Of de onheilspellende december-maand.
Het rommelde al in Nederlands-Indië, toen de Tweede Wereldoorlog in Nederland losbrak. Het bezette Nederland kon Nederlands-Indië niet beschermen tegen de Japanse invasie, net zo min als het KNIL dat kon. December, de maand waarin Japan in 1941 Pearl Harbour aanviel en de Tweede Wereldoorlog naar Azië bracht, zou een onheilspellende rol in de dekolonisatie van Nederlands-Indië blijven spelen. Deel 2 van de bloemlezing over de koloniale geschiedenis van Nederland in Indonesië.
Keuzes maken in een bloemlezing blijft lastig. Je wil het niet te lang maken, maar informatief genoeg om toegevoegde waarde te bieden. Daarom hebben we ook jouw hulp nodig – wat ontbreekt in dit overzicht?
Achter het kawat. Tekeningen van Charles Burki. Foto: www.museon.nl
Invasie Japan
Tot aan de invasie van de Japanners in 1942, dacht het Nederlandse gouvernement dat Nederlands-Indië buiten de oorlog kon blijven. Onterecht, zoals we weten, want na de Slag in de Javazee op 27 februari 1942, viel Japan Nederlands-Indië binnen en op 8 maart 1942 capituleerde het Nederlandse gouvernement onder leiding van lt. gouverneur-generaal Van Mook. In Nederland zou de Nederlandse koningin Wilhelmina de inwoners van de Nederlandse koloniën nog wel een opvallende belofte doen, een jaar na de aanval op Pearl Harbour. In haar toespraak op 7 december 1942 kondigde zij, onder druk van Amerika, hervormingen aan in de door Nederland gekoloniseerde landen. In 1946 zou deze speech de basis vormen voor het opzenden van de eerste Nederlandse troepen naar Indonesië: de 7 december divisie.
Nederlands-Indie zou buiten de oorlog blijven.
Bestuursovername
In Indonesië wilde de Japanse bezetter alles dat Westers was uitschakelen. De Japanners zagen het Indonesische volk als een broedervolk, net als de gemengde Indo-Europeanen. In eerste instantie verboden de Japanners het nationalisme, totdat zij merkten dat ze het Indonesische volk alleen meekregen als zij aansluiting zochten bij de nationalisten. Verder ontdekten de Japanners dat de Indonesische jongeren (pemoeda) radicaler waren dan de nationalistische leiders en vatbaar voor de Japanse propaganda over de superioriteit van het Aziatische ras: Azië is voor de Aziaten. De Japanners boden de Indonesische KNIL-soldaten vrijheid, als zij zich loyaal aan de bezetter zouden tonen. Vooral de Ambonezen, Timorezen en Menadonezen weigerden dit, net als de meerderheid van de Indo-Europeanen.
De Japanners zagen het Indonesische volk als een broedervolk.
De internering
Tijdens de Japanse bezetting werden in Nederlands-Indië tot vier keer toe – en steeds strenger – Europeanen en Indo-Europeanen geïnterneerd. Het begon in 1942. De Japanse bezetter wilde de Indo-Europeanen en de totoks tegen elkaar opzetten, in de hoop steun te krijgen van deze eerste groep. De Japanners registreerden de bevolking en interneerden alle volbloed Europeanen. Het gevolg hiervan was dat de Japanners van de Indo-Europeanen een aparte juridische klasse maakte. Veel Indo-Europeanen kregen gewetensbezwaren, ‘de politieke identiteit werd een kwestie van leven en dood’.
Een identiteit van leven en dood
Derde generatie
Naar de zin van de Japanner toonden de Indo-Europeanen te weinig samenwerking en in oktober 1943 werd een derde interneringsronde gehouden. Bij deze ronde moest nu Indonesisch bloed tot in de derde generatie aangetoond worden. Aan de ene kant verdwenen nog meer Indo-Europeanen achter het kawat, aan de andere kreeg een aantal van hen hun vrijheid terug, indien zij loyaliteit met de bezetter beloofden. Het aantal burgergeïnterneerden is niet definitief vastgesteld: er zouden tussen de 120.000 tot 200.000 geïnterneerde burgers zijn geweest (Meijer 2004: 226).
Capitulatie Japan
Na de atoombommen op Nagasaki en Hiroshima, gaf de Japanse bezetter zich op 9 augustus 1945 over, op 15 augustus gevolgd door de algehele Japanse capitulatie. Nederland was zelf nog maar net bevrijd, had geen enkel idee wat er zich in de Pacific afgespeeld had en kon geen troepen naar Indonesië sturen. Indonesië viel daarom tijdelijk onder het bestuur van de Britten, onder leiding van lord Mountbatten. De Britten gaven echter voorrang aan de eigen gebieden in Azië, en gaven de Japanners de opdracht de status quo te hanteren tot de komst van de Britten, eind september. Dit betekende in de praktijk dat veel geïnterneerden pas twee maanden na de capitulatie hun kampen konden verlaten. Voor veel Indische Nederlanders is 15 augustus daarom geen Bevrijdingsdag.
Indonesië viel tijdelijk onder het bestuur van de Britten
Merdeka!
De gevolgen van de Tweede Wereldoorlog voor de onafhankelijkheid van Indonesië waren immens. Niet alleen keurde nieuwe wereldmacht Amerika elke vorm van imperialisme af, ook was het prestige van de Europeanen in Indonesië gedaald door de snelle overgave in 1942. Onder druk van de radicale pemoeda’s, riep Soekarno op 17 augustus 1945 Soekarno de Republik Indonesia uit. Van terugkeer naar het koloniale bestuur wilde hij niets meer horen.
Indonesische vrijheidsvechters. Foto: http://hapsarie.files.wordpress.com
Bliksemrevolutie
Door Japan opgeleide Indonesische paramilitairen en enkele Indonesische KNIL-militairen sloten zich al snel bij Soekarno en Hatta aan. Zij vormden de BKR, de Volksveiligheidsorganisatie, en riepen met succes de traditionele inheemse hoofden op hen te steunen, om zo het gezag van de revolutie in de samenleving te vergroten. De economische malaise, de steun van de inheemse aristocratie, de pemoeda’s én het charisma van Soekarno leidden tot de succesvolle bliksemrevolutie.
Weest paraat, riepen de pemoeda’s als ze aanvielen
Bersiap!
De terugkeer van de Europeanen in de samenleving deed de gemoederen van de al sterk geradicaliseerde en paramilitair getrainde pemoeda’s opvlammen tot openlijke agressie: de bersiap – weest paraat, riepen de pemoeda’s als ze aanvielen – brak in september 1945 uit. De pemoeda’s beschuldigden Europeanen van samenzwering tegen de republiek en herstel van het koloniale bestuur en keerden zich – alsnog – tegen de inheemse bestuurlijke aristocratie, die hiervoor vaak uit eigen belang hadden samengewerkt met de Europeanen.
Rood-wit speldje
Europeanen en Indo-Europeanen moesten hun steun betuigen aan de Indonesische revolutie, wilden zij niet ontvoerd, mishandeld of vermoord worden. Velen van hen droegen een rood-wit speldje ter bescherming, vaak zonder het gewenste effect en keerden snel terug naar de interneringskampen voor bescherming van de Japanners tegen de woeste pemoeda’s. De Indonesische president Sjahrir kon uiteindelijk oproepen tot kalmte, maar dat zou pas gebeuren in het voorjaar van 1946.
Linggadjatti
In de onrustige republiek voerde Nederland – onder dwang van de Britten en de Amerikanen – onderhandelingen met Soekarno en Hatta. In november 1946 kwam het tot een voorlopig akkoord met de Republik, het akkoord van Linggadjatti. Daarin zou de Republik een zelfstandige, aan Nederland gelijkwaardige positie krijgen in een Nederlands-Indonesische Unie. In Nederland ontstond hiertegen groot verzet, niet alleen bij de regering, maar ook bij de bevolking.
een gelijkwaardige positie in een Nederlands-Indonesische Unie
Dubbel akkoord
Terwijl in Nederland het verzet tegen Linggadjatti groeide, kreeg het akkoord grote steun van de internationale gemeenschap. In december van dat jaar besloot het Nederlandse kabinet het akkoord ‘aan te kleden’ en voegde een aanvullende regeringsverklaring toe, waardoor Nederland het akkoord veranderde in eigen voordeel. In Indonesië nam het wantrouwen tussen Nederlands en Republikeins-gezinden ondertussen toe. De Republik gaf nog wel aan Linggadjatti te zullen ondertekenen, als de aanvullende regeringsverklaring niet zou gelden. Uiteindelijk wist Van Mook Nederland en de Republik op 25 maart 1947 te bewegen tot het ondertekenen van feitelijk twee akkoorden – de Nederlanders ondertekenden de Nederlandse versie, de Republik ondertekende de Indonesische versie.
Droomwereld
Terwijl de inkt van Linggadjatti nog niet eens opgedroogd was, ging de Nederlandse regering onderzoeken in hoeverre zij de Republikeinse regering kon dwingen alsnog de Nederlandse versie van het akkoord te accepteren. De Nederlandse regering vond in april 1947 nog steeds dat de Republik in een droomwereld leefde en stelde de Republikeinen onder dreiging van militair ingrijpen meerdere ultimatums. De Republikeinen weigerden.
Operatie Product
De 7 December Divisie, onder leiding van commandant Spoor, voerde op 21 juli 1947 operatie Product uit, een aanval op de Republiek. Het was de eerste politionele actie. Onder druk van onder meer de Amerikanen en de Veiligheidsraad, beëindigde Nederland op 5 augustus het geweld. Toch was de eerste politionele actie succesvol: Nederlandse ondernemingen waren weer in Nederlandse handen gekomen, Indonesië kon geen handel meer drijven.
Nederland bleef vasthouden aan opheffing van de Republik
Tweede politionele actie (19 – 31 december 1948)
Nederland bleef vasthouden aan opheffing van de Republik. Door deze houding isoleerde Nederland zich steeds meer van de internationale gemeenschap en alle steun in Indonesië die er nog voor Nederland was, verdween. Nederland wilde nog een poging doen om de Republiek te dwingen zichzelf op te heffen en voerde tijdens het kerstreces van de Veiligheidsraad een tweede politionele actie uit. De internationale gemeenschap zou niet snel reageren en tegen de tijd dat ze zouden reageren, zou Nederland allang de strijd gewonnen hebben.
Financieel-economische belangen
Niets bleek minder waar te zijn en onder internationale druk trok Nederland zich op 31 december weer terug. Resultaat van deze tweede politionele actie was dat Nederland op internationaal niveau ongeloofwaardig geworden was en alle internationale steun uitging naar de Republik Indonesia. Na deze nederlaag besloot de Nederlandse regering om in het vervolg financieel-economische aspecten te laten prevaleren boven militair-politieke.
De Ronde Tafel Conferentie
In augustus 1949 werd tijdens de Ronde Tafel Conferentie (RTC) het definitieve einde van de Nederlandse aanwezigheid in Indonesië beklonken. Met de ondertekening van de soevereiniteitsoverdracht in december 1949 bekrachtigde Koningin Juliana – dit keer definitief – de zelfstandigheid van Indonesië.
Bronmateriaal
- Van den Doel Afscheid van Indie
- U. Bosma e.a. De geschiedenis van Indische Nederlanders
- Meijer In Indie geworteld
Beste Kirsten, Klein foutje: Het gouvernement gaf zich niet over onder van Mook maar onder Tjarda van Starkenborgh Stachouwer (zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Alidius_Warmoldus_Lambertus_Tjarda_van_Starkenborgh_Stachouwer )
Klopt een beetje. Een staatkundige institutie als ‘het gouvernement’ kan niet capituleren. Het KNIL capituleerde onder luitenant-generaal H. ter Poorten. (de Koninklijke Marine niet!). Tjarda was hier ook niet bij betrokken, maar wel aanwezig. Van Mook was op verzoek van Tjarda op 7 maart vertrokken om zich ter beschikking van de Nederlandse regering te stellen. De aanwezigheid van Tjarda en de slechte verhouding tussen Tjarda en Ter Poorten zorgde voor verwarring, zowel bij de KNIL-delegatie als bij de Japanners. Op last van de Nederlandse regering had Tjarda op 4 maart zijn staatsrechtelijke positie van opperbevelhebber al overgedragen aan de legercommandant.
Ja, ik heb het even uitgezocht, je hebt gelijk. Ik zal het binnenkort aanpassen, dank.
Goed verhaal, waaruit blijkt dat de derde generatie slimmer en evenwichtiger omgaat met haar Indische geschiedenis dan menig oudere en waarbij ik enkele ouderen ervan verdenk het verhaal uit mythische overwegingen probeert naar hun hand te zetten.
Het kopje: Indonesië viel tijdelijk onder het bestuur van de Britten is heel belangrijk om te weten..
Tot ziens
“Het kopje: Indonesië viel tijdelijk onder het bestuur van de Britten is heel belangrijk om te weten..”
Dat is het zeker. In Medan werden we door Sikhs beschermd met als gevolg, dat er door uit Java naar Deli overgekomen pelopors uit de schamele bezittingen van ons – ex-geïnterneerden van de Jap – gestolen werd als waren het raven. Toen deze verkapte bevrijdingsstrijd van de Indiase Sikhs tegen de Britten uiteindelijk uitdraaide op de verkrachting van een Nederlands jong meisje, kregen de vrouwen er gezamenlijk genoeg van en vroegen aan de Britten om de Jappen die beschermingstaak weer te laten uit voeren. Gevolg: Rust en orde, de Japanners waren toch loyaal.
Maar natuurlijk hr. Hans de Koning
De Engelsen moesten alle schijn van steun aan Soekarno vermijden. Daarom deden zij alleen zaken met de Japanse autoriteiten.
Daartegenover konden zij hun werk ook niet goed verrichten zonder kontakt te zoeken met de Republiek
Wat zij wel zagen en de Nederlanders natuurlijk niet, was dat er een overweldigende steun onder de bevoling was voor de Republiek (ik heb het dus nu op Java.)
De Japanners zouden van hun kant geweldig onder vuur, zelfs onder twee vuren, komen te liggen wanneer er drastische maatregelen tegen de Republiek genomen zouden worden door de geallieerden.
De Britten hadden het zelf heel wat te stellen met het onafhankelijkheidstreven in India, dus die waren niet ongenegen zo spoedig mogelijk te vertrekken en de Republiek de facto te erkennen.
De Indiase leider Nehru zou overigens ook in geen geval kunnen instemmen met het inzetten van Indiase soldaten om de vrijheidsbeweging in Indonesie te onderdrukken.
De Engelsen zagen een Nederlandse militaire actie op Java ook niet zitten, wel beperkte acties tegen radicale strijdgroepen, maar zij vonden ook dat de Republiek hiervoor haar medewerking moesten verlenen en TKR eenheden moesten afstaan
Van de andere kant waren de Republikeinen bang dat wanneer de Britten het land zouden uitgaan, ze geconfronteerd werden met Nederlanders die de Republiek een Japans maaksel vonden..
Nederland zag zich gewoon buitenspel gezet, dat leidde tot verontwaardiging die zich laat vertalen in woorden als: De Britten hadden ons in de steek gelaten”.
Een simpele voorstelling van zaken, zoals hierboven blijkt.
De aanwezigheid van Nederlanders (lees militairen) zou de radicale strijdgroepen (en niet zij alleen) alleen maar extra stimuleren om zich schrap te zetten
Wellich om nauwkeuriger te zijn. Het Engels bestuur was eigenlijk de South East Asia Command (SEAC) olv de Britten …
In tegenstelling tot Nederland hebben de Britten conform het Atlantisch Handvest aug.1941, art.3;- elk volk heeft zelfbeschikkingsrecht!- gehandeld. India is na de oorlog onafhankelijkheid toegezegd! Daarom vochten ook de Indiërs zij aan zij met Britten tegen Japan. Ook de USA met de Philipijnen,samen tegen Japan!
En Nederland…de inlandse Knil soldaten?
Nederland verloochende dit Handvest in sept.1945,provoceerde de republiek; niet praten met Soekarno etc. waardoor bersiap ontstond.Een archief van tranen voor de buitenkampers.Zocht confrontatie, als vanouds met als gevolg; het einde van Indië. Zelfbeschikkings recht is kernpunt geweest in de Indonesische kwestie en niet anders.
Oprecht overleg had betere resultaat opgeleverd!
Misschien vermeldingswaard, Nederland verklaarde Japan de oorlog nadat de Japanners Pearl Harbour hadden gebombardeerd en in oorloig waren met de Verenigde Staten. Hierna zijn de Japanners na de slag in de Java zee Nederlands Indie binnengevallen.
http://www.defensie.nl/landmacht/cultureel/geschiedenis/de_twee_wereldoorlogen_en_het_interbellum/oorlogsverklaring_aan_japan_ook_nederlands-indi_in_oorlog
Mij lijkt het beter te stellen dat Nederland zich in staat van oorlog verklaarde met de Japanners 😉
Terwijl de VS nog met Japan in onderhandeling waren over de opheffing van het handelsembargo, viel Japan Pearl Harbour aan en tegelijkertijd landden er op Malakka Japanse troepen.
Japan was Nederlands-indie nog niet binnengevallen, dus een oorlogsverklaring aan Japan lijkt me heel moeilijk 😉 Wel waren 2 bevriende mogelijkheden in strijd met Japan en als zodanig kon men zich in staat van oorlog verklaren wanneer een van beide mogendheden werd aangevallen..
In 1937 viel Japan China/Mantsjoerije binnen. Dit leidde tot een olieboycot door de VS en Nederland. Eind juli 1941 bezette Japan het gebied ten zuiden van Indo-China. De VS en GB reageerden hierop met een algeheel handelsembargo. Nederland sloot zich hierbij aan.
citaat: “Wel waren 2 bevriende mogelijkheden in strijd met Japan en als zodanig kon men zich in staat van oorlog verklaren wanneer een van beide mogendheden werd aangevallen.” Dit was al op 15 augustus 1941 afgesproken.
Mantsjoerije was al in de periode 1905-1918 bij stukjes en beetjes geannexeerd, Korea in 1909
Als “illustratie” te zien; enkele citaten van een Indonesisch pamflet uit deze koloniale periode.
Als ik eens een Nederlander was…..door Soewardi Soerjaningrat(Boedi Oetomo,Indische partij)
Nederland gaat in 1913 het eeuwfeest vieren als souvereine staat.Ook te vieren in Indië?
– In courantenartikelen wordt thans ten overvloede het denkbeeld gepropageerd,om een groot feest hier in Indië te houden:het eeuwfeest van Neerlands Vrijheid.Het mag voor de inwoners van deze landen niet ongemerkt voorbij gaan,dat in het komend maand november juist honderd jaar zal zijn geweest, dat Nederland een koninkrijk werd en de Nederlanden een onafhankelijke natie vormden
Wat een vreugd,wat een genot zal het wezen een nationale dag van groot gewicht te kunnen herdenken.Ik wilde dat ik voor een ogenblik Nederlander kon wezen,niet een Staatsblad Nederlander(=Ned.schap verkrijgen),doch een zuiver onvervalste zoon van Groot Nederland,geheel vrij van vreemde smetten.Wat zou ik dan jubbelen bij het vrijelijk zien wapperen der Nederlandse vlag met het strookje oranje daarboven.Ik zou tot hees wordens toe meezingen het Wilhelmus en het Wien Neerlands bloed, als straks de muziek zal inzetten.
Doch…..ik ben geen Nederlander,ik ben slechts een bruine zoon van dit tropisch land,een inboorling van deze Nederlandse kolonie, en daarom zal ik niet protesteren.-
bron; De roep om merdeka door Poeze/Nordholt
Mede door dit pamflet werd Soerwardi voor de rechter gesleept en naar …Nederland!! verbannen.
Dank voor alle toevoegingen en reacties tot nu toe, heren!
Vanaf Linggadjati t/m de soevereiniteitsoverdracht ging het niet meer over de Republik Indonesia, maar over de Verenigde Staten van Indonesië.
Ik heb me er niet in verdiept, maar werd Soewardi wel voor de rechter ‘gesleept’? (Dat slepen viel overigens wel mee, dat werd net zo min gedaan als in Nederland, dat is zelfs Soekarno in 1930/1931 voor de Landraad in Bandoeng niet overkomen.) Verbanning lijkt mij meer op een besluit binnen de exorbitante rechten van de Gouverneur-Generaal. Waar zelfs president Suharto nog ruim gebruik van heeft gemaakt.
De gouv.generaal bezat exorbitante rechten.Hij kon personen die ‘gevaarlijk werden geacht voor de openbare rust en orde’ een bepaalde plaats aanwijzen (interneren) dan wel hun verblijf in bepaalde delen van Indië ontzeggen (verbannen) en ook bij ‘ verdenking van een misdrijf ‘onmiddelijk( ! )in voorlopige hechtenis genomen worden! De betrokkene werd eerst gehoord dwz. dat hem of haar een reeks vragen werden voorgelegd; vragen en antwoorden werden in een procesverbaal opgenomen en de betrokkenen konden tenslotte er nog een memorie van verdediging aan toevoegen! De Volksraad behoefde niet officieel te worden ingelicht, wanneer tegen inheemsen (!) politieke dwangmaatregelen werden genomen. Hij kon advies van de raad van Ned.Indië inwinnen, echter de GG beslist! In een gewoon Nederlands ‘een despoot’! Aldus de rechtsgang in Ned.Indië! En wat Soeharto betreft; “Goed” voorbeeld doet volgen!
President Soeharto was inderdaad een ideale leerling. En in Indonesië vonden ze het prachtig. Kon ook niet anders, gewoon bij (ook Indonesische) wet geregeld. Ook was de GG geen despoot, hij voerde het op democratische wijze tot stand gekomen beleid gewoon uit. Aanvulling: De GG moest ook melden bij de Minister van Koloniën of de Staten-Generaal. Geen stiekem gedoe dus. Iedereen wist er van af, en vond het best. Interessant is de dissertatie van Jongmans.
De GG voerde zijn beleid op democratische wijze? Democratie=volgens de wil van het volk.GG gekozen door het volk?
-Welk volk? De inlanders? De Nederlanders? Ja, die hadden zich verenigd in de Vaderlandse Club=een club van uitsluitend totokkers, opgericht in 1929; ‘ Wij willen vooral opwekken tot krachtiger Hollandsch nationaal leven, als beste voorbehoedsmiddel ( !!! ) tegen dolle eischen van Oostersche nationalisten! ‘ De hele maatschappij gonst het van : “Wij Nederlanders… Als je vader een totok is,lid van deze club en je Indische moeder ‘gado-gado’ niet op z’n maleis kan uitspreken, ja dan is Indië een democratisch bestuurd gebied, zonder stiekeme gedoe.-
Heel eenvoudig: Indië was deel van het Koninkrijk der Nederlanden. In dat koninkrijk moest alles volgens wet gebeuren, goedgekeurd door het parlement van dat koninkrijk. Democratisch dus. Voor Indië was de Indische Staatsregeling (als wet) goedgekeurd. In die IS waren de ‘exorbitante rechten’ onderdeel van die goegekeurde wet. De GG mocht alleen onderdelen van die IS uitvoeren. Dat was ook zijn taak. Nu, achteraf gezien, misschien niet leuk, maar zo was dat nu eenmaal. Als je in Nederland in het gevang komt is dat niet leuk, maar het is wel democratisch geregeld volgens de wet. En een burgemeester mag bij rellen ook mensen in hechtenis laten nemen. Die burgemeester en die politie-agent zijn ook niet door het volk gekozen.
Het lijkt vreemd, maar denk er ook om dat in Nederland het actief stemrecht voor mannen stamt uit 1917, voor vrouwen uit 1919. Geen democratie zoals nu, maar in die tijd toch echte democratie. !925 (IS) is toch anders dan 2012!
Die politie agent is in gebiedsdeel (=bezet gebied) Indië de gouverneur generaal (GG),die volgens de wet IS het algemeen bestuur in naam des Konings uitvoerd.Hij vaardigde ordonnaties=bevelen (in Ned.wetten genoemd-zie art.153- illustratie 2) uit. De GG bezat exorbitante=buitensporige rechten en was dus formeel onaantasbaar.Hij had dus een posititie die men alleen in autoritaire geregeerde staten aantrof, aldus dr.L.de Jong dl.11a-1. Zijn functie is vergelijkbaar met die van Seyss Inquart in door nazi bezet Ned.´40/´45 nl.
‘ Reichskommissar für die besetzten niederländischen Gebiete.’
illustratie 2;”Indonesië klaagt aan!”, Soekarno voor de rechter in 1930;
-Het imperialisme dat wij bestrijden is een begrip,een neiging,een streven,een stelsel,een politiek van overheersing of beheersing van vreemde landen of de economie van vreemde volkeren.
Indonesië heeft reeds meer dan driehonderd jaar dit imperialisme moeten ervaren,meer dan driehonderd jaar wordt zij beheerst,bezeten,geëxploiteerd door een imperialisme,eerst door oud- nu door modern imperialisme! Zelfs na een eeuwenlange occupatie..,zou het voor de overheerser een dwaasheid zijn te menen, dat men hem liefheeft, zou men blind zijn indien men gelooft, dat de overheerste zijn beheer met voldoening ondergaat.Elk overheerst volk wil zijn vrijheid!-
wet,artikel 153 bis luidde; Hij die zich opzettelijk uit in woord,geschrift of afbeelding,waarin,zij het ook zijdelings,voorwaardelijk of in bedekte termen,verstoring der openbare orde of omverwerping dan wel aanranding!!!! van het in Nederland of Nederlands Indië gevestigd gezag wordt aangeprezen of daarvoor stemming wordt gemaakt,wordt gestraft met een gevangenisstraf van ten hoogste 6 jaren of een geldboete van ten hoogste f 300,- (inkomen van tani f 99,- p.jr.)
Soekarno kreeg 4 jaar gevangenis straf.
Mijn kritiek betrof het begrip ‘gesleept’ in de zaak Soewardie. Niemand wordt voor de rechter gesleept, zelfs in Indië niet. Je moet voorkomen of je wordt voorgeleid. De in december 1930 aan o.a. Soekarno opgelegde gevangenisstraf van vier jaar werd in 1931 verminderd, ik dacht tot twee jaar, maar hij werd eind december 1931 al vrijgelaten.
Illustratie 3- 1945 Sharir’s pamflet “Onze Strijd”;
-Het Nederlands despotisme zocht zijn kracht in een huwelijk tussen moderne administratieve methodes en een middeleeuwse sociale orde zoals die het in Indonesië (het Indon.feodale regentenstelsel) had gevonden, en werd tenslotte een zeer duidelijk voorbeeld van fascisme=autoritair stelsel. Fascisme in de koloniën liep Hitler’s- en Mussolini’s fascisme vooruit! Vóór Hitler’s concentratiekampen te Buchenwald en te Belsen had ingericht, bestond de Boven-Digoel al. Onze volksbeweging bevocht dus in waarheid middeleeuwse Indonesische bureaucratie en Nederlandse despotisme-
note: Boven-Digoel een concentratie kamp op Nw.-Guinea met een moordend- malaria- klimaat en omringd door koppensnellers- Papoea stammen.Gevangenen vielen door malaria aangetast tot volstrekte apathie en gekte. Sharir werd naar dit kamp verbannen.
Volgens mij is Sjahrir niet verbannen geweest naar Digoel, maar samen met Hatta naar Banda. Ik weet natuurlijk niet alles, sorry als ik het verkeerd heb. Overigens vind ik het vreemd Digoel te vergelijken met Buchenwald en Bergen Belsen. Ander geschiedenisboekje pakken!
Feiten checken!
Sharir, een ander (vaderlands)geschiedenis boekje pakken?
Er was ook nog een 2e Nederlandse concentrie kamp, nl De Joden Savannekamp in Suriname woa. Ernest Douwes Dekker,vele Indo’s van Duitse afkomst gevangen hebben gezeten.Een boekje hierover lezen?
zie Kamptoestanden in Oost Indië en Suriname 1940-1946 door
J.E.Stulemeyer 1978
Illustratie 4; Pemoeda pamflet sept.1945 uit J.Fabricius-Hoe ik Indië terugvond.
– Wie haat zaait,zal haat oogsten! Wie dood en verderf zaait, zal die dubbel oogsten! Neen hoor, 10e Bat.( een gewapende jonge Indo Knil groep-v/h 10e bataljon-kazerne) uw daden itoe verdomd tida bagoes! U brengt onschuldige Indo’s en Ambonezen maar in levensgevaar! Wat wilt gij dus ? Vredig Indonesia of griezelig Indonesia? A vous l’honneur!!!!!!- ‘Kromo de Wreker’-
‘ Ilustratie 4’-De laatste dag der Hollanders op Java, door Sentot
Een voorspelling van de ‘bersiap’;- uit de Max Havelaar 4e druk, Amsterdam 1875 !
– Zult gy nog langer ons vertrappen,
Uw harten vereelten door het geld,
En, doof voor de eisch van recht en rede,
De zachtheid tergen tot geweld?
– Dan zy de buffel ons ten voorbeeld,
Die sarrens moê,de hoornen wet,
Den wreeden dryver in de lucht werpt,
En met zyn lompen poot verplet.
– Dan schroeie de oorlogsvlam uw velden,
Dan roll’ de wraak langs berg en dal,
Dan styg’ de rook uit uw paleizen,
Dan trill’ de lucht van ’t moordgeschal.
– Dan zullen wy onze ooren streelen
Aan uw vrouwen klaaggeschrei,
En staan, als juichende getuigen,
Om ’t doodsbed van uw dwinglandy.
– Dan zullen wy uw kinderen slachten
En de onzen drenken met hun bloed,
Opdat der eeuwen schuld met rente,
Met woekerwinste word’ vergoed.
– En als de zon in ’t westen neerdaalt,
Beneveld door damp van ’t bloed,
Ontvangt zy in het doodsgerochel
De laatste Hollandsche afscheidsgroet.
– En als de nachtelyke sluier
De rookende aard heeft overdekt,
De jakhals de nog lauwen lyken
Dooreenwoelt, afknaagt, knabbelt, lekt…
– Dan voeren wy uw dochters henen,
En elke maagd wordt ons een boel,
Dan rusten we aan haar blanke boezems
Van moorgetier en krygsgewoel.
– En als haar schand zal zyn voltrokken,
Als wy ons hebben moê gekust,
Als elk tot walgens toe verzadigd,
Het hart van wraak, het lyf van lust..
– Dan tygen aan ’t banketteeren,
En eerste toast: ‘ batig slot!’
De tweede toast: ‘aan Jezus Christus!’
De laatste dronk: ‘aan Neêrlands God!’
– En als de zon in ’t oosten opdaagt,
Knielt elke Javaan voor Mohamed,
Wyl hy het zachtste volk der aarde
Van Christenhonden heeft gered’.
Sentot, leger aanvoerder van de prins Dipanegara tijdens de Java oorlog 1825-1830.
Toen ook al zoveel haat.
Ter aanvulling; Het Atlantisch Handvest, opgesteld op 14 aug.1941-art.3 Elk volk heeft het zelfbeschikkingsrecht! ( dus beslissen om voor merdeka te pleiten!) is door Nederland, te Londen op 24 sept.1941 ondertekend! (dus voor de Japanse aanval). Nederland verloochende dit in het allereerste Ned. gesprek met Indon. te Batavia dd.4 Okt.1945 tussen Van der Plas(met medeweten van Van Mook) en Soekarno/Hatta, waardoor de bloedige bersiap periode uitbrak! Dood en verderf voor onbeschermdee Indo gezinnen(zonder vaders, nog in het kamp), Molukkers,Chinezen en zelfs pro Ned.verdachte Inlanders! De blanken/totokkers zaten in nog door Japan beschermde kampen Gevolg;. Een archief van tranen!!