Zal haar keuze vallen op een praktijkgerichte opleiding of gaat ze een studie volgen waar ze meer met haar neus in de boeken moet zitten? In deze serie ontmoet ik Ghitha Tutupoly. Een 16-jarige beleefde scholiere die mij weet te boeien met haar verhaal over haar Indische roots en haar voorbereidingen op een studiekeuze na de HAVO.
Indisch voelen
Ghitha is de jongste dochter uit een Indisch gezin, woonachtig in Leiden. Haar moeder is geboren in Jakarta en haar vader komt uit Malang. Op 7-jarige leeftijd bezocht Ghitha voor het eerst het land van haar ouders. Het was een ontdekkingsreis met toeristische uitstapjes. Ze vindt Indonesië heel speciaal. ‘Het is gewoon een gedeelte van jezelf.’ Op de vraag of Ghitha zich Indisch voelt, lacht ze: ‘Het is grappig, in Indonesië heb ik echt het gevoel dat ik Hollands ben, maar in Nederland voel ik me Indisch.’ Als vriendinnen Ghitha thuis ophalen, staat ze vaak nog niet klaar. ‘Ik kan soms zo chaotisch zijn, dat vind ik echt een Indische eigenschap. In Indonesië gaan de dingen niet gehaast en het woord stress komt zelden voor.’
Ghitha wordt geïnterviewd door Charlene Vodegel © Charlene Vodegel / Indisch 3.0 2013
Etiquette
In haar klas komt ze over als een beleefd meisje, bekent Ghitha. Ze begroet elke docent altijd vrolijk met ‘Goedemorgen!’, hoe slecht de dag misschien ook is begonnen. Ze lacht: ‘Ik wil niet dat andere mensen last krijgen van mijn slechte humeur.’ De beleefdheid naar docenten uit zich door hen met u aan te spreken. ‘Ik gedraag mijzelf altijd in een gezelschap.’ Wanneer ze bij vriendinnen thuis is geweest, bedankt ze hen hier altijd netjes voor. ‘Dat is de etiquette die ik van mijn ouders heb geleerd,’ legt ze uit. Op school heeft Ghitha geen Indische vrienden, wel bij haar sportclub van Pencak Silat. Ze komt daar veel Indische mensen tegen. Het is één grote familie.
Studiekeuze
Ter voorbereiding op haar studiekeuze bezocht dit spontane Indische meisje verschillende voorlichtingsavonden op hogescholen. Ghitha vertelt: ‘Pedagogiek heb ik altijd interessant gevonden. Vooral het bestuderen hoe kinderen of volwassenen in bepaalde situaties reageren en hoe ik daarbij kan helpen. Alleen is deze opleiding erg gericht op de theorie. Ik doe toch liever iets met mijn handen dan dat ik uren met mijn neus in de boeken zit,’ geeft ze toe. ‘Ik vind het leuker om praktijkgericht bezig te zijn.’ Om die reden lijkt de studie Hotel-en Eventmanagement Ghitha erg aantrekkelijk. In het hotelwezen kun je alle kanten op. Van gastvrouw zijn tot je bezig houden met het horecagedeelte.
Ghitha tijdens de pauze op school © Ghitha Tutupoly
Stijlvolle hotels
Het liefste zou Ghitha tijdens haar studie stage gaan lopen in Indonesië. Tijdens haar vakanties heeft ze namelijk haar hart verloren aan de mooie hotels die daar gevestigd zijn. De creativiteit komt meer naar voren, vindt ze. De kamers zijn per verdieping ingericht in verschillende stijlen, dit geeft een aparte uitstraling. Zo is er voor ieder wat wils. Ghitha: ‘De hotels zijn stijlvoller ingericht. Ik vind het in Nederland vaak te overdreven chique of zijn de standaardkamers juist te eenvoudig. Maar ja, dat is mijn mening.’ Het is dus niet verbazingwekkend dat de opleiding Hotel- en Eventmanagement hoog op Ghitha’s verlanglijstje staat. Want stage lopen in zo’n mooi hotel, daar droomt ze van.
Tutopoly is toch écht een Amboneze naam. Bisah tjampur dengang Belanda, nama/marga Ambon tidak bisah menyankal.
Amatoo!
Insula Indiae, Terima kasih commentnya. Het is inderdaad een Amboneze naam. Kakek moyangnya Ghitha itu Ambon. Maar haar vader is in Malang geboren en meer Indisch opgevoed. Vandaar dus 😉
Charlene, silahkan! Bedankt voor de toelichting.
Zwaar off-topic maar toch 😉
Als Ambonees is het bijna ‘not done’ om jezelf als Indisch te typeren en al helemaal als je een Amboneze naam draagt. Niet dat dat ‘verkeerd’ is, maar de doorsnee Ambonees is trots op zijn/haar ‘landsaard’ (niet dat een Indo-Europeaan dat niet zou kunnen zijn, dit terzijde).
Zelf heb ik neven en nichten wonen in Bandung, Jakarta/Cengkareng, Surabaya die Ambon nog nooit hebben gezien. en al drie generaties ‘weg zijn’ en in sommige gevallen één Indonesich-Chineze of Javaanse ouder hebben; zij blijven zeggen, ‘ik ben Ambonees’.
On topic: mooi stuk, vlot geschreven en geeft een leuk inzicht in de wereld van een Indisch student. Leuk om te zien dat er jongeren zijn die zichzelf nog steeds bestempelen als Indisch.
Succes ermee en ik kijk uit naar een volgend stuk!
PS: Heb jij je verhaal van 1500 woorden al af?
Bedankt voor je reactie op mijn stuk! Het is altijd leuk als er opmerkingen komen naar aanleiding van een artikel. Iets om over na te denken en de verschillen te begrijpen.
Na ook gesproken te hebben met Molukse 3.0-ers komt jouw toelichting zeker overeen met de verhalen die ik heb gehoord. Zoals je al zei, iedereen is trots op zijn achtergrond en wordt verschillend ervaren.
Ja nog twee dagen en dan is het zover, de inleverdatum van de “Indische Bladzijde”. Maar dat sla ik even over.
Grijp je pen of pak je laptop, en maak ook een mooi verhaal. We zijn benieuwd!