Daar zat ik dan. Een computer die acuut aan het crashen sloeg. Een internetverbinding die het altijd deed. Maar op dat moment natuurlijk niet. Deadlines die zó ernstig gehaald hadden kunnen worden, ware het niet… Aaaaaaargh! Ik wist het zeker, geen twijfel mogelijk! De gedachte was niet uit mijn hoofd te krijgen: Het is zó de schuld van die drie beelden! Mijn handen jeukten om die valse blik uit de kraaloogjes van de Garuda te slaan. En ‘de mevrouw’ en ‘de visser’ moesten ophouden met dat stiekeme gegniffel achter mijn rug om. Ik hoor jullie wel! Blijf lachen en ik zaag jullie onderstukjes er vanaf!

*Zucht* Ik had het natuurlijk kunnen weten. Geen enkel zichzelf respecterend, antiek beeld uit Indonesië zou zich zonder slag of stoot ‘eventjes’ laten verplaatsen. De knallende hoofdpijn die op kwam zetten, de avond dat ik de beelden zorgvuldig in dekens wikkelde  om te vervoeren, waren alvast een voorproefje. Mijn goede bedoelingen kon ze niets schelen, het werd mij niet in dank afgenomen. Onheil zou mij genadeloos treffen!

Dé verantwoordelijke was ik. Die vervelende kleindochter! De reden dat oma ineens besloot te verhuizen. De geesten konden niets anders doen dan hierdoor slecht geluimd te zijn. Al vijftig jaar konden ze ongestoord ‘spoken’ door het, inmiddels veel te grote, huis. Menig kind en kleinkind zijn de (nachtelijke) stuipen op het lijf gejaagd. Adoe, hoe heerlijk al die ‘geestelijke’ vrijheid! En dat terwijl er nog geen sapoe lidi of wat gebrande salie op losgelaten werd. Totdat die vervelende kleindochter een nieuw en kleiner flatje voor haar oma vond!

De kleindochter die het gore lef had om ‘de erfstukken’, bestaande uit drie beelden van een Garuda, een Balinese danseres en een vissersman, tijdelijk van de radar te laten verdwijnen. Uit het zicht van de kinderen die misschien ruzie zouden gaan maken over wie welk beeld alvast mee mocht nemen als een soort ‘vervroegde erfenis’. Het nachtelijke gefluister was niet van de lucht. Té erg toch die deze! Niet eens een beetje verstoppen in het oude en vertrouwde huis! Néé, meteen naar een ander en vreemd huis brengen!

Ik heb gepleit, zelfs mijn warme sjaal gegeven aan ‘de mevrouw’ die er zo koud uitzag in haar blootje in dat vreemde huis. Maar een paar weekjes hoefden ze van de radar te verdwijnen. Daarna zouden ze weer terug keren naar oma. Weliswaar in een nieuw huis, maar toch… Zo erg was het toch allemaal niet? Het kon ze klaarblijkelijk helemaal niets schelen…

Ziekte trof mijn oom in wiens huis ze tijdelijk verbleven. En mij wisten ze op een allergevoeligst plekje te raken… Woensdagavond! Dan eet ik niet thuis, maar bij de oom in kwestie. Alles wijkt voor ‘woensdagavond-makan’ en desnoods gaat de laptop mee als er een deadline gehaald moet worden. Druk bezig was ik om mijn laptop aangesloten te krijgen op het netwerk en niets snapte ik ervan, alles ging mis!

En daar hoorde ik ze weer smiespelen met elkaar… Hihihi! Die meid! Perfectionistisch ja, altijd zo stipt met alles… KAPOT die heilige computer van haar!