Den Haag, 16 december 2008
door Kirsten Vos
Op 11 januari 2009 kunnen we de twee Indische documentaires Contractpensions en Het jaar 2602 in vier filmtheaters in Nederland zien. Indisch 3.0 heeft samen met de Nederlands-Indiëhyves en Darah Ketiga een aantal plaatsen gereserveerd in het prachtige Tuschinski-theater in Amsterdam.
Kaarten kosten € 24 per stuk (incl. koffie/ spekkoek en pauzedrankje) en zijn alleen voor het gehele programma te krijgen, dat er als volgt uitziet:
12.30 Verzamelen
13.00 Introductie
13.30 – 15.15 Film ‘Het jaar 2606‘
15.15 – 16.00 Pauze met verkoop hapjes uit de Indische keuken
16.00 – 17.15 Film ‘Contractpensions”
17.45 – circa 20.00 uur Eten in restaurant l’Opéra
Na afloop kunnen we gezamenlijk een hapje gaan eten. Als je mee wil eten, mail dan zo snel mogelijk naar melati74@gmail.com. Dan kunnen we een groepsreservering gaan maken.
De documentaires zijn op 11 januari 2009 ook te zien in Pathé Buitenhof (Den Haag), Pathé Schouwburgplein (Rotterdam) en Pathé Groningen (Groningen). Wil je liever naar een van die voorstellingen? Meld je dan aan via events@pathe.nl of bel naar telefoonnummer 020-625 85 81.
Het jaar 2602
Het jaar 2602 – André van der Hout en Linda Lyklema.
Kinderverhalen uit het jappenkamp.
Begin 1942 bezet Japan Nederlands-Indië. De Nederlanders moeten gehoorzaamheid zweren aan de Japanse keizer. Volgens de Japanse kalender is het nu het jaar 2602. In de film vertellen de kinderen van weleer, toen tussen 4 en 18 jaar, wat ze hebben meegemaakt in de Japanse Interneringskampen tijdens WOII. Kinderogen kijken onbevangen het kamp in, weldra zijn honger, dood en gelaarsde soldaten net zo gewoon als handklapversjes en verstoppertje. Dit zijn persoonlijke getuigenissen van ontberingen en trauma’s, maar ook van overlevingskracht, inventiviteit en kinderlijke verbazing. Het jaar 2602 is geproduceerd door Holland Harbour.
Voor meer informatie: www.japanseburgerkampen.org
Contractpensions
Contractpensions/ Djangan Loepah! – Hetty Naaijkens – Retel Helmrich
Na de soevereiniteitsoverdracht van Nederlands-Indië moesten (Indische) Nederlanders nood-gedwongen Indonesië verlaten. Velen werden tijdelijk opgevangen in zogenaamde contractpensions. Als handleiding voor hun nieuwe bestaan kregen de nieuwkomers een losbladig, paternalistisch opgesteld boekje, getiteld: ”Djangan Loepah” (‘Niet vergeten’). In deze film vertellen repatrianten, verspreid over de hele wereld, voor het eerst vrijuit over hun ervaringen met de opvang in het naoorlogse Nederland en de Nederlandse burgerlijkheid. Het boekje vormt hierbij de rode draad. De interviews die vaak met heel veel humor worden gebracht, worden afgewisseld door verhelderende filmjournaals en prachtige, pas ontdekte en nooit eerder vertoonde filmbeelden van het leven in Indië van vóór de oorlog. Contractpensions is het debuut van Hetty Naaijkens-Retel Helmrich als regisseur. Ze produceerde eerder voor Scarabeefilms o.a. Stand van de maan en De Stand van de Zon.
Voor meer informatie: www.contractpensions.nl
More from my site
'Opgevangen in andijvielucht' legt verborgen Indische miljoenen bloot
Indische juweeltjes: boeken met een eigentijdse kijk op de Indische gemeenschap
"Een ordinaire strijd om auteursrechten & royalties"- Griselda Molemans en het Nationaal Archief
Weg uit Indië: avontuurlijk jongensboek
Filmmiddag maakt Indische spagaat zichtbaar
Het jaar 2602 vertoont geen enkele nieuwe informatie, voor mij was het een bittere pil. Wat mij en meer mensen opviel was dat er geen enkele Indische Nederlander werd geïnterviewd, ook niet op film was te zien. Alsof er twee groepen waren in Indië; Totok en Indonesiër. Van Indische mensen werd in deze film niet gesproken. Heel erg vreemd op een Indische filmmiddag en dat de film is gemaakt van geld beschikbaar gesteld voor het gebaar. Ja, de Totok behoren ook tot de bevolking van Indië, maar niet tot de Indsiche cultuur en tot de Indische Nederlanders. De film geeft mijns inzicht een onvolledig beeld van de gehele Japanse bezetting en de Bersiap.
Maar gelukkig was de tweede film vol herkenning. Contractpensions/ Djangan Loepah! geeft een beeld van alle kanten, slechte pensions, goede pensions bij Wilhelmina. Het geld, de migratie naar California, Nieuw-zeeland, etc vanwege de koude opvang in Nederland. Mooi te zien hoe Indische mensen van hun leed uit het verleden weten om te zetten in droge humor. Deze film wil ik zeker nog een keer bekijken al dan niet zelf aanschaffen.
Het naar de film gaan met een groep Indische generatiegenoten was zeer geslaagd. Nog mijn dank aan alle mensen van Darah Ketiga, Indisch 3.0 en Nederlands-Indië Hyves!
Mijn moeder is een van die kinderen van toen, en heeft meegewerkt aan de film.
Gisteren was ik met haar en met mijn oom bij de premiere. Veel mensen die in de film zitten, waren in de zaal aanwezig en een aantal van hen heb ik gesproken.
De film is indrukwekkend, en mooi gemaakt.
Ik ben trots op mijn moeder, zij is een overlever.
En haar zo op het doek te zien vertellen was onbeschrijflijk.
Ik vond haar heel krachtig overkomen, heel sterk en ook kwetsbaar.
We hebben samen gehuild, ook dat was goed.
De film vertelt geen volledig verhaal, maar de beleving is intenser dan ik ooit eerder bij andere films, boeken heb ervaren. Niet alleen bij mij. Overal zag ik tranen en mensen in elkaars armen na afloop van de 1e film. Ik heb een vrouw mogen troosten, die voor het eerst kon huilen om wat zij in de kampen heeft meegemaakt. Het was heel bijzonder. De film is een aanrader.
Ik sluit me aan bij de reactie van Erik,
het was zeker indrukwekkend, een erg leuke middag!
Ook goed georganiseerd, van garderobe voor de jassen, tot ontvangstzaal waar genoeg koffie, thee en fris werd aangeboden met lekkere spekkoek
De ‘toko’ die aanwezig was in de pauze had heerlijke indische snacks in de aanbieding, resolles, pasteitjes, kroket enz enz en zoete snacks, echt supersmakelijk en vers en voor 1.50euro per stuk…
De films, documentaires eigenlijk, vondt ik ook erg indrukwekkend, mijn moeder en tante van rond 70jaar herkenden vele verhalen…maar ik mis echt nog 1 deel…:
“Het jaar 2602” ging over de interneringskampen dus over ervaringen van voornamelijk Nederlanders tijdens de oorlog
“Contractpensions” ging over de repatriering naar Nederland en over ervaringen van voornamelijk indos – indische nederlanders tijdens hun verblijf in de pensions
Wat ik eigenlijk mis is de ervaringen van de indos – indische nederlander tijdens de oorlog, zij die dus verbleven buiten de kampen…vogelvrij…tussen de jappen en de rebellen…
Mijn ouders hebben de oorlogstijd buiten de kampen beleeft.
Ik denk als er ook zo’n documentaire aan deze serie wordt toegevoegd, dat er dan een compleet historisch document over deze tijd ontstaat!
Verder zeker complimenten voor de makers en vertellers, de indische humor van contractpension maakte zeker het einde van de middag goed
We wordne graag op de hoogte gehouden, spijtig dat e 11 januari hebben gemist