Vrijheid van meningsuiting is een van de grootste verworvenheden van een democratische samenleving. Maar is het zo dat je als kunstenaar écht alles kan zeggen, of zijn er taboes waar je je zelfs als kunstenaar niet aan wil branden? Zijn er taboes die zo pijnlijk zijn dat je eigen gemeenschap je erop aan zal kijken als je een bepaalde controversiële mening daarover in je kunst tot uiting brengt?
Over deze vragen is een discussie-evenement in ontwikkeling voor kunstenaars, dat in verschillende Nederlandse steden deze vraag aan de kaak wil stellen. Vraag aan jullie is: bestaat er in Nederland nog zulke Indische controversiële kunst? Zijn er Indische kunstenaars die niet voor hun mening uit kunnen komen, vanwege de gevoeligheden die ze aan zullen snijden?
Als blijkt dat er ook in de Indische cultuur controversiële kunstenaars zijn, kunnen die thema’s mogelijk toegevoegd worden aan het eerder genoemde discussie-evenement. Het zou bijvoorbeeld zomaar zo kunnen zijn dat de Indische cultuur een cultuur is waarin vrijheid van meningsuiting ondergeschikt gemaakt wordt aan het gevoel de underdog te zijn, of waarin mensen van elkaar verwachten één front te vormen. Uitgesproken meningen zijn daarvoor niet toepasbaar. Zijn er eigenlijk wel controversiële Indische kunstenaars/ artiesten/ schrijvers?
Of de discussies die momenteel over dit onderwerp gaande zijn nu leiden tot een thema voor het eerder genoemde festival of niet, ik zal sowieso verslag doen van de reacties die ik ontvangen, gehoord en gezien heb.
In Nederland kun je heel veel zeggen als kunstenaar en ik heb altijd gezegd wat ik had willen zeggen en ook in de kunstwereld. Kunst is voor mij meer dan alleen een mooi plaatje en met kunst kun je ook veel dingen doen en heb ik ook gedaan. Thema’s schilderen om hulpprojecten onder de aandacht te brengen bv.
Als je in Indonesie woont kun je maar beter je mond houden er is hier bv nauwelijks milieu besef . Middels een competitie onder kunstenaars die allemaal over het thema kunnen schilderen kun je milieu bewustzijn stimuleren. Echter kunstenaars hier wagen zich er niet aan, daar zijn volgens hun milieu groepen voor. Zij schilderen liever mooie plaatjes en willen niets met autoriteiten te maken hebben. Voor mij betekent kunst meer en moet doorleefd zijn en brengt iets nieuws.
Ik ben een Indo, in Nederland geen Nederlander en hier in Indonesie geen Indonesieer. Geen echte identiteit en dat maakt mijn kunst gekleurd en daar komt terecht wie en wat ik ben en hoe ik tegen de werled aankijk.
Vrijheid van menings uiting is geweldig echter mensen als Wilders weten niet wat ze aanrichten. En een religie onder de loep nemen en aanvallen is zo achterhaald en zo oud als de weg naar Jeruzalem.
Gelukkig ben ik kunstenaar en voor mij is een kunstenaar een wereldburger die geen haat en verderf zaait en met zijn kunst nieuwe dingen schept die mensen van alle nationaliteiten behagen .
The Dutch Indo , Emile
http://www.dutchartist.nl
http://www.volenhoven.exto.nl
Ik ben mijn kennismaking met de Indischen via het Internet begonnen op een Blog X, ik nam dus met veel Sturm und Drang deel aan de discussies en gaf heel onbescheiden mijn mening met minieme nuances over vooral het debacle van Het Indisch Huis. Op een gegeven moment werd ik via mijn privé-email door de webmaster tot orde geroepen. Mijn meningen hadden bij Indsichen tot irritaties geleid en ik kreeg een berufsverbot. Verdere discussie was niet mogelijk en ik had geen zin om het geschil niet via de Blog X maar via Email op te lossen. Bepaalde onderwerpen, welke weet ik nog steeds niet, zijn taboe.
Op een andere blog-X heb ik een discussie over “bruine” aangezwengeld en daar werd ik verbaal aangevallen door iemand, die in de gehele discussie geen één argument naar voren haalde maar alleen maar schold.
Dat schelden gebeurde ook op een andere blog. Het valt mij op dat Indischen in de luwte van de Internet, waarbij je naamloos alles te berde kan brengen, plotseling de grote broek aantrekken en bij gebrek aan argumenten gaan schelden. ik ben daar wat allergisch voor. ik kan wel terug gaan zeiken en ik heb wel wat ervaring (studenten- en diensttijd en met mijn oude studievrienden wordt het weleens erg grof) maar dat zet geen zoden aan de dijk en ik schiet er zelf niks mee op. ik trek me dan schielijk terug en dat wordt dan door zo’n neet uitgelegd als de aftocht blazen. een andere taktiek is helemaal niet antwoorden en doorgaan op een ander onderwerp en toen is laatst ook het gehele onderwerp van de discussieplatform gehaald.
Er zijn toch wel wat Indische taboe-onderwerpen
Een profesioneel kunstenaar die zijn bekendheid en zijn inkomen te danken heeft aan een specifieke groep zal altijd oppassen met het beledigen van die groep.
Een kunstenaar die bepaalde taboes wil doorbreken om een specifieke groep iets bij te brengen, zal dat voorzichtig moeten doen, als die groep zich tegen hem keert, slaat hij de plank totaal mis.
Sterker nog, een Indische kunstenaar kan niet alleen de woede van onbekende Indischen op de hals halen, maar ook van z’n eigen familie als hij de taboes niet tactisch aansnijdt.
Marjon Bloem’s idee om de Indische Gemeenschap bewust te maken van z’n bestaan, door te zeggen dat de Indische cultuur niet bestaat heeft volgens mij bv geen effect gehad.
Men beschouwde haar lange tijd als een Indo die geen affiniteit heeft met het voortbestaan van de Indo-cultuur.
Toen ze tijdens de voorstelling van haar film Ver van Familie in Tilburg bovengenoemde opmerking van haar uitlegte, zal het voor sommigen eerder als een soort biegt hebben geklonken dan als een mislukte poging om de Indo’s te mobiliceren voor cultuurbehoud.
Maar de populariteit van haar film toont wel aan dat de gemiddelde Indo tegen een stootje kan. In de film wordt de ene na de ander taboe doorbroken. Veel Indo’s lijken zelfs blij te zijn dat deze taboes eindelijk eens werden behandeld.
Ik denk dat die gekken waar Peter van de Broek het over heeft gewoon gekken zijn zoals je die ook buiten de Indische groep tegenkomt. Sommige hebben gewoon een te laag iq om het een en ander te begrijpen, anderen zijn gewoon psychisch niet helemaal ok.
Tuurlijk zijn er nog genoeg taboes te doorbreken, bv de obsessie van sommige Indo’s om perfect Nederlands te schrijven en spreken, wat het gevolg zou kunnen zijn van een (onbewuste) koloniale opvoeding.
Een ander taboe is Indo’s een volk of ras noemen, begrippen die ook zonder rasistische ondertoon gebruikt kunnen worden.
Of zeggen dat je als Indo op Indo’s valt, dat je totaal niet van Hollands eten houdt en dat er zoiets bestaat als een Indische Gemeenschap etc.
Al surfend, op internet, kwam ik op dit topic terecht, die ik met veel belangstelling heb gelezen.
Kom ik weer met de nachtschuit.
Opvallend dat 1 jaar na dit artikel, waarop slechts 1 (!) kunstenaar heeft gereageerd, er nu twee — niet- kunstenaars(?)n — hebben gerageerd.
Wellicht kan dit topic toegankelijker worden gemaakt voor niet-kunstenaars.
Het is mij al in 2000 opgevallen dat je indien je op fora een afwijkende mening op na houdt je dan wordt gerekend tot de groep outcasts die of doodgezwegen, genegeerd maar op zijn minst furieus aangevallen diende te worden.
Inmiddels heb ik het domein van fora verlaten omdat ik moe werd van al die oeverloze discussies.
Noemde Jeroen het algemene credo van indo als ras waarin je moet geloven, ik heb zelfs meegmaakt dat men op indo (!)-blogs/fora, indo en indisch onder 1 noemer ging brengen.
Indo/indisch om andere indo’s “keturunan” (van afkomst) Jepang, Jerman, Perancis, Portugis (?) uit te sluiten (?)
Want moest daar op die fora gezellig een Nederlands-indisch onderonsje worden in het belang van en tot behoud van de indische cultuur.
Dan heb je ook het streven van bepaalde indo’s, ik schrijf hier met nadruk bepaalde indo’s, om 1 front te vormen en hierbij ook Papoea’s en Molukkers wilden betrekken.
Als ware het om te strijden tegen. Ja tegen wie eigenlijk?
Ik heb dan ook de stellige indruk dat er op internet een groep indo’s als een Zwerm kraaien van fora tot fora fladderen, gelijk fundamentalistische moslims op Midden-java van waroeng tot waroeng die erop toezien dat de Ramadan nageleefd wordt, om onzuiveren in de indo-leer terecht te wijzen en op scheldkanonnade’s te trakteren.
Wellicht misschien ook om hen in elkaar te pentak-silatten als ze een beetje te lastig worden.
Voor dezen zijn er, denk ik zo, 2 soorten indo’s, de andere soort bestaat niet.
Voorts begrijp ik, sorry hoor, de strekking niet van de kreet “Trots dat ik indo ben”.
Je kunt evengoed zeggen “I’m black I’m proud”. Maar wanneer neo-nazis bij voorbeeld zouden verkondigen dat men Nederland het liefst blank wil houden, dan is Nederland opeens te klein.
Ach ja, ik kijk ook wel op Indonesische fora en daar zie je ook een verregaande neiging tot nationalisme: Indonesia is the best country, proud to be an Indonesian, lees je dan.
Maar dat is natuurlijk wat anders dan de slogan Proud to be in Indo (als ras).
Ik zie mijzelf al op “Indische” fora luidkeels zeggen: Nederland is het beste land om te wonen, trots dat ik Nederlander ben.
Ach ik begrijp de commotie wel. Men wil iets behouden, de indische cultuur, de zeden en de gewoonten.
Men wil iet hebben om op trots te zijn, het indo-zijn.
Maar bij de wijze(n) waarop dit nagestreefd wordt, kan ik slechts vraagtekens plaatsen.
Men zou eens moeten nagaan hoe dat begrip indisch zich door de jaren heen zich heeft ge-evolueerd.
Het zou te ver gaan om hierop verder in te gaan. Ik zou dit stukje dan ook willen besluiten met een voorval die ik heb meegemaakt.
Na de opening van het Pieter Vreedeplein in Tilburg afgelopen zaterdag vertelde een Turkse collega mij dat ik iets had gemist.
Elke allochtone bevolkingsgroep in Tilburg liet iets van haar eigen cultuur zien.
Daar waren volgens haar ook veel indo’s (Indische mensen) zoals ik met mooie kleurrijke lange gewaden.
Mooie lange gewaden? Foto’s van indo’s in Nederlandse-Indie in Europese kleding schoten inmiddels mij al te binnen..
Ik zei tegen haar dat het misschien Javaanse Surinamers konden Zijn of wellicht Indonesiers.
Daar keek ze wel van op, Had ze niet bij stilgestaan.
Voor veel mensen is indisch nu een maal een verlengstuk van Indonesisch.
Wanneer je op de site kijkt van Tong Tong Fair begint het al met Kokita, fabrikant van Indonesische kruiden en sauzen uit Indonesië”
Het enige Indische aan de naam TT-fair is dat Tong Tong.
Waar “indische mensen” spreken van tong-tong, hebben Indonesiers het over kentongan.