Toen Riemke (31) uit een lange relatie kwam met de vader van haar kind was daar ineens Dioni (30). Hij hielp met haar toen tweejarige zoontje Tijn én hield haar gezelschap als ze even niet alleen wilde zijn. Toen hij een keer zei ‘Laat mij je baboe maar zijn,’ had Riemke door dat deze jongen echt alles voor haar wilde doen. Op een zonnig terras vertelt het stel hoe ze vier jaar geleden van ‘gewoon vrienden’ een koppel werden en nu een jaar zijn getrouwd.
Riemke, een levendige prater, en Dioni – iets rustiger maar gepassioneerd in zijn mening – leerden elkaar kennen in de organisatie van een re-enactment groep in Utrecht. Omdat Riemke nog in een relatie zat, bleef het bij vriendschappelijk contact. Maar toen het uit ging met haar ex was Dioni veel bij haar thuis te vinden, als steun en toeverlaat. En op een gegeven moment hoefde Dioni niet meer op de bank te slapen.
Ooms en tantes en andere familie
Dioni is Spaans van vaders kant en Chinees/Indisch via zijn moeder. Zijn moeder is in Nederland geboren, zijn grootouders komen uit Jakarta. Hij is voornamelijk door zijn moeder opgevoed en heeft geen broers of zussen. Riemkes moeder komt uit Lunteren en haar vader uit Amsterdam. Zij komt juist uit een grote familie. Toch heeft Riemke er met Dioni een hoop ‘ooms en tantes’ bij, en inmiddels noemt zij ze zelf ook geregeld zo: ‘ Eerst dacht ik dat al die mensen die hij neef, nicht, of oom en tante noemde, echte familie waren.’ Andersom moest Dioni wennen aan een aanspreekvorm in Riemkes familie: ‘Tutoyeren… Ik vond het erg raar dat Riemke haar zus, die een stuk ouder is (er is sprake van een generatieverschil tussen de zussen– red.) gewoon met ‘je’ en ‘jij’ aanspreekt.’ Riemke : ‘Maar ze is toch gewoon mijn zus ?’
‘Gevolgen van daten met een Indische jongen? Ik ben vijf kilo aangekomen!’
Wat vindt Riemke typisch Indisch aan Dioni? ‘Hij kan erg beschermend zijn, vooral in de buurt van zwangere vrouwen.’ Dioni: ‘Behulpzaamheid is misschien wel een Indische eigenschap.’ Als ik vraag naar wat hij een minder leuke Indische eigenschap vindt, zegt hij zonder twijfel: ‘Dat hele introverte, dat binnenvetten mag je wat mij betreft weglaten. Introspectie is juist goed, maar je moet niet overdrijven.’ Riemke vult aan: ‘Dioni heeft een grappige combinatie van rustig zijn en Spaans temperament.’ Een ander gevolg van de Indische mix van Indisch en Spaans is dat Riemke vijf kilo aankwam toen ze met Dioni een relatie kreeg. ‘In beide culturen is lekker en uitgebreid eten gebruikelijk, dus dan krijg je dat.’
Het laatste beetje drinken
Wanneer ik eerst nog de indruk heb dat de cultuurverschillen tussen de twee wel meevallen, komt er een stortvloed aan voorbeelden als we het hebben over andere gebruiken en gewoontes. ‘Ik zal nóóit een kris kopen,’ zegt Dioni stellig. ‘Een kris bezit een stukje van de geest van zijn maker, dus als je een kris koopt van een volslagen vreemde, weet je niet welke energie je in huis haalt.’ Bijgeloof, of goena-goena heeft Dioni sterk van zijn moeder meegekregen. Geen geld tellen na 22:00 uur bijvoorbeeld, of het laatste beetje van je drankje laten staan voor overleden dierbaren. ‘Toen we nog niet zo lang iets hadden, dronk Riemke steeds dat laatste beetje uit mijn glas op. Toen is me zelf pas gaan opvallen dat ik dat deed – het was eerst alleen een onbewuste gewoonte van huis uit.’ Inmiddels vindt hij het óók bewust een mooie gewoonte. ‘Indo’s zijn vaak spiritueel aangelegd. Als ik naar mijn moeder kijk, klopt dat ook wel.’
Respect voor eigenwaarde
Samen voeden Dioni en Riemke de nu zesjarige Tijn op. Wat willen de twee het jongetje meegeven aan belangrijke waarden? Beiden noemen meteen het belang van een hechte familie en respect voor ouderen. ‘Maar,’ vult Riemke aan, ‘wel gepaard met respect voor eigenwaarde. Je hoeft niet alles te slikken, je mag best voor je eigen mening uitkomen, als je het maar netjes zegt.’ Dioni knikt. ‘Indische families hebben de neiging niet recht voor zijn raap te zeggen wat ze van elkaars gedrag vinden. Wat mij betreft mag het wat directer.’
haha..
‘In beide(!) culturen is lekker en uitgebreid eten gebruikelijk’ en dan hebben we het hier dus slechts over -zijn- Indische en Spaanse cultuur, in elk geval niet die van haar… want hier in NL is de tafel meestal gewoon ‘kosong’ (= leeg) als je op bezoek komt! Heb daar toch altijd wat moeite mee hoor, terwijl een gebakje (o.i.d.) zo gehaald is toch?! En de gast voelt zich zoveel meer welkom, denk ik dan.
Wat betr het bijgeloof, daar hebben we idd errug veel van in Indonesië. Maar het laatste beetje van je drankje laten staan voor ‘overleden dierbaren’ is denk ik een variant van wat ik weet. Mij is altijd verteld om dit te doen, zodat je niet ‘rakus’ (= gulzig) overkomt. Nou maakt ’t eigenlijk ook niet uit om welke reden je het doet, het staat sowiso altijd veel netter. Maar je begrijpt dat dat laatste beetje van je partner of iemand anders opdrinken dan helemaal ‘not done’ is! :-DWel ’n mooi liefdesverhaal hoor… Is altijd goed, zo’n true lovestory! 😉