Lust is sterker dan liefde
De roman Meer dan mannelijk van Marion Bloem gaat over de spanning tussen lust en liefde. Bloem weet die spanning geloofwaardig over te brengen. Helaas voor hoofdpersoon ‘ik’ slaat de balans door naar lust. De liefde heeft het nakijken en de overdaad aan grafisch beschreven sekspartijen breekt ’ik’ uiteindelijk op. Mij als lezer ook, trouwens.
De naamloze hoofdpersoon valt als puber knetterhard voor Etna, vriendin van de achterneef van ‘ik’. Als ‘ik’ 13 jaar is, leert de acht jaar oudere Amsterdamse Italiaanse ‘ik’ om haar te beminnen zoals zij dat wil. Uit wraak, zo vertelt ze hem achteraf.
Meer dan mannelijk is het levensverhaal zoals ‘ik’ dat aan het kind vertelt, dat Etna en hij samen gemaakt hebben om goed te maken dat hij als vader afwezig is geweest. De ontmaagding door Etna tussen de klaprozen is het begin van een opwindende liefdesaffaire die de rest van het leven van ‘ik’ aanhoudt. Hij is dan gevierd acteur geworden, Etna internationaal gerenommeerd befaamd regisseur.
De vele orgasmen van de hoofdpersoon in de tot in detail beschreven seksscènes, met onder andere vuistneukende sadomasochistische cougars en rondborstige blondines in drukke postkantoren, voorspellen weinig goeds. En ja hoor, de continu rukkende, likkende, vingerende en stotende ‘ik’ krijgt de rekening gepresenteerd in de vorm van prostaatkanker.
Knap is hoe Bloem de hoofdpersoon laat zappen tussen de verschillende perioden in zijn leven. Mooi aan Meer dan mannelijk is hoe de karakters in het boek zich ontwikkelen. Elk van hen, van ‘ik’ tot zijn ouders of vriendinnen, is hierdoor nodig om het verhaal geloofwaardig en boeiend te houden. Vooral Etna en ‘ik’ geven zich steeds meer bloot. De schuchterheid, verlegenheid en koppigheid waarmee de twee dierlijke minnaars van elkaar zijn gaan houden, maakt de twee hoofdpersonen menselijk, kwetsbaar en herkenbaar.
Charmant zijn de Indische details die Marion Bloem niet toch achterwege kon laten. Zo voert ze een Molukse beveiliger op, een (niet etnisch benoemde) vriendin die een Indonesisch restaurant wil beginnen en noemt gado-gado en nasi goreng als favoriete gerechten van een van de karakters. Daarnaast doen de vele bijnamen denken aan het Indische gebruik om elkaar bij voorkeur een andere naam te geven dan de naam waarmee je geboren bent.
De dampende seksscènes zijn opwindend en erotisch, zeker. Toch lees ik Meer dan mannelijk met een dubbel gevoel uit. Alsof ik net seks heb gehad tegen mijn zin, zeg maar. De hoofdpersoon spuit zichzelf wel erg veel en erg plakkerig klaar. Zoveel dat het gaat irriteren en ‘Ja nou weet ik het wel’-reacties oproept. ‘Sex sells’?
Bovendien, waarom beschrijft de beste man voor zijn kind in geuren kleuren over élk orgasme dat hij gehad heeft? En hoe hij vrouwen euforische orgasmen heeft weten te bezorgen, inclusief de moeder van het kind aan wie de man zijn levensverhaal vertelt? Ik bedoel: welk kind wil dat tot in de grafische, geurende details van zijn ouders weten? Het is dát gebrek aan inlevingsvermogen, dat de geloofwaardigheid van Meer dan mannelijk uiteindelijk onderuit haalt en het boek reduceert tot een, in de woorden van Bloem, ‘geil boek.’
Wil jij zelf bepalen wat je van dit boek vindt? Share dit artikel op Twitter met #indischeboekenweek en maak kans op een van de geschenk-exemplaren! Geen Twitter, wel winnen? Mail dan vijf vrienden de link naar de recensie van het boek dat jij wil winnen en zet redactie@indisch3.nl in de CC! Let op: sharen op Facebook kunnen we niet tracken, alleen RT’s of Tweets #indischeboekenweek komen voor een gratis exemplaar in aanmerking.
Laatste reacties