Langs de zijlijn van een voetbalveld in Amsterdam-Oost sta ik naast een voor mij onbekende man een vrouwenvoetbalelftal aan te moedigen. Op zich al niet iets wat ik vaak doe, maar in dit geval is het extra bijzonder. We staan te juichen voor Team Indonesia.

Verderop staat een groepje Indo’s met gespannen gezichten tegen de hekken geleund. Een stuk daarachter een groep Kaapverdische vrouwen, druk in gesprek, en van ergens buiten mijn gezichtsveld klinkt een Surinaams overwinningslied. Ik sta op WK Amsterdam, een waar multicultureel voetbalfeest met tientallen teams, samengesteld uit ‘internationale Amsterdammers’.

Negen jaar geleden begon het evenement min of meer als grap: tijdens het echte WK ontstond het idee dat een WK ook gerust in de Indische Buurt van Amsterdam, met z’n 170 nationaliteiten, te organiseren was. Het werd een groot succes en groeide in een paar jaar tijd uit tot een van de multiculturele hoogtepunten van het jaar in Amsterdam.

Sinds vorig jaar doen er ook vrouwenteams mee. Team Indonesia won het toernooi. Het elftal is geheel samengesteld uit voetbalsters met een Indische en/of Molukse achtergrond. Toch wel bijzonder, want hoewel het ontstaan van Indonesië op de een of andere manier leidde tot het vertrek van hun voorouders, spelen deze jonge, 3^e generatie Indo’s en Molukkers, onder de vlag van Indonesië.

Overigens is er geen sprake van een officieel nationaal team en wordt niet werkelijk een vlag gedragen. Op het roodwitte tenue van het team prijkt de tekst “Women Win”. Het team draagt namelijk vooral de boodschap uit van deze organisatie die vrouwenemancipatie doormiddel van sport wil bevorderen in (onder meer) ontwikkelingslanden, bijvoorbeeld door een project met de naam “Moving the Goalposts” te steunen in Kenia.

De gedeelde Indische achtergrond, die bijna altijd betekent dat er bij iemand ergens een volbloed Indonesische voorouder in de stamboom aanwezig is, was voor de vrouwen een aanleiding om het voetbalteam op te richten en mee te doen aan WK. Ze wilden ‘iets doen’ met hun achtergrond en projecten ondersteunen. Ondanks dat de dames geen statement wilden maken door het Team Indonesia te noemen, maakte het wel discussie los. Veelal bij de oudere generatie. In sommige gevallen mochten meiden van hun ouders niet spelen voor het team.

Hoe gek of vanzelfsprekend je het ook vindt om als Indo of Molukker voor een elftal uit te komen wat Team Indonesia heet, de meeste reacties zijn positief. Deze Indische en Molukse voetbalsters willen namelijk vooral een boodschap uitdragen van verbroedering tussen culturen. Het is iets wat het Indisch-zijn als vanzelf in zich meedraagt en wat –in ieder geval hier op dit evenement-  erg aanstekelijk is. Wat is er mooier dan het gegeven dat de Indische buurt in Amsterdam het toppunt van multiculturele verbroedering geworden is?, bedenk ik langs de lijn van het voetbalveld waar Marokko – Indonesië ondertussen langzaam het einde nadert.

Het staat 1-1 en de spanning neemt toe. Het Marokkaanse team doet er alles aan nog een doelpunt te maken. De coach van het team, een Nederlandse van Molukse afkomst, loopt zenuwachtig voor me heen en weer te ijsberen. Dan veren we allemaal op: Indonesië scoort vlak voor tijd plotseling 2-1 en plaatst zich voor de halve finale tegen Nederland. Altijd lastig.

Sabrina Cols, oprichtster van het team en Indisch/Moluks, vertelt me een dag later aan de telefoon wat er mis ging tijdens die halve finale wedstrijd die ik zelf niet kon zien: de scheidsrechter zou in een opstootje een van de speelsters een trap hebben gegeven waarna de gemoederen hoog opliepen en een paar mensen uit het publiek de scheidsrechter in elkaar sloegen.

Ik hoor het verhaal aan en ben stomverbaasd. Hoe is het mogelijk dat op dit toernooi, waar ik geen enkel vleugje animositeit bespeurde, iets zo uit de hand kan lopen? Sabrina snapt het zelf ook niet. Hoewel het team nog gewonnen heeft en de finale heeft gehaald, zijn de speelsters verdoofd door de vechtpartij. De finale hebben ze uiteindelijk na strafschoppen verloren van Kaapverdië, maar na het incident was de lol er eigenlijk al af. “Iedereen is teleurgesteld en misschien doen we volgend jaar wel niet meer mee,” vertelt ze.

Hoewel ik denk dat ik haar begrijp, het idee van WK-Amsterdam is immers om gezamenlijk de diversiteit te vieren en niet om ruzie te maken, denk ik toch dat het met het sfeervolle toernooi wel goed zit. Net als met het team dat trots de Indische en Molukse roots onder een noemer verenigt en al voetballend een positieve boodschap uitdraagt. Het is te hopen dat ze volgend jaar gewoon weer meedoen. Ik sta dan in ieder geval weer langs de lijn. “Hup Indonesia!”

Meer weten over Team Indonesia? Kijk op http://team-indonesia.hyves.net of mail naar teamindonesia.womenwin(at)gmail.com