‘Kirsten, je krijgt een kind. Een KIND!’
Als alles goed blijft gaan, word ik rond 15 september mama van een 4.0-etje. Het is mijn eerste, maar als ik iets nu al weet, is dat deze doerak gek is op Indisch eten. Dat het zich beschermd weet door liefhebbende familieleden, levend en otherwise. En dat de zwangerschapshormonen zich in elke vezel van mijn lijf genesteld hebben. In dit eerste deel: De Ontdekking.
Die tweede dinsdag in januari lagen de stukken ter voorbereiding op een gesprek de volgende dag, over investeringen in Indisch3.0, uitgespreid over mijn bureau. Tegelijkertijd hoorde ik ergens een zeurend stemmetje herhaaldelijk tegen me zeggen : ‘Kirsten, ga een zwangerschapstest doen. Twee, als je je daar beter bij voelt. Maar doe het vandaag nog.’ Ik probeerde het een tijdje te negeren, door stug door te typen aan mijn ondernemingsplan. Maar er kwam geen letter meer uit het toetsenbord.
Thuis aangekomen van de drogist, besloot ik de tests meteen te doen. Het was het eind van de middag, mijn vriend zou elk moment thuiskomen, ik kon het maar beter voor die tijd weten. Dan kon ik tegen mezelf zeggen dat ik het allemaal in mijn hoofd gehaald had én hoefde ik het hoofd van mijn vriend niet op hol te brengen.
De Predictor en Kruidvat-test waren het daar niet mee eens. Binnen een minuut lieten ze allebei dat symbooltje zien dat ik nog niet eerder zien verschijnen op een zwangerschapstest: positief.
Daar zat ik dan, op de rand van het bad, starend naar die twee tests waarvan zowel het plusje als het verticale streepje me bijna triomfantelijk leken aan te kijken. Elke paar minuten controleerde ik de display – ze bleven onveranderd. Mijn hart klopte in mijn keel: ik was in verwachting. In verwachting! Nog los van wat ik er zelf van vond, flitste het door mijn hoofd – ‘Hoe vertel ik dít nou weer aan M.? Die komt zo uit zijn werk en heeft geen idee van wat ie zo direct te horen krijgt.’ Het was namelijk niet bepaald een ‘geplande’ zwangerschap.
De tijd tikte door, terwijl ik me het ene moment afvroeg hoe ik dit nieuws aan mijn vriend zou vertellen en het andere moment probeerde het nieuws tot mezelf te laten doordringen: ‘Je krijgt een kind. Een KIND!’ Voor ik er erg in had, hoorde ik de sleutel in het slot: daar was M.
Ik sleurde hem nog net niet het huis in. ‘Ik heb je wat te vertellen, maar doe eerst je jas uit en ga zitten. O, je hebt wijn gekocht, heel goed. Nee? Niet zitten? Okee. Nou. Eh. Ja. Nou. Als eh alles goed gaat, krijgen we dit jaar een kindje. Dus het is goed dat je wijn gekocht hebt. Alleen niet meer voor mij, helaas. Welkom thuis.’
De volgende twintig minuten – of drie, of veertig, ik zou het niet meer weten – pingpongden de ‘ja, ik wil het, jij?’, ‘we krijgen een kindje’ en ‘hoe is het mogelijk’s door de keuken. De rest van de avond hebben we in een roes doorgebracht.
Nog dezelfde avond heb ik mijn zakenrelaties laten weten dat ik de afspraak de volgende dag niet zou redden, onder het mom van de griep. Ik kon daar niet met droge ogen zeggen dat ik wel even een paar ton omzet zou gaan draaien met Indisch3.0, als ik nog niet eens wist hoe ik me volgende maand zou voelen, laat staan na de bevalling. En zo kwam het business plan onderop de stapel te liggen – en de zwangerschap bovenop.
Kir,
Lucu zeg, gefeliciteerd en veel suc6
slmt Chris Carli
tnx Chris! jij weet hoe het is he, heb ik begrepen 😉
yep mijn printil is alweer 9 maanden en gemusss dat i is haha…,geniet van je zwangerschap
Gefeliciteerd!De mijne is nu al bijna anderhalf jaar..dus ik weet wat je allemaal te wachten staat!Geniet van deze tijd.
gr Raymond
Tnx, Ray!
@Indow
Het huidige indonesie en Indonesiers een wereld van verschil. Verklaar u nader.
U houdt er wel een zeer enge betekenis op na van Indisch en Indische cultuur. Hetgeen inhoudt, vermoed ik, dat u zich slechts wilt richten tot nazaten van mensen die uit (in) Indie geboren zijn.
Alsof Italianen zich allen Romeins noemen.
Indisch is een periode uit de geschiedenis waarbij, daar in Indonesie ook een culturele vermenging plaatsvond.
Ja, het gebruik van de benaming Indonesie was in die Nederlandse periode ten strengste verboden. Het zou de Nationalisten slechts op rare ideeen kunnen brengen.
Die vermenging – het lijkt wel religieuze syncretisme – was o.a. bedoeld om de inlanders een handvat aan te reiken om tzt zelf eens iets te ondernemen, in alle vrijheid (Merdeka). Want dat was iets, dacht de totok, waartoe die inlander zonder begeleiding zelf niet toe in staat was.
Op persoonlijk vlak, er werden daar ook mensen geboren Hollands/westers van constructie met een min of meer Indonesisch uiterlijk.
In feite kun je heel Indonesie Indisch noemen, met dit verschil dat er uiteindelijk een naamsverandering plaatsvond.
De productie van indo’s gaat nog steeds door en hield niet op na 29 december 1949 en de culturele vermenging gaat eveneens door op hun eigen wijze.
Overigens, ben ik zelf in Indonesie geboren, de indische cultuur (vanuit nederlands optiek)is mij met de paplepel ingegoten, al zou ik dat willen ontkennen, zonder dat ik dat van de daken roep met de toevoeging, “trots dat ik indo ben”. En al zou ik de Indonesische nationaliteit bezitten, dan nog kan men mij nog Indisch noemen, dat is een feit, want 2 ouders in Indie geboren.
Het is wel zo, dat wanneer u zich bezig gaat houden met de indo/indische gemeenschap en de geschiedenis, waarover gaat u dan vertellen?
Mijn vader was een KNIL militair, en niet zo’n eentje die op de loop ging met achterlating van het militaire tenue wanneer de “vijand” in aantocht was.
Wanneer u het wilt hebben over zwaarmoedige en depressieve verhalen, achterstelling, discriminatie en dergelijke van indo’s of indische mensen, en oude vermoeide koeien uit de sloot halen dan behoor ik tot de categorie personen die meteen denkt, hier moet ik niet zijn.
Ik vind het een zeer goede ontwikkeling dat jonge mensen, fris van geest, en onbevlekt ontvangen, nu eens zich gaan interesseren voor dat land waar hun ouders vandaan komen, en zelfs de taal en de geschiedenis, en mogelijk ook de cultuur, willen bestuderen. Zaken waar veel ouders waarschijnlijk zelf niet eens geinteresseerd waren.
Indien u uw Indische toekomst los wilt zien van Indonesie, en u uw schepen wilt verbranden, het rad opnieuw wilt uitvinden, silahkan, ik geef u de zegen.
Astafighrullahal’adzim, wees een goede Nederlander, en houdt u zich vooral bezig met de Hollandse pot.
Overigens luidt de subtitel van dit stuk: Pasar malams als tastbaar bewijs voor band Nederland – Indonesië.
sorry, deze reactie wissen !