Dewi Reijs (29 jaar) is actrice en theatermaakster en gaat voor enige tijd naar Jakarta op zoek naar werk in de filmindustrie. Voor Indisch 3.0 houdt ze tijdelijk een dagboek bij. Dit is alweer de op-een-na-laatste aflevering.
Woensdag 15 augustus
Fotoshoot
Ik moet nieuwe foto’s maken voor een modellenbureau. Ze houden in Indonesië van glamorous en totaal niet van het Europese ‘au naturel’. The Bold and the Beautiful keer twee is mijn missie. Helaas ken ik nog niet zoveel mensen in Bali. Hoe regel ik zo snel mogelijk de juiste fotograaf die gratis voor mij wil werken?
Wanneer ik mijn nieuwe buurt in Kerobokan verken kom ik iemand tegen die bij de receptie van een sportschool werkt. Ik maak een kletspraatje. Hij verteld dat hij graag fulltime als fotograaf aan het werk wil. Of ik een keer een testshoot wil doen? Achterdochtig vraag ik wat hij heeft gedaan. Niet veel, verteld hij verlegen. Ik bekijk zijn werk online. Het zijn zo weinig foto’s dat ik het niet goed kan beoordelen. Ik twijfel of ik het moet doen. Tja….als ze de foto’s niet bruikbaar zijn dan gebruik ik ze gewoon niet. ‘Yah, saya akan coba’ (Ik wil het wel proberen) zeg ik tegen hem. Waarom niet?
De volgende dag ga ik naar een vriendin om kleding te lenen voor mijn shoot. Ik knijp mijn billen bij elkaar en pers mijzelf in een mini rokje. ‘Die is goed, Bali stijl is altijd extreem kort’, zegt ze. Mmm. In de middag heb ik een afspraak met de fotograaf. We bespreken wat voor foto’s er ontbreken in mijn collectie: de bikini shots. ‘Oh my lord’ denk ik alleen maar. Ik trek een gezicht alsof ik het allemaal heel normaal vind.‘Ik heb er nog wel één in mijn koffer.’
Bikinishoot van Dewi Reijs. Foto: Adi Wiguna.
Twee dagen later heb ik een tweede bespreking met de fotograaf. We discussiëren over goede locaties voor de shoot. De conclusie is weinig verrassend. We beginnen op het strand en daarna gaan we naar een villa. Dan schiet me iets te binnen. Helemaal vergeten! Een visagist! Het perfect opbrengen van make-up is geen hogere wiskunde maar het is wél een vak. Zelf kan ik nog net een beetje mascara op doen en met rode lipstick een cirkeltje op mijn wangen tekenen. …that’s it. ‘Komt in orde hoor’ zegt de fotograaf. ‘Ik bel wel iemand.’
Wat een geluk denk ik vrolijk, wanneer ik naar huis fiets. Dan gaat het verkeerd. Mijn puppy bijt in mijn hand en ze heeft haar rabiës-prik nog niet gehad. Ik ga naar de eerste hulp en krijg een prikkenfeest: twee in mijn armen, drie in mijn linkerhand in de buurt van de wond en twee in mijn billen. Ik huil dikke tranen – ik ben doodsbang voor naalden.
D-DAY: de dag van de shoot. Ik sta om 7 uur ’s ochtends klaar met een grote plastic tas volgepropt met kleding. Mijn lichaam voelt nog stijf van alle injecties. Ik probeer mijn onzekerheden voor vandaag zo diep mogelijk weg te stoppen. Dit zijn mijn favoriete obstakels: mijn bovenbenen zijn vet, mijn armen zijn hangende kipfiletjes, mijn tieten zijn te klein…en ga zo nog maar even door. STOP. Ik wil niet als een angstig haasje op de foto. Verstand op nul zeg ik streng tegen mijzelf. Uiteindelijk heb ik een geweldige dag met een professioneel team én de foto’s die ik nodig heb om verder te komen. Wat een geluk.
Laatste reacties