Al eerder schreef ik op Indisch 3.0 over mijn grootste ergernis: “Jij Indisch? Goh, dat zou je niet zeggen!’ Zelfs op onze kumpulan en de TongTongFair overkwam het me. Ik ben toch echt Indisch, maar zie er blijkbaar heel Hollands uit. Tenminste, dat vinden de meeste Indo’s en zo ongeveer alle Nederlanders die ik tegenkom. Maar gek genoeg, hier in Spanje denken ze van niet.
Nu in het hoogseizoen de Costa Brava is veranderd in Klein Holland vullen Nederlandse toeristen de straten, restaurants en de winkels. Voor de willekeurige voorbijganger die mij voorbij ziet komen is de kans is groot dat ook ik Nederlands ben. Toch twijfelen veel spanjaarden als ze me voor het eerst zien
Veel winkel- en restaurantbediendes veronderstellen dat ik ‘een local’ ben, totdat ik in een langer gesprek in het Catalaans of Spaans wordt verraden door mijn accent. Als ik dan vertel dat ik uit Nederland kom wordt vaak tegen me gezegd: ‘Maar toch is er iets aan je dat niet Nederlands is’.
Als ik hen vraag wat dat ‘iets’ dan precies is, kunnen ze het niet uitleggen. Mijn gedrag wijkt af van de ‘gemiddelde’ Nederlandse toerist, zeggen ze, en ook mijn lichaamsbouw is in hun ogen niet Nederlands. Te fragiel. Bovendien word ik de zon vele malen donkerder dan andere Nederlanders. Dat past blijkbaar niet helemaal in hun beeld van de Hollander.
Maar gek genoeg zien veel Nederlandse toeristen me ook vaak aan voor een ‘local’. Het overkomt me regelmatig dat door een landgenoot met een ‘Hoe & Wat in het Spaans’ in de hand, naar de weg word gevraagd. Als ik vervolgens in het Nederlands antwoord, volgt een verraste blik.
Rare jongens die Hollanders. In Nederland vinden ze altijd dat ik er ‘gewoon Nederlands’ uitzie maar zodra de setting verandert denken ze spontaan dat ik ‘van daar’ ben! Kwetsend is niet het goede woord, maar ik zie natuurlijk veel liever dat ik in Nederland voor Indo wordt aangezien dan in Spanje voor Spaanse.
Uit zoete wraak laat ik tegenwoordig veel Nederlanders in de waan dat ik inderdaad Spaanse ben. Ik begin dan een uitgebreid verhaal in het Spaans of Catalaans en laat ze lekker zweten met hun woordenboekje…
Haha, hier in de VS is het precies hetzelfde; ik kan gerust in een lift vol Hollanders staan die de meest ranzige anekdotes met elkaar uitwisselen, omdat ze in de veronderstelling zijn dat ik ze toch niet versta.
Heerlijk.
Echt.
Ik zou alleen graag willen dat ze me in NL niet telkens voor Marokkaans aanzien. (Not that there’s anything wrong with that…)
Hehehehe ja dat ken ik.
In Indonesie denken ze vaak dat ik Australier ben, of zelfs Turks, terwijl ze genoeg Nedelanders zien.
In het vliegtuig terug naar Nederland hadden Nederlanders niet door dat ik Nederlands was en bleef lekker Engels praten.
Vroeger toen ik nog met mijn ouders naar Frankrijk ging dachten Nederlandse jongeren vaak dat ik uit Scandinavie kwam, koool!
Tot een Indisch meisje Melati in Frankrijk, zag dat ik een Indo was, aan mijn ogen. Wauw!
Geinig dat alle Indo’s iets dergelijks lijken mee te maken. Zelf ben ik 4.0 en zelfs bij mij zeggen alle buitenlanders altijd al “but you’re not typically Dutch”.
Als 3.0’er zal dat dan wel veel sterker zijn.
Vind het wel gezellig hoor. Je krijgt veel meer cultuur mee door je diverse achtergrond en op de een of andere manier kom je veel makkelijker in gesprek met mensen als je er een klein beetje “off spec” uit blijkt te zien (in de goede zin van de uitdrukking dan, he).
Graag zou ik in contact willen komen met “Belandabarbie”.
Maud Guldenaar
Ik was dus op vakantie in Albanie (schitterend en overweldigend landschap, aardige en gastvrije mensen alleen dat Albanees is me te moeilijk, uitstekend keuken en goed bier). De mensen vroegen aan mijn vrouw of ik Pakistaan of Chinees ben. An mij vroegen ze waar ik vandaan kom. Uit Italie werd niet zo geloofd en dan vertelde ik dat ik uit Indonesie kom, wel de Nederlandse nationaliteit.
Voor mij is het gemakkelijk het Indisch-zijn op mijn uiterlijk te definieren maar anderen hebben zie bovenstaande ,problemen mee. Daarom kan en mag het Indisch zijn niet alleen op het uiterlijk maar ook op andere elementen gebaseerd (behalve dat bovennatuurlijke gevoel) zijn. Er is toch iets dat niet-Nederlands is zoals bovenstaand is opgemerkt.
Ik denk dat indisch toch meer een houding (niet een pose zoals vaak wordt misbruikt) is: niet-van-hier maar dan ook gedefinieerd in alle richtingen. het is de bagage die ik naar alle landen toesleep, waar ik heb gewoond en gewerkt. proud to be an Indo
Oye amigo, idd in the States denken ze vaak dat we Mexicanen of Cubanen zijn..zowel blanken als Latino’s…sta je opeens ergens en begint er een oudere senorita een heel verhaal tegen me te vertellen..als ik dan zeg: no hable espanjol, gaat ze gewoon lekker verder met teteren..whahaha. Amerikanen zelf vragen de weg..als ik dan zeg dat ik niet local ben maar van Europa zeggen ze ongeloofwaardig:”oh really?” In Azië vragen ze het eigenlijk nooit want tjah niet elke Aziaat lijkt op elkaar: een vietnamees, Maleisier,Indonesier en Chinees lijken namelijk ook niet op elkaar..en dan heb je in die landen ook nog bepaalde streken waardoor mensen binnen een land zelfs niet op elkaar lijken..kijk maar naar Indonesie en Malaysia waar je verschillende groepen en uiterlijkheden hebt..dus ze nemen daar vanzelf al aan dat je een local bent of van dezelfde afkomst maar werkt en woont in Europa (op basis van je kleding).