volgens het boek is mij verteld ..
Zo…. het is een koloniaal boek, lijkt me
Javanen en indo’s zijn de negatieve karakters..
En de enige verindischte totok (residentsvrouw) is ook al slecht.
Daarintegen zijn de totoks uit Europa – nog niet zo verindischt-
veel nobeler weggezet.. (resident.. zijn assistent.)
Jullie kozen beiden dus foute boeken
Hi I4E, Ja, Goena-Goena is eigenlijk een heel fout boek. Maar het is een van mijn favorieten, juist daarom. Ik vond het indertijd zo vreemd om heel andere dingen te lezen over de Indische cultuur dan ik in mijn familie om me heen zag. Het maakte me daardoor juist nieuwsgierig naar de positie van Indo’s in de Indische gemeenschap. Daarom heb ik het gekozen. Niet omdat ik het een mooi of goed boek vond, maar omdat het me prikkelde.
Nog een titaantje, dat vind ik tenminste: “Nog pas gisteren” van de bijna vergeten schrijfster Maria Dermoût.
Kirsten says:
March 8, 2010 at 23:58
Ja, Goena-Goena is eigenlijk een heel fout boek
Het maakte me daardoor juist nieuwsgierig naar de positie van Indo’s in de Indische gemeenschap.
————————————————————————–
Ik vraag me af waarom het een foute boek was ?
Voorzover ik begrepen heb gaat het om een verhaal, een soort “verslag” over een ontmoeting van 2 volkeren en culturen. De betrokkenen hebben verschillende achtergronden . En ze begrijpen elkaar niet, logisch omdat ze niet op dezelfde nivo kunnen communiceren.
Als de “jongere” generatie Indo de plaats van de Indo(Indisch) in Nederlands Indie wil weten dan kan ik de boeken van Jan Johannes Theodorus Boon aanbevelen.
De anderen hadden een beperkte waarneming (zoals H. Hasse) of de verhalen van ” horen zeggen” / literatuur omdat ze het niet zelf hadden meegemaakt en of omdat ze in Nederland als 2de generatie waren geboren (M.Bloem) . Op een of andere manier missen ze bepaalde kennis / details , dan kan je soms vinden doordat er zaken in het verhaal voorkomen die een beetje vreemd zijn .
Een andere bron was Bas Veth (Het leven in Nederlands Indie) , mijn inziens een soort reisverslag .
Gebaseerd op eigen waarneming , en men kan de juistheid (of niet) reconstrueren.
Is niet echt populair , min of meer doodgezwegen.
@Mas Rob: dank je, leuke toevoeging!
Bas Veth ?
Was die niet een koloniale totok ?
Niet geworteld en met een hekel aan geworteldzijn ? Een hekel aan indo’s na een mislukt huwelijk met een Indisch meisje ?
Dermout was ook totok….maar geworteld en verindischt..
Is het toeval dat de genoemde namen en boeken een hoog totokgehalte hebben ?
goena-goena is van Daum… ‘stille kracht’ is van Couperus, ver weg eurasian maar vertotokiseerd…
@ Indisch3.0
Dank je wel!
Ach dat totokse van Maria Dermoût… Ze stamde uit een familie die al vier generaties in Indië verbleef. Zij kwam op velen erg Indisch over; er waren geruchten dat zij “indisch bloed” bezat (en dat was geen compliment in die dagen). Zelf maakte ze er nooit een punt van. Wat maakt het ook uit, zo verzuchtte ze bij gelegenheid. Haar werk staat midden in de Indische verteltraditie. Ze zouden het niet voor niets erg goed doen als luisterboek.
Haar werk is nu bijna vergeten, zeer onterecht. Magisch realisme zou je het kunnen noemen, ware het niet dat het magische in het werk van Dermoût te vanzelfsprekend is om daar de nadruk op te leggen. Voor mij “ruiken en voelen” haar verhalen Indisch. Waarom? Dat kan ik eigenlijk niet uitleggen.
Over Maria Dermout-Ingerman:
http://members.chello.nl/j.l.kuiperi/parentelen/ingerman/ingerman-frm3.htm
http://www.damescompartiment.nl/biografie/dermout.html
Haar moeder en stiefmoeder hadden geen Indische familiegeschiedenis.
Grootouders Ingerman gingen naar Indië en hun zoon (vader Maria) was geboren in 1856 te Semarang.. Hij zal wel voor studie of werk naar Nederland gegaan zijn (neem ik aan), huwde daar en keerde terug… Toen werd Maria geboren te Pekalongan in 1888
Ik heb het idee .. dat Maria geen zin had in discrimerende indelingen van indo of totok.. Vandaar dat ze haar schouders ophaalden en maar vaag bleef over haar achtergrond ??
Leuke reacties mensen, maar we zijn eigenlijk op zoek naar meer suggesties om een alternatieve boekenlijst op te bouwen voor Boekenweek. Wie volgt Mas Rob?
Nog twee die passen in het thema:
Eddy Du Perron – Land van Herkomst
Helga Ruebsamen – Het lied en de waarheid
Als niet erkend cultuurbarbaar heb ik toevallig toch wel iets gelezen de laatste jaren.
Heel toevallig…ook omdat het een dun boekje is.
Mevrouw mijn moeder, van Yvonne Keuls
Indie in den goeden ouden tijd van Victor Ido.
(Heb alleen de 2de deel).
Victor Ido (Hans van de Wall) was in zijn tijd de Prins der Indo, goed gestudeerd etc .
Anak Kompeni-Bibi Kutis van lin Scholte .
Mijn Ibu vrouw las de 2 boeken binnen een week-end.
En daarna moet ik nog uitleggen hoe de sociale verhoudingen waren in N.O.I
Een andere genre waren de 3 boeken van Rob Nieuwenhuis .Veel foto’ s , geeft wel bepaalde indruk over N.O.I .
De meeste boeken gaat over tempo doeloe , of gaat het over de KNIL ( tangsi-anak kolong) , of gaat het over de rijke leven in de plantage ‘ s (H.Hasse) , dagboeken , reisverhalen .
Maar leuk om te lezen.
Kleine pocketboeken Zwerftochtten door Java (Hein Buitenweg) en Vergeelde potretten (E Breton de Nijs).
@I4E, Mas Rob, SA: leuk, we hebben nog een hoop bij te lezen zo te zien!
Hét Indische Titaantje bij uitstek: Tjoek. Lees het verhaal ‘Tjoek’ uit de bundel Tjoek van Vincent Mahieu (oftewel de terecht al eerder genoemde Jan Boon/Tjalie Robinson). Dit verhaal is magisch. Tjoek handelt op ongelooflijk intelligente wijze over het lot of de geschiedenis van de Indo in de gedaantes van Tjoek en Man. Dit verhaal zou iedere Indo vanaf geboorte moeten kennen. Literatuur van wereldniveau.
En ‘Nog Pas Gisteren’ van Dermout is inderdaad ook een ‘must read’!
Sarah says:
March 11, 2010 at 09:16
Hét Indische Titaantje bij uitstek: Tjoek. Lees het verhaal ‘Tjoek’ uit de bundel Tjoek van Vincent Mahieu (oftewel de terecht al eerder genoemde Jan Boon/Tjalie Robinson
.————————————————————-
Als men jeugdverhalen van Indische mensen en in het bijzonder uit de tijd van Nederlands Indie wil promoten , is de keuze niet moeilijk .
Er is alleen 1 persoon die dat kan , dat is si Tjalie.
Met zijn Piekerans van een straatslijper (verplicht-je moet gelezen hebben ), aangevuld met Vincent Mahieu Verzameld Werk .ISBN 90 214 7452 2 .
Quote:
“Zwerftocht door oud Batavia ”
Zou Tikoes* de film Kontiki ook gezien hebben ?Of Wawak of Mieltje ?
Hah ! Die avontuurvaarders op Indonesische wateren*, vermetel en zo hard als diamant.
(Kali=riviere , waarschijnlijk de Tjiliwung) in het begin van deze eeuw.
Bruin blootvoetig ( daarom zeggen ze ook over sawahtrappers )
Explorers van Djakartaanse wateren van blakang Bidara Tjina tot de kreken van Djapat( Jaagpad) .Van de vriendelijke kabbelende slootjes achter Gang Sentiong tot de sluizen van Tanah Abang .(Ze gingen varen met getek bootjes=bamboevlotten).
De rivier kwam Djakarta binnen vanuit Bogor in de buurt van Djatinegara=Meester Cornelis richting Noord Djakarta ).
“Adieu aan Josephine” (si Djos)
We letten eigenlijk weinig op haar.En omdat ik bang was dat ze verlief op me was (want ze bemoeide zich veel meer met mij dan met de andere jongens ) probeerde ik haar zoveel mogelijk te ontwijken.
Si Djos .Ze heette eigenlijk Josephine en ze was het zuster van die broers , mijn jachtgenoten Wiwie(Louis), Tjen (Chretien) en Pepen(Baudouin) Lambert.
De naam Pepen zal wel gekomen zijn van Ventje(Pentje) omdat Baudouin met geen mogelijkheid was uit te spreken
(Wadoeh , mijn lidah bisa keseleo dese = zelfs mijn tong raak gebleseerd) .
Ook zei niemand behalve meneer zelf Lambert .
Maar dat doet niets ter zake.
Ik zou de werken van si Tjalie (Robinson) aanbevelen als Indische Titaantje.
Over die roepnamen.
Alfons werd soms veranderd in Pons of Pong.
Als hij ouder wordt krijg hij een Oom titel opgeplakt.Oom Pons of Oom Pong.
Soms niet leuk als je OmPong wordt genoemd , dat betekent namelijk tandeloos (ompong).
@ Sarah: Gelukkig, een Tjalie! Dank je!
Volgens D. Buur van het KITLV bedraagt het aantal Indische Jeugdboeken ongeveer 1.000. Ik zal er maar wat opnoemen.
“Als de Gamelan speelt”. Roman uit het Indisch jeugdleven van Th.J.A. Hilgers uit 1936
Het verhaal probeert inzicht te geven in de verschillende opvattingen over het Indonesisch nationlaisme die er bij de jeugd in Indie konden voorkomen.
“Blank en Bruin” van Hilbrandt Boschma uit 1902
De schrijver stelt zich ten doel om info tegeven over de kolonien maar geen voedsel wil geven aan de “ranpzalige geest, welke de eigen nationaliteit tracht te verheffen ..over wie van een ander ras of gelaatstype is. Past mooi in de ethische politiek die weinig met ethiek te maken heeft. Doet iets denken aan de arische rassentheorie en dat voor 1902, vooruitstrevend boekje.
“Eeen vakantiereisje van een Hollandse jongen naar Java” van A.B. Korff uit 1906. een gesprek tussen een ambtenaar in Indie en een leergierige hoofdpersoon, een jongen uit Holland. Het geschetste indobeeld is opmerkelijk: een in Indie geboren Europeaan met een slechte opvoeding. De minderwaardigheid wordt benadrukt maar de gemengdbloedige afstamming verzwegen, zoiets als de film 2602 waarbij Indischen volledig onzichbaar worden gemaakt. Ook dit boek is zijn tijd wel erg vooruit.
De Katjangs uit 1912 van J.B.Schuil uit 1912
2 Totokjongens van het arische rasreizen voor hun verdere schoolopleiding (dus in Indie bestond gewoon niks, uitvloesel van de ethische politiek) naar Nederland. In Pontinianak laten ze een een Indo-echtpaar achter waar ze heel goed bevriend waren. Deze worden beschreven als goedhartige mensen die bijgelovig zijn en zich in gezelschap bedeesd en op de achtergrond houden, omdat zij zich niet op hun gemak voelen tussen al die Hooghen. Ergens wordt er van hen gezegd dat ze “zoo zwart zijn als een laars” en een “allermerkwaardigst”Nederlands spreken.
Ik zie die boeken wel op de plank staan bij de jonge Mussert, the White men’s burden.
De volgende keer over “Zoete meisjes en een tijger” van Alet Schouten uit 1986
Wat leuk, Peter, dat er zoveel Indische kinderboeken bestaan wist ik helemaal niet!
Ik heb in 1991 in Leiden een symposium gevolgd (georganiseerd door Wim Willems) over Bronnen van Kennis over Indische Nederlanders. Gerard C. Brantas hield een lezing over Nederlands Indische kinderboeken over Indo’s. Hij somt op wat de beeldvorming over de Indo’s in de boeken is. Voor de oorlog verzwijgen de schrijvers veelal Indo’s als groep. Racisme al dan niet verkapt danwel onopzettelijk komt naar voren. Na de oorlog verandert dat. Hij moet er meer over geschreven hebben.
Peter van den Broek says:
March 20, 2010 at 08:44
Ik heb in 1991 in Leiden een symposium gevolgd (georganiseerd door Wim Willems) over Bronnen van Kennis over Indische Nederlanders.
——————————————————————
In die tijd ben ik nog niet geinteresseerd in Indisch gerelateerde zaken.
Er is een boekje uitgegeven met ISBN 90-71042-41-3
Daar kan je leuke informatie vinden .
Recensie :
“de auters zijn tevens ingegaan op de moeilijkheden die zich voordoen bij het achterhalen van de specifiek Indische geschiedenis.
Dit hangt direct samen met met de omstandigheid dat de meeste bronnen doorgaans afkomstig zijn van volbloed -Europeanen (totoks) “.
Gelukkig komen nu steeds meer “oude (Indische) jongeren” die hun asal oesoel willen weten .
It’s long way to go , maar je moet toch ergens beginnen.
Succes .
Mag ik, met u welwelwillende toestemming, effe off topic reageren.
Knap hoor, dat jullie zoveel romans en schrijvers kunnen opnoemen.
Wat mij betreft, en ik zweer het jullie, ik heb zelf geen enkel “indisch boek” gelezen
Eh waar!
Mijn vrouw wel, en ze is notabene Indonesische.
Daum, Madeleine Szekely Lulofs, Walraven, Robinson, Aya Zikken, Marion Bloem, Eduard du Perron, H. Haasse
Heeft ze gevonden in een oude doos, met boeken die ik tzt wil lezen.
En @SA: oude (Indische) jongeren die hun asal oesoel willen weten?
50 plussers die hun asal usul niet kennen?
Je meent het!
Schrijven ze daarom ook hier op indisch3.0?
Ed Vos
Indisch titaantje in het land van de overheerser.
Ed Vos says:
March 20, 2010 at 22:53
En @SA: oude (Indische) jongeren die hun asal oesoel willen weten?
50 plussers die hun asal usul niet kennen?
Je meent het!
Schrijven ze daarom ook hier op indisch3.0
————————————-
50 +ers (plus 5, plus 10 of 15 ?) zijn jonge ouderen .
In Indonesia al tot de kakek kakek (opa opa) klasse genoemd.
Daarom is het belangrijk dat de (oude) jongeren hun geschiedenis beter leren kennen.
Hier schrijven vaak oude jongeren , tot ongeveer 25 of tot de 30 ers.
In die leeftijdklasse heb je nog die hun asal usul nog niet kennen , of bezig zijn met het (her)ontdekken.
@SA recensie :
“de auters zijn tevens ingegaan op de moeilijkheden die zich voordoen bij het achterhalen van de specifiek Indische geschiedenis.
Dit hangt direct samen met met de omstandigheid dat de meeste bronnen doorgaans afkomstig zijn van volbloed -Europeanen (totoks) “.
Dat er moeilijkheden zijn bij het achterhalen van specifieke Indische geschiedenis omdat de meeste bronnen afkomstig zijn van volbloed-Europeanen lijkt mij de grootste flauwe kul en niet gesteund door enige empirische kennis.
Alsof kennis over olifanten het beste maar door olifanten verzameld kunnen worden. En dat lijkt me even onzinnig
Het gaat er om HOE die kennis verzameld wordt, daar ging het symposium over “Bronnen van kennis OVER Indische Nederlanders en niet VOOR en DOOR Indische Nederlanders. Het is danook niet opmerkelijk dat de biografie over onze aller Tjalie Robinson door een volbloed Nederlander is geschreven.
Een boek vanuit Indo-perspectief: Tante Noep uit 1926 van Gerda C. van der Horst- van Doorn
Het verhaal gaat over een zeer eenvoudige eenzame ongehuwde Indo-vrouw , de dochter van een KNIL-militair en een Javaanse moeder, Dat de Indische maatschappij het samenleven van een Nederlandse man met een Javaanse vrouw niet accepteert blijkt uit de gescheiden begraafplaatsen van Tante Noep ouders. Zij gaat onder die scheiding zeer gebukt
Een ander boek met een Indo-perspectief is “Flip Indische lotgevallen” uit 1930 van N.K. Bieger. Flip is de zoon van een Ned. Militair en een javaanse moeder. Hij gaat na de dood van de vader voor zijn opleiding naar Nederland. Hij loopt door de racistische houding van familieleden weg en gaat terug naar Indie waar hij een oudere Indo ontmoet die alle totoks wantrouwt.
je kan zeggen:
a) vanuit welk standpunt wordt het boek geschreven?
b) geeft het boek een evenwichtig beeld van het leven in Indie weer?
c) is het boek waarheidsgetrouw?
@ Peter .
Dat staat zo geschreven achterin op het boekje over die symposium.
En daar kan ik wel meegaan.
Noem een paar bekende Indische schrijvers die geen totok zijn.
Buiten Victor Ido ,Rob Nieuwenhuijs , Vincent Mahieu en een paar andere namen .
Max Havelaar is een totok , Hella Hasse is een totok ,
De bewering dat ze iets anders denken en beleven kan men ook verdedigen , is te lezen in het verhaal Oeroeg van de totokse Hasse.
Het boek Bibi Koetis en Anak Kompeni van Lin Scholte is geschreven vanuit perspectief en de ervaring van een Indische vrouw.
De verhalen van Mevrouw Bloem idem dito , alleen mis ze bepaalde achtergrond informatie omdat ze in Nederland geboren is .
@SA achter op het boekje staat toch iets meer geschreven dan jij vermeldt: “vandaar dat de specifiek Indo-Europese geschiedenis soms alleen langs sluipwegen en door inventief onderzoeksmethoden aan het materiaal kan worden onttrokken. daarvan leggen de bijdragen aan deze bundel ieder op hun eigen wijze getuigenis af. Kwestie van tussen en boven de regels lezen.
Een “paar andere namen” van eigentijdse Indische schrijvers (geen totok) zijn :
Theodor Holman (doet ook iets bij de radio)
Tom Hoffman (doet ook iets in Tilburg)
Gustaaf Peek (veelbelovend)
Ernst Janz (ik noem geen namen)
Glenn Pennock
Alfred Birney (mystiek)
Jil Stolk (schrijft ze eigenlijk nog?)
Roy Piette (heeft een leuk website)
Peter van den Broek says:
March 29, 2010 at 23:37
. Kwestie van tussen en boven de regels lezen.
—————————————-
Ya , dat is ook zo.
Ik citeerde uit een boek van omstreeks 1991(?) ,een moment opname.
Een verslag over de periode tot en met 1990.
In middels is het bijna 20 geleden.
Persoonlijk maak ik verschil tussen de oude titaantjes die daar geboren zijn en de periode bewust hebben meegemaakt en de volgende generatie Indische schrijvers , vaak geboren in Nederland (2de Generatie) die hun verhalen baseerden uit verhalen/ervaringen van de eerste generatie .
Aangevuld met literaire onderzoek met reis ervaringen , kennis met het land van hun (vooroders).
In de afgelopen 20 jaren kwamen veel nieuwe schrijvers die hun verhalen of van hun ouders vertellen.
Ook komen nieuwe generatie Indische historici met hun onderzoekingen .
Persoonlijk maak ik een verschil tussen de generatie van Paula Gomes / Lin Scholte en Marion Bloem generatie.
Het was en misschien nog steeds moeillijk om iets te schrijven door afwijzing of gebrek aan medewerking van de gevestigde schrijversorde .
Du Perron – Land van herkomst
Vincent Mahieu – Tjoek & Tjies, Schat schot schat
Tjalie Robinson – Piekerans van een straatslijper
Han Resink – Op de breuklijn, Kreeft en Steenbok en Transcultureel
Lin Scholte – Anak Kompenie
De boeken van “totok” schrijvers staan voor mij echt op de tweede plaats.
Niet omdat ze niet goed zijn of slecht, maar de volgorde waarop Indo’s boeken lezen en voorgeschoteld klopt niet.
De rede dat ik boeken wou lezen over Indie was om er achter te komen hoe het daar was. Voor Indo’s! Het rare is dat dat laatste pas begon te dagen na het lezen van totok-boeken en na oorlogse Indo-boeken.
Daarna begon de speurtocht naar Indo-literatuur, en die duurde lang!
Het wordt daarom tijd om een literatuurlijkst voor Indo’s te beginnen met literatuur geschreven door Indo’s omdat die vertellen over hoe Indo’s leefden in Indie.
Hopelijk leidt dat weer tot herdrukken van belangrijk werk, zoals de boeken van Han Resink en Tjalie Robinson/Vincent Mahieu.