Het groepje echte vrienden dat ik heb, kent elkaar al jaren. Bijna allemaal zijn we Indisch. Toegegeven, het lijkt haast alsof we elkaar hierop hebben geselecteerd. In werkelijkheid is het echter anders gelopen. De Indische vriendengroep was er ineens, en heeft ons de jaren erna gevormd. Vanaf het eerste moment zijn we als broers voor elkaar geweest; “saudara” voor het leven.
Op sociaal vlak was ik vroeger een laatbloeier. Pas na mijn 18e leerde ik vrienden kennen met wie ik een diepere band ontwikkelde. In de nadagen van mijn middelbare schooltijd vormden wij een klein Indische subgroepje binnen al de subgroepen die je had in de jaren ’90.De gemeenschappelijke interesse in onze culturele achtergrond werd de basis van onze vriendschap. Samen ontdekten we de pasar malams, Indo parties en de vele Indische afslagen op de snel opkomende digitale snelweg.
Gaandeweg leerde ik steeds meer Indische jongens kennen met dezelfde hunkering naar culturele ontplooiing als die ik voelde. Buiten het praten over en samen beleven van de Indische cultuur voelden we een hechte band die al snel zorgde voor een diepe verbroedering. We hoefden elkaar niet echt te leren kennen; het was of wij al vanaf geboorte uit hetzelfde hout gesneden waren.
Bij de eerste ontmoeting merkten we al dat we elkaar feilloos aanvoelden. Er was geen miscommunicatie, er waren geen misverstanden over geld, tijd of meisjes. We vulden elkaar aan, hielpen elkaar wanneer het moest. We zwegen als het moment daarom vroeg en spraken als er iets gezegd moest worden. Wij waren meer dan vrienden van elkaar. We waren broeders. Wij zagen onszelf als de hoop voor en beschermers van de Indische cultuur in de 21e eeuw en noemden elkaar respectvol “saudara”, vrij vertaald “broeder”. Later kortten we dit af naar “sau”.
Ik vroeg me vaak af of wat wij hadden echt nieuw was of alleen nieuw leven ingeblazen had gekregen. Waren de Indische vrienden van mijn opa ook als broeders voor hem? Hadden mijn oudere neven alleen Indische vrienden omdat zij toen de eerste gekleurde jongeren in Nederland waren? Had mijn broer op mijn leeftijd met zijn Indische vrienden ook zo’n diepe band? Iedere tijd heeft waarschijnlijk wel zo z’n eigen magie, maar voor ons luidde de tijd zo vanaf het begin van de jaren negentig een periode van Indische verbroedering in die nooit meer weg zou gaan.
Nu ik begin dertig ben, zie ik mijn Indische broeders steeds minder. Logisch, iedereen heeft zo langzamerhand zijn eigen leven en eigen gezin. Maar zoals al zo vaak is gebleken, maakt het niet uit hoelang we elkaar niet zien. Iedere keer is het weer als die eerste keer. Onze broederschap bevat een onvoorwaardelijke gehechtheid die voor mij zo kenmerkend is voor de Indische cultuur.
Of, zoals mijn sau Claude al sinds die tijd citeert uit de film Bad Boys; “Ride together, die together!’
[New Post] Saudara4Life – via #twitoaster http://www.indisch3.nl/2010/07/12/saudar…
Herkenbaar stuk en juist omdat het naar mijn idee een fenomeen is dat heel eigen is geweest aan de Indische gemeenschap. Of dat voortkomt uit het feit dat we zowel in de Ned-Indische als Nederlandse samenleving een ‘afwijkende’ achtergrond hadden lijkt me an sich geen absurd vertrekpunt. Zou zo maar kunnen zijn.
Het is in ieder geval niet uniek voor jullie ‘generatie’ want ik ken het van mijn ouders en hun generatiegenoten, uit de groep van jongeren die tot zo’n 15 jaar ouder waren en uit mijn eigen leeftijdsgroep. Ik heb wel een tijd lang gevreesd dat het inmiddels en na ons volledig zou verdwijnen. Ik denk ook wel dat het eventjes bijna weg is geweest en inmiddels ook niet meer zo nadrukkelijk en ‘vanzelfsprekend’ als het tot begin jaren 80 nog wel was.
Ik leg hiervoor wel een verband met de veranderende maatschappij, zo je wilt de multiculturele maatschappij vanaf ergens jaren 80. Als je in een gemiddelde stad tot 1975 naar de lagere school ging was je als Indo’s een duidelijk zichtbare minderheid. Het vanzelfsprekende van ‘een ander uiterlijk’ was nog niet zo vanzelfsprekend. Dat was het in ’75 niet, laat staan vroeg in de jaren ’50. Dat je daardoor wat makkelijker naar elkaar toe zal trekken ligt voor de hand, bij elkaar heb aanzienlijk minder last van vooringenomenheid en hoef je niet altijd iets uit te leggen.
Mijn theorie over de groep na ons is dat ze vanaf ongeveer de 80’er jaren in een gevarieerder Nederland opgroeiden en daarin een over het algemeen vanzelfsprekendere plek hadden verworven dan in die tijd de Surinamers bijvoorbeeld. Niet onbelangrijk was volgens mij ook nog eens het gegeven dat veel jonge ouders een volgende ‘vermengingslag’ hebben gemaakt. En nu vaak met een echte Nederlander/se of Hollander/se in z’n ‘thuisland’. Niet een toktok in het verre Indië. Het ligt voor de hand dat er dan keuzes gemaakt gaan worden die het Indisch zijn kunnen doen verwateren. Je begeeft je dan wel op glad ijs want wat is dan Indisch, daar zijn al heel wat discussies over gevoerd die ik hier niet over ga doen.
Ik vind het persoonlijk wel een hele goede zaak dat het weer wat opleeft. Ik denk dat het nog wel beperkt is maar al is het maar een klein beetje dan nog is het belangrijk. Het is dan wel zaak dat de jeugd zich wat moeite getroost om wat ‘onderzoekjes’ te doen. Je hoort af en toe interpretaties van de geschiedenis voorbij komen die wat kraken. Misschien een goede suggestie voor Indisch 3.0, creëer een overzicht van allerlei online bronnen en waardevolle ouderwetse literatuur en historische bronnen. Uiteindelijk ligt daar onze geschiedenis en cultuur in verborgen voor ons nageslacht en dus het bewijs dat we zijn!
Een soort verzameling van internetbronnen is deze zoekmachine
Indisch speuren, ya ?
http://indisch4ever.web-log.nl/indisch4ever/bigheadr/Indischspeuren.htm
Banyak hormat voor je artikel saudara!
Kenmerkend voor onze broederschap is respect, elkaar aanvoelen en aanvullen. Geen competitie of arrogantie, maar bescheidenheid en behulpzaam. Zoals een echte saudara is.
Salam,
Ray
Volkomen herkenbaar jullie verhaal. Geniet er van. Indo’s onder elkaar is heel vertrouwd. ook al heb je ze tegenwoordig in alle kleuren en maten.
loh herkenbaar toch saudara..wahaha denk dat elke stad wel een groepje Indo’s heeft van onze generatie die er zo over denkt..gelukkig maar, bevestigd dat wij Indo’s nog niet helemaal dood zijn ;p !!