Het tweede verhaal uit Indonesië schrijf ik in Bandung. In de tijd dat Indonesië nog Nederlands-Indië heette was dit een echte Indische stad met een grote Indische gemeenschap.
Bandung, november 2008
door Ed Caffin
Bandung, de vierde stad van Indonesië, ligt zo’n 300 kilometer ten zuidoosten van Jakarta en heeft een wat zachter klimaat. In de heuvels rond de stad is het zelfs koel ’s nachts. De stad had ooit een grote Indische gemeenschap en nog steeds wonen hier een paar honderd Indische mensen. De meesten hebben de Nederlandse tijd meegemaakt en spreken de taal ook nog, maar zijn inmiddels zo goed als bejaard. “Indisch” sterft hier daarom langzaam maar zeker uit. Indo’s, mensen met een gemengde Westerse-Indonesische achtergrond zijn er echter genoeg. En velen van hen zijn bekend.
Begin vorige eeuw had Bandung, dat toen ook wel het ‘Parijs van Java” werd genoemd, niet alleen een grote Indische gemeenschap, maar woonden hier ook veel Indonesische intellectuelen. Bovendien ontwikkelde de latere president Soekarno mede hier zijn nationalistische denken, en richtte hij in Bandung hier in 1928 de Partai Nasional Indonesia (PNI) op, die als doel het stichten van een onafhankelijk Indonesia had.
Rijdend door de grote, drukke stad, die een vergelijking met Parijs al lang niet meer doorstaat, kijk ik wat rond op straat. Tussen de vele reclameborden langs de kant van de weg, zie ik hier en daar dingen die me doen denken aan een vervlogen Indische tijd. Er is een “Holland Bakery” -al weet ik niet of die überhaupt iets met Nederland te maken heeft- en ik zie een bord met “Haagse klappertaart” erop; een oude Indische lekkernij. Er staan ook nog veel oude Nederlandse gebouwen overeind, al is het meestal wel vergane glorie.
Even later zie ik een opvallend billboard. Een prachtige vrouw in een fel oranje pakje prijst een telefoonabonnement aan. De vrouw heet Luna Maya, weet ik, een van de populairste sterren in Indonesië. Volgens een lokaal blad heeft ze een relatie met een zanger uit Bandung. Bovendien las ik dat ze een Javaanse moeder en Oostenrijkse vader heeft. Die gemengde achtergrond maakt haar een “Indo”.
De term “Indo” bestaat al lang in Indonesië, maar verwijst tegenwoordig in het algemeen naar “mixjes”, zoals Luna Maya, en niet meer exclusief naar de Indo-Europeanen of Eurasians van de vroegere kolonie. Als het over een “Indo” gaat, dan wordt vooral iemand bedoeld met een Indonesische en een Westerse ouder. Hoewel er nog veel oudere Indischen in Indonesië wonen die zich “Indo” noemen, zijn hun kinderen, jonge Indonesiërs met een Indische achtergrond, net als hun leeftijdsgenoten in Nederland geïntegreerd in het nieuwe land. De meesten voelen zich vooral Indonesiër.
Met mijn Indische vader en Nederlandse moeder ga ik in Indonesië sowieso als Indo door het leven. En er zijn ook nog andere grappige namen voor “mengbloeden”, zoals blasteran, Gado-Gado en campuran, wat allemaal ongeveer mix of mengsel betekent. Voor Indo’s uit Nederland zijn er zelfs nog specifieke bijnamen, zoals “Indobel” (een samenvoeging van Indonesia en Belanda) en, mijn persoonlijke favoriet: “belanda goreng”.
Het woord “Indo” is hier inmiddels, net als in Nederland, niet meer zo beladen als het ooit was. Het sociale stigma rond mengbloeden uit de koloniale tijd lijkt -bij de jongere generatie in ieder geval- verleden tijd. Sterker nog: Indo-zijn is tegenwoordig iets om trots op te zijn. Als “Indo” in Indonesië heb je namelijk op de een of andere manier een streepje voor. Naast Luna Maya zijn nog heel veel andere Indonesische sterren Indo, zoals Cinta Laura, Rianti Catwright, Carissa Putri, Cathy Sharon, Steve Imanuel en Ari Wibowo. En er zijn (ook jaren geleden al) Indischen die het als ster hebben gemaakt in Indonesië. Kort geleden is er een Nederlandse zangeres met Indische achtergrond doorgebroken, Rebecca Reijman. Ontdekt op vakantie in Bali, hoorde ik.
Ik vraag regelmatig waarom Indo’s snel bekend worden. Ze hebben iets speciaals en zijn vaak heel knap, hoor ik vaak als verklaring. Zou dat het zijn? Het “blanke schoonheidsideaal” dat in Indonesië en veel andere landen in Azië heerst, zal er zeker wel iets mee te maken hebben; “opposites attract” of zoiets.
Nou, stiekem vind ik het toch eigenlijk wel wat. Ik bekijk me zelf eens in de spiegel: hm, zou ik kans maken bij een auditie als nieuwe Indo-ster in Indonesian Idols? Moet ik alvast het zingen oefenen tijdens het mandi-en? Maar ja, je moet natuurlijk ook wel een beetje talent hebben. Playbackend misschien?
Luna Maya is idd Indisch en groot geworden in de speelfilm uit 2006 “Jakarta Undercover” die opende op het JIFFEST (Jakarta International Film Festival) en daarna nog maanden miljoenen bezoekers naar de 21-cinema bisoscopen trok. In elk “infotainment” oftewel roddelprogramma is ze wel te zien en in soaps en tv reklames zoals de bovenstaande gsm kaart Ecxel Bebas zeg maar vodafone. Ik heb haar wel eens ontmoet en ze is erg aardig. Haar groene mooie ogen slurpen je op als je met haar praat terwijl je haar zachte hoge stem hoort. De andere indischen zij idd “beken” en “keren” maar spelen slechts in “sinetron” Indischen zijn blank en dat verkoopt. Elke commerciele producent zoekt altijd naar Indischen voor film en tvaudities. De gevestige Indische namen hier in Indonesie zijn echter toch Roy Marten, Rudy Wowor, Frans Tumbuhan, Ida Iasha, Tamara Bleszynski en Ineke Koesherawati. Deze coryfeeen hebben inmiddels geschitterd op het grote witte doek en worden daarom door het publiek hoger gewaardeerd dan de soapspelers. Als jou Ed en Kirsten mee zou nemen naar een auditie doen jullie geheid mee in een volgende tv reklame. En dat is geen bluf.
Het is al decennia bekend dat Indo-Europeanen door breken in Indonesie, omdat zij zowel Europese als aziatische trekken hebben, de eerste golf waren de kinderen en van de naar de oorlog gebleven Indo’s en terinfo: Rebecca Reijman, is van surinaamse afkomst.
Slmt
Mooi stuk.
Holland Bakery heeft ook een vestiging in Yogja, dus niet typisch Bandungs.
Of het connecties heeft met Nederland weet ik niet.
Misschien zijn het moderne connecties, zo zijn er ook Nederlandse bitterballen en Kroketen te koop bij supermarkt Hero.
Belanda Goreng vind ik trouwens wel beladen.
Mijn ervaring is dat Indonesiers makkelijk vooroordelen voor waarheid nemen.
Of het nou gaat over Chinesen, Javaanse Surinamers, Papua’s , geadobteerde Indonesiers of Indo’s, ze hebben er altijd wel een mening over.
Indo’s in Indonesie kunnen nog steeds last hebben van discriminatie, zeker in de kampungs.
Zo kreeg een oom van mij een pistool tegen zijn hoofd gedrukt omdat hij een “Belanda” was. Een tante wordt voor Chinees aangezien, en niet altijd aardig behandeld.
Maar het kan inderdaad ook voordelen hebben, een nichtje van mijn moeder is Miss Indonesie geweest.
Mijn favoriete ex-actrice/model is Mariana Renata ook een Indo (vader Frans, moeder Indo) die inmiddels in Frankrijk woont.
net ontdekt deze blog. leuk, interessant. ik zet een linkje op mijn blog, zodat ik hier makkelijk terug kan komen 😉
groet van inge – indo 2.0
O ja, prettige vakantie trouwens!!
Bijna al mn vrienden in Jakarta zijn Indo. Rachel Maryam (bekende actrice), ze is Duits Javaans, Dewi Rezer (VJ MTV) Frans/Javaans, haar man trouwens ook, Marcelino Lefrandt (Acteur/Model) Nederlands Javaans, Indy Baren(Bekende presenter), Nederlands Javaans, Volgens mij is Once (zanger van Dewa) ook ergens indo.. hij heet Mekel van achter..alleen wist hij zelf niet dat het een Hollandse naam is. Zn vrouw Ima is ook indo, Nederlands Javaans. Mas Dhani(dewa) is trouwens ook indo..zn familie woont in Boxtel. Volgens mij is iedereen indo.. vraag me nu eigenlijk steeds meer af wie er tegenwoordig in de entertainment scene geen indo is.. veel ouders van indonesische artiesten spreken ineens Nederlands tegen me..Terry (zangeres) is trouwens ook Indo..Nederlands Javaans.. haar vader spreekt gewoon nog vloeiend Nederlands.. Toevallig zit ik hier met een producer uit Surabaya, hij is in Nederland en is op zoek naar zijn opa, deze opa is een Nederlander, en heeft de familie verlaten en is terug gegaan naar nederland in de jaren 40, waar hij nog een gezin had..
Ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan met vertellen over wie er indo is 😉
Leuk onderwerp trouwens!
Groetjes
mikey
Loh harstikke leuk Ed! Waarom waag je de gok niet..als je daar een baan zou krijgen zou ik niet meer terugkomen. Het weer is hier nu slecht, economische recessie, asia is de nieuwe economische markt; let maar op!
@Jeroen: heb je ook een rol voor een getattoeërde indo? Kan mss wel een bad guy spelen ;p
Toen ik in 1979 voor het eerst naar indonesia ging met mijn opa, oma, ooms, tantes, pa en ma ervaarde ik het land als vreemd en bekend tegelijkertijd.
Mijn vader was toen net 50 geworden en was op zijn 25ste jaar via nieuw guinea (2 jaar in een tent gewoond) naar nederland gekomen.
Op zijn 50ste wilde hij indonesia nog 1 keer terugzien, op gegeven moment besloot om de hele famile mee te gaan, mede ook omdat mijn broer in dat jaar een dodelijk ongeluk had , in feite ook een soort van rouwverwerking.
Mijn pa genoot zichtbaar; alle jaren in nederland had ik hem zelden een woordje indonesisch horen spreken; ik wilde toen indonesisch leren en vroeg zijn hulp; hij verbiedde mij om het te leren omdat hij het daar nauwelijks mocht spreken dus waarom zou zijn zoon het dan ineens moeten leren ?
Met wat boekjes en woordjes die ik los opving heb ik het mezelf een beetje aangeleerd.
Wat kenschetste mijn verbazing toen mijn vader in de taxi te jakarta vloeiend javaans zat te praten met de chauffeur !
“Hey pa, ik dacht dat jij het niet kon spreken ! ”
“Nou ja, een beetje alleen ” was zijn antwoord.
Ammehoela, na 25 jaar zijn mond te hebben gehouden gooit ie het javaans er in 1 vloeiende golf uit alsof ie nooit weggeweest was.
Mijn opa had toendertijd een loterij gewonnen en had een huis gekocht bij Magelang van dat geld waar die na zijn pensionering uit de KNIL zou gaan wonen met mijn oma.
Na de bersiap was ie het huis natuurlijk kwijtgeraakt en was ingepikt door de Indonesiers.
Maar hij wilde toch kijken of het huis er nog was.
Wij kwamen daar aan en mijn opa sprak ook nog javaans ,; dus de huidige bewoners van zijn voormalig huis waren als de dood dat ie zijn huis kwam opeisen.
Mijn vader moest terug naar zijn ouderlijk huis in Gombong en moest perse water uit de put halen zoals ie dat als kind had gedaan.
Ik heb mij als indo nooit speciaal gevoeld daar, meer als een soort buitenlander, buitenstaander maar
wel met een duidelijke herkenning in mijn diepste innerlijk;
het was duidelijk het land van mijn vader alhoewel 1 bezoekje terug voldoende voor hem was.
Hij heeft tot nu toe nog steeds het gevoel dat de indonesiers de indo’s niet accepteerden.
Hij zou het verschrikkelijk vinden als ik daar zou gaan wonen en werken.
Mmm.. een beetje bescheidenheid is de auteur niet vreemd. Van wie is ook al weer dat liedje ‘Nu niet meer..maar ik vind je weer’ ? Met een beetje fantastie raak je met de titel zelfs nog een mooi indo thema.
Vandaag vanuit Zweden ontvangen.Leuk alle commentaren.Holland Bakery is ook in Jakarta,heel vroeger wat met Chinees Indische bakkerijen te maken gehad.Hier in Jakarta is nog erg veel “indo/indisch” vooral op culinair gebied.
Zet het voort and Good Luck.LE.
Hey Ed,
leuk stukkie weer! Bovendien benijd ik je wel man; kheb ook altijd al ‘onderzoek’ willen doen naar Indische sporen in het hedendaagse Indonesië. En liefst ook veel Indischen ontmoeten. Ik neem aan dat je dat enigszins gelukt is. kBen in Bandung ook ooit een Indischman tegengekomen: de eigenaar van het Papandayan hotel. Heeft het er echt gemaakt geloof ik. Het was onze eerste nacht daar en die dag was m’n walkman (we hebben het over ’97) gejat door een sjouwer op het station. Dus ging ik naar de lobby van het hotel om te vragen naar het dichtstbijzijnde politiebureau -> aangifte voor de verzekering (jahaa, kben wel blauw, maar genoeg ver-nederlandst blijkbaar). Nou, even later stond ik in het kantoor van de hoteleigenaar en direct herkende ik de Indische trekken in die man. Z’n Europese achternaam gaf de doorslag. Dus onderweg naar het politiebureau veel gekletst. Bleek dat er aardig wat Indischen in Bandung waren gebleven en het er best goed hadden, volgens hem. Dat deed me goed, want in NL zijn met name de ‘Halin-gevallen’ bekend, ja toch.
Natuurlijk weten we allemaal van de Indo’s op de Indonesische t.v. en in films (ik zie ze hier ook bijna dagelijks op t.v. voorbijkomen), maar het is me niet duidelijk in hoeverre ze ook Indisch zijn. En henzelf vaak ook niet dus, hhh. Volgens mij is het ‘Indisch bewustzijn’ onder die jonge gasten in Indonesië nog minder aanwezig dan in NL, of zit ik ernaast? Dat lijkt me nou ’s echt leuk om uit te zoeken daarzo.
Abun, genoeg ge-dulu-…
groEDjes,
Edwiño do Sinyo
(jeweetwel, die Brabantse mafkees die naar Suriname is geëmigreerd 😉 )
P.S. ook hier een Hollandia (die ik niet in Bandung, niet in Yogya, maar al ’s in Semarang, onderaan één van die malls op Simpang Lima, had gezien; is daar geloof ik een keten, net zoals hier). En ook steeds meer ‘Indo food’ tentjes, maar dat heeft niets met Indisch of Indo’s te maken hiero; zijn Javanen die de term ‘warung’ steeds vaker weglaten als het om hun nieuwe eethuisjes gaat. En ‘Indo’ zien als een afkorting voor Indonesia. Net zoals dat in Indonesië zelf ook veel gebeurt, nietwaar :-(.
Maar al met al (zo heb ik me laten vertellen) doet Suriname veel aan het Indonesië van vroeger, of zelfs aan Indië denken, volgens degenen die erover mee kunnen praten. En nou is het ècht zat geweest, hhh.
P.S. kheb m’n kinderen al ’s voor de gein gezegd dat ze Indonesisch moeten leren, dan kunnen ze daar mooi doorbreken.
Hallo Ed,
Ben je misschien familie. Komt je familie uit Gorontalo (Celebes).
Als het zo is, dan is je grootmoeder een Agaatsz.
Ik heb het net ontdekt, deze blog.
Ja waar het vandaan komt, het bewustzijn over indo zijn is me niet helemaal duidelijk. Het is mooi dat het bestaat, nu.
Ik woon hier sinds 1958, wij zijn gevlucht uit Indonesië. Nou dat was niet zo romantisch, het was zeer angstig en die Indonesiërs waren toen niet zo aardig. Ze hebben ook werkelijk alles ingepikt, en daar baal ik nog steeds van.
Trouwens de meeste indo’s en Indonesiers hebben vaak last van sombong zijn.
Ik kijk weleens naar Garuda tv, vooral entertainment is zwaar amateuristisch. De acteurs zijn ook vaak indo, ze zijn vaak licht van kleur. Mijn donkerbruin vermoeden is dat de acteurs vaak gemengd bloedig zijn. Een beetje donkerbruine Indonesier (en daar wordt het toch voor gemaakt) komt daar niet aan bod. Ze discrimineren wel.
Nederland is nu mijn thuis en voel me hier zeer happy met al die indo’s, Surinamers, Antillianen, Marokkanen (iets mindere mate), Turken, Polen, Russen, Hongaren en ja wat woont hier allemaal niet. Zoals jullie merken Nederland is multi-cultureel en daarom voel ik me hier thuis en zoiets voel ik in Indonesië niet, het is me ook allemaal te moslim.
Selamat tidoer allemaal,
Groet,
Wil
>>>familie uit Gorontalo (Celebes).<<< heb nog in Gorontalo een vriendinnetje Agaats gehad dat tegenover ons woonde. Groooooooote familie met wel 12 kinderen of zo… Mijn vader was agent van de KPM daar. 1947-1952. Ik heb nog een foto, waarop ik met dat vriendinnetje sta. Ik ben uit 1942 (Medan) Als U die foto wilt hebben, mail ik hem over.. Met groet. J.W.H.
Kunt u mij de foto mailen. Mijn achternaam is Agaatsz en kom uit Gorontalo.
We hebben t.o. Postkantoor gewoond in een groot
huis.
Ik hoop dat u mij deze foto kan mailen
Wij zijn wellicht familie, mijn overovergrootmoeder heet zo. Komt ook uit Gorontalo 🙂
rebecca reijman is een mix van surinaamse moeder en nederlandse vader. Misschien haar voorouders komen uit indonesia, maar ze is eigenlijk niet een echte indisch-nederland.
Het “blanke schoonheidsideaal” dat in Indonesië en veel andere landen in Azië heerst, zal er zeker wel iets mee te maken hebben; “opposites attract” of zoiets.
Zou het Ed? Vermoedelijk wel, doch vermoed dat de opkomst van de Islam daar roet in gooit. Mijn (christelijk opgevoed echter met de Javaanse normen en waarden) tante woont in Batu-Malang, is niet arm, en moet nogal voorzichtig met haar blanke, meer Indische voorkomen omgaan …
Was zij aanvankelijk nogal open, vrij en vol lust, thans leeft zij een meer teruggetrokken leven, en probeert zo min mogelijk de aandacht te vestigen op haar bestaan. Zelfs haar huis uitbreiden met een onderkomen voor gasten heeft zij gestaakt om geen ergernis te wekken. Ook in Puger waar zij land heeft, laat zij alles over aan haar Islamitische zoon …
Als zij met mij ergens naar toe gaat, gaat ze liever naar achteraf warunkjes of restaurantjes, tenminste in de grotere steden zoals Malang, Surabaya etc. Ze zegt het niet tegen mij, maar ik voel dat zij liever de scheve ogen wil vermijden door met haar kapatilistische neef gezien te worden. Enkel in de kampungs en desa’s laat ze zich weer gaan en heb wel gehoord dat vandaag dat weer minder is … salam Roy
He Roy, je stelt aan mij een vraag?
Islamitische geloofspolitie heb je nou overal, maar of dat veel is waag ik te betwijfelen. In Aceh misschien? Wanneer je nou voor de aardigheid in youtube “sexy dangdut” intikt in Youtube zul je zien dat het daar in Indonesie nog doller en gekker wordt, wat mij betreft nog erger dan in Nederland. Niet negatief opgevat overigens hoor!.
Het blanke schoonheidsideaal? Je kunt het vergelijken met India, waar Bollywood-sterren ook blank en mooi zijn. Javanen, en dat weet ik, moeten niet zo veel hebben van zwart uitziende mensen, want kotor. Getint is voor hen mooier.
Ik ken de situatie van jou tante niet, maar waar ik kom, in een dorpje in Salatiga ligt er een begraafplaats, waar je links en rechts kruisen ziet staan tussen de islamitsche graven.
Aan de begraafplaats kun je zien hoe tolerant men al dan niet is.
Je hebt het over Oost-java? Ja, daar zal men misschien meer orthodoxere opvattingen hebben dan bvb in Jakarta. Misschien dat jaloezie op jouw tante, eerder een rol speelt bij de Javanen dan geloofsovertuiging? Ik zie er overigens ook vrij blank uit na een winter, en dat valt daar ook op.. Een westerling, getint en erg geliefd 🙂
Overigens gedraagt je tante zich in kampungs en desa’s wat vrijer, nou daar verwacht ik juist dat de mensen meer kolot (wellicht jaloerser zijn) dan in de grote steden.
Maar ik weet het niet.
@ Ed Vos:
Wanneer je nou voor de aardigheid in youtube “sexy dangdut” intikt in …
Ja, geweldig niet ? Vond een aantal jaren gelee het bijzonder verbazingwekkend hoe bv. modebladen in één tel helemaal op dezelfde lijn zaten als de vooruitgang in andere landen. Het was alsof Indonesië een lange tijd van “onthouding” in één tel bijgewerkt had (en ik bedoel qua professionaliteit van modefotoos oa. ). En waarom met muziek en dansen niet?
“Overigens gedraagt je tante zich in kampungs en desa’s wat vrijer, nou daar verwacht ik juist dat de mensen meer kolot (wellicht jaloerser zijn) dan in de grote steden.”
Dat denk ik juist niet. Jaloezie is immer onder de mensen geweest en is een gezonde, hoewel onhebbelijke eigenaardigheid. Het wordt pas “boosaardige” jaloezie, wanneer de ogen uitgestoken worden door bezit, schoonheid, andere pronk-zaken en hoge eigendunk …
Dat geldt niet anders voor Javanen als bij Chinezen, Papoea’s of andere groepen mensen.
Het begon nl. toen de Islam zich begon op te dringen op minder aangename manieren. Het Oost-Javaanse Batu-Malang is dat bergdorpje waar ene Azahari zich opblies vanwege zijn rol als topterrorist. Daarvoor was zij open, vrij en vol levenslust, doch toen de Chinese dokter aldaar (haar buurman) werd gerampok en zijn hele huis eraan moest geloven, heeft zij mij verteld dat het 2e deel van haar huis nooit zal worden afgemaakt, en nu wordt gebruikt om allerlei op te slaan, zoals rijst. Beter de aandacht niet op je leggen.
Uiteraard komt daar het lot bij, dat ik naar de meest bizarre dingen vraag en zij mij tot nog toe altijd tegemoet is gekomen. En in die kampungs ? Nogmaals, jaloezie is een gezond iets, en goed te onderdrukken, zolang je geen ogen gaat uitprikken. Ook ik voel in kampungs nog de warmte (van vroeger, ach nee joh… gewoon je instelling, al is een kris snel tussen de schouderbladen geplant 🙂 ) die vaak zoek is in de grotere steden …
Salam Roy
Ik wil toch even stiekem terugkomen op dit onderwerp.
Ik lees hier de namen van Ari Wibowo (van Madu dan Racun) en Roy Marten die voor zover jullie het nog niet weten, in Salatiga zijn geboren. Een stad waarover ik een website heb.
Indonesie kon slechts Indonesie worden door Indie af te stoten.en Nederland nam sindsdien , heftiger dan tijdens de koloniale periode, het Indische element in zich op.
Wat schetste mijn verbazing dat vorige week een heuse demonstratie was in Salatiga, omdat een oud Hollands gebouw, het voormalige hotel Blommestein, nu de Kodim 0714 zal worden afgebroken om plaats te maken voor een winkelcentrum en er wordt zelfs gesproken van een mall. Wie had dat nu gedacht?
Zelfs Nederland Wereldomroep zal aan deze kwestie vandaag dinsdag 26 januari 2010 aandacht besteden.
Wij mogen natuurlijk niet vergeten dat er in Indonesie naast het grote aantal “gemengdbloedigen’ uit de Indische periode — groter in aantal dan hier in Nederland en die al dan niet noodgedwongen de Indonesische nationaliteit kozen — ook nog Hollandse gebouwen staan, en dat het Indische (of anders Hollandse) element in Indonesie ook niet geheel verdwenen is.
Kijk, in Indonesie voel ik me — hoe vreemd het ook klinkt voor een paar op dit blog — meer indo of Indisch dan hier in Nederland, en wanneer iemand mij daar zou vragen wat is Indisch, dan wijs ik gewoon naar een Hollands gebouw. Concreter kan niet.
Door mijn uiterlijk en spraak word ik geaccepteerd (hoop ik) door de Indonesiers en ben ik een van hen, maar door mijn nationaliteit ben ik een Londo. Indischer kan niet. Ik voel me in Indonesie als een indo in zijn eigen land. Natuurlijk, ik ben daar ook geboren 🙂
En wanneer iemand, een indo, tegen mij zou zeggen: ik sta (geheel) los van Nederland en Indonesie, en die denkt met dat gegeven een stuk Indische cultuur te moeten brouwen, die zou zich volgens mij eens geheel moeten nakijken.
.
p.s. degene die een oude foto heeft van hotel Blommestein en me daarover iets meer kan vertellen, gelieve zich met mij in verbinding te stellen.
Ik dank u.
p.s edit:
Ik sta (geheel) los van Nederland en Indonesie, moet zijn: Ik sta (geheel) los van Indie en Indonesie.
Ed Vos says:
January 26, 2010 at 02:03
p.s edit:
Ik sta (geheel) los van Nederland en Indonesie, moet zijn: Ik sta (geheel) los van Indie en Indonesie.
——————————
Lho , hoe ken.
Los van Indie (froeher Nederlands oost indie en nu Indonesia) en Indonesia ?
En dan lees ik :
Kijk, in Indonesie voel ik me (Ed Vos) — hoe vreemd het ook klinkt voor een paar op dit blog — meer indo of Indisch dan hier in Nederland, en wanneer iemand mij daar zou vragen wat is Indisch, dan wijs ik gewoon naar een Hollands gebouw. Concreter kan niet.
Ook vreemd , in Indonesia voorheen Nederlands oost Indie heb je vroeger Hollandse herenhuizen , tegenwoordig heten ze in de volksmond Rumah Belanda ( De huizen van de Nederlanders).
—————————————-
Voorzover ik weet worden ze niet als Indische huizen of Rumah Orang Indo (van Indo Belanda) genoemd.
Dit begrijp ik ook niet :
En wanneer iemand, een indo, tegen mij zou zeggen: ik sta (geheel) los van Nederland en Indonesie, en die denkt met dat gegeven een stuk Indische cultuur te moeten brouwen, die zou zich volgens mij eens geheel moeten nakijken.
Hij kan toch zo voelen ? Waarom niet ?.
Niet (echt) Nederlands en niet (echt) Indonesisch..
Over de Indische cultuur kan men wel discussieren of het wel bestaat of niet.
Petjoh , het Indisch “eten” /keuken bestaat volgerns velen wel.
Hoewel de meeste gerechten zijn afkomstig uit de diverse streken van Indonesia (v.h Nederlands Oost Indie).Rissoles , spekkoek , macaroni schotel en nog paar andere gerechten zijn typisch Indisch.Dat kan niemand ontkennen.
*Op mijn boekenplank heb ik een boekje :” De stille kracht van leiderschap .
Een Indisch perspectief ”
ISBN 978-90-441-2400-2
Als buitenstaander ga ik me niet mengen in de discussies over het Indisch “zijn” , van mensen met dat gevoel . Ik constateer alleen dat er een groep Nederlanders met bepaalde uiterlijke kenmerken en gedragingen die anders zijn dan de ” autochtone” Nederlanders(Hollanders= Belanda Totok) .
En ze voelen zich anders dan de Hollanders , dat is ook te lezen in het boekje over Indische leiderschap.
Terwijl als ik de hoofdstukken doorblader ze ik echt geen verschil met een ” gewone” Nederlandse (of Westerse) leiderschap of manier van leiding geven.
Er zijn zoveel boeken geschreven .
En dan vraag ik me af wat ze met “Indische perspectief” bedoelen ?
Vraag me af of het toepasbaar kan zijn bij de Totoks(Hollanders).
Zelf bij jonge Indo’ s (3de-4de generatie) kan je het mss niet toepassen .
Waarom zij in Indonesië veel succes hebben die blasterans (halfbloedjes), is omdat velen van hen niet helemaal bule zijn maar toch goed uitzien en dat hebben die tv series daar nodig. Prettig om naar te kijken
Wie kan mij adres van een vereniging of een clubje van overgebleven oude Indische Nederlanders in Bandung geven ?