Den Haag, 17 oktober 2008
door Kirsten Vos
Een paar weken geleden heb ik gedichten voorgedragen op een festival in Den Haag. Een van die gedichten, ‘Boogie Woogie’, gaat over mijn oma. Muziek en dans speelden in het leven van mijn grootouders een belangrijke rol. Mijn grootvader heeft de halve familie leren dansen, mijn oma was de gangmaker op feesten dankzij haar geweldige pianospel.
Door een handicap kon zij op het laatst helemaal niets meer, ook geen muziek maken. In dat gedicht heb ik een verwijzing opgenomen naar Blue Bayou, dat ook wel bekend staat als het Indische volkslied. Mijn grootouders speelden dat stuk regelmatig. Toch heb ik nooit gevraagd waarom Blue Bayou het Indische volkslied heet.
Hun lp-speler stond om de een of andere reden op hun kledingkast. Een van de lp’s die ze daarop afspeelden was rood in plaats van zwart en als mijn herinneringen me niet bedriegen, stond op die rode lp het nummer Blue Bayou. Telkens wanneer mijn opa dat nummer opzette, was het alsof de zon ging schijnen. Ik zag zijn ogen oplichten, warmte vulde de achterkamer van hun Haagsche woning en ik voelde, zonder het ooit gevraagd te hebben, dat dit stuk hem deed teruggaan naar zijn moederland IndonesiĆ«.
Pas jaren later ontdekte ik dat dit stuk ook wel het ‘Indische volkslied’ genoemd werd. Het verbaasde me niets. Het hele stuk drukt een diepgeworteld verlangen uit om terug te gaan naar een warme plek waar het leven een stuk beter is dan in Nederland: hard werken en uitkijken naar betere tijden. Over het achterlaten van dat wat je dierbaar is. Het terugzien van mensen die je dierbaar zijn. Je beter voelen als je weer terug bent in Blue Bayou. En over ‘sleepy eyes’, een beschrijving die met name de ogen van mannelijke Indische Nederlanders kenmerkte. Om nog maar niet te spreken over de ‘bijnaam’ van blauwe die de Indische groep in de jaren ’50 had.
Dit zijn alleen mijn persoonlijke antwoorden op de vraag waarom we Blue Bayou het Indische volkslied noemen. Ik ben erg benieuwd naar jouw mening. Dus: luister en oordeel zelf, naar de uitvoering van Linda Ronstadt uit 1977, of lees de songtekst. Overigens heeft Andy Tielman het stuk ook vertolkt, maar de versie die ik daarvan op YouTube vond was niet van goede kwaliteit.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=f78bKXzALXo]
Wat is die linda ronstad goed zeg…en wat een mooi liedje toch. Hartelijk Bedankt voor het weer opduiken van deze klassieker. Weemoed alom. hartelijk malasch
Ai, geen woord over Roy Orbison, een van de grootste rock’n’roll helden.
“Blue Bayou” werd door hem in 1963 (mede) geschreven en op plaat gezet.
Zie: http://www.youtube.com/watch?v=6-rlECiW4BA
Yep, Roy Orbison. I’m goin back someday, come what may to Blue Bayou. Zal wel tempo dulu-gevoelens hebben opgeroepen. Linda Ronstad gooide er nog even een steelguitar overheen, En dan is deze website ook nog blue š
Yep, Roy Orbison. I’m goin back someday, come what may to Blue Bayou. Zal wel tempo dulu-gevoelens hebben opgeroepen. Linda Ronstad gooide er nog even een steelguitar overheen, En dan is deze website ook nog blue š
Hier de versie met de steelguitar: http://www.youtube.com/watch?v=23WXpauisXo
Wat is die blue bayou now,the bayou is een gebied waar het water zo stink en mensen die afkomstig zijn van fransen en negers.Dus mulatto’s,zijn wij indo’s ook mulatto’s,neen.Dat woord indo word zo rojaal gebriukt,a.o bij de mensen die uit India en Pakistan,Sri Lanka en Bangladesh komen.Ik ben ook een z.g indo a.ka halfbreed.Voor mij zelf is de Wilhelmus nog de nationale anthem,shove de blue bayou down the drain.
Ronald