Nu het Nederlands elftal gewonnen heeft van Brazilie neemt de oranjekoorts overal in Nederland ongekende vormen aan. Zelfs de meest nuchtere Hollander gaat in Oranje gehuld over straat. Na deze overwinning gelooft bijna iedereen in het wereldkampioenschap. Dat zou een geweldige prestatie zijn van een team waarbij eenheid al weken het toverwoord is. Maar de stille kracht van dit Oranje? Juist, dat is de Indo…

Het huidige team heeft met Giovanni van Bronckhorst, Robin van Persie en John Heitinga drie spelers met een Indische en Molukse achtergrond in de basis. En niet de minste! Van Bronckhorst is zelfs de aanvoerder. Dat is nog eens postkoloniale revanche!

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=bYrJpSwu3GA]

Wie de Nederlandse voetbalgeschiedenis goed leest, ziet met grote regelmaat Indo’s opduiken in Oranje. Indo’s zijn dan ook een onmisbaar onderdeel van het Nederlands elftal. Niet toevallig zijn het meestal ‘stille krachten’. Bescheiden jongens, maar o zo belangrijk. Zoals Gerald Vanenburg die, het mag wel eens gezegd, het Oranje van 1988 toch eigenhandig Europees kampioen maakte. Ja, je moet het wel willen zien he? Het Indische trio van nu zou ons weleens wereldkampioen kunnen gaan maken. Als dat onverhoopt niet gebeurt, ligt dat in ieder geval niet aan hen. En al helemaal niet aan van Persie, oke?

Wat waarschijnlijk maar weinig mensen weten is dat Nederlands-Indië ooit een keer als apart land heeft meegedaan aan een WK voetbal. In 1938 kwalificeerde het Nederlands-Indisch voetbalelftal zich als eerste “Aziatische land” ooit voor een WK. Japan, de andere kandidaat-deelnemer uit Azië, trok zich terug uit de kwalificatie waarmee het Nederlands-Indische elftal rechtstreeks was geplaatst voor de eindronde in Frankrijk.

Het was een legendarisch team, de koloniale maatschappij op z’n kop! Het team werd gedragen door indo’s, waaronder de illustere Frans Meeng. Er speelden ook zogenaamde ‘inlanders’ mee, en niet onverdienstelijk. Zo was Achmad Nawir, de aanvoerder, een Javaan.  De Molukkers Isaak Pattiwael en Hans Tahitu waren geweldige, levensgevaarlijke spelers. Dat waren nog eens tijden. Er deden natuurlijk ook een of twee totoks mee. Voor de vorm waarschijnlijk. Dat ging toen zo.

Op het toernooi speelde Nederlands-Indië in de eerste ronde tegen Hongarije. Na een zwaar geflatteerde 6-0 nederlaag tegen de latere finalist, was het helaas al voorbij. Wie weet hoe het had gelopen als ze gewonnen hadden? Ook Nederland was op dat WK actief, maar deed het aanzienlijk slechter: een terechte 3-0 nederlaag tegen Tjecho-Slowakije, die er zelf een ronde later alweer uitvloog… Tja.

Door deelname van beide teams aan het WK was toen overigens twee keer het Wilhelmus te horen. Een unicum in het internationale voetbal. Zouden de spelers toen wel uit volle borst hebben meegezongen? Vast niet. Hun eer te na!