Dewi Reijs (29 jaar) is actrice en theatermaakster en gaat voor enige tijd naar Jakarta op zoek naar werk in de filmindustrie. Voor Indisch 3.0 houdt ze tijdelijk een dagboek bij. Dit is de vierde van acht afleveringen.

Kleren maken de vrouw. Maar welke?

Vrijdag 6 juli

Holy Virgin Mary meets Fatima

De eerste serieuze reden waarom ik ooit actrice wilde worden, is dat ik me veel mag verkleden. Ook buiten werktijd om doe ik daar actief aan mee.

Ik heb zelfs zoveel kleren verzameld, dat mijn kast wel eens aan de achterkant opengebarsten is. Toen heb ik braaf afscheid genomen van een paar stukken en in de Unicef container gedaan – om vervolgens een week later weer met nieuwe items thuis te komen.

Wanneer het op dragen van kleding aan komt, ben ik dus fijngevoelig. Vind ik. Toen ik in Jakarta aankwam, dacht ik te begrijpen hoe de vork in de steel zat maar…tromgeroffel… NEE. Een paar waargebeurde kledingdrama’s.

SCÈNE 1

Op de dag van een familiefeest kom ik in mijn gebloemde jurkje vrolijk huppelend de trap af. Binnen één seconde zie ik aan de stand van mijn tante d’r ogen dat er iets niet in de haak is. “Waar is die lange broek die je bij aankomst aan had?” vraagt ze. Ik weer naar boven om mijn saaie lange grijze broek aan te trekken. En mijn gelen wollen truitje met lange mouwen doe ik voor de zekerheid ook maar direct aan. Zijn die aanstootgevende bovenarmen van mij eindelijk bedekt. Zo.

SCÈNE 2

Besluiteloos kijk ik in mijn koffer. Ik ben uitgenodigd om mee te gaan stappen met M, de bekende presentatrice. Ik doe mijn stijlvolle leren hakjes uit Italië aan en een wapperende roze jurk. Om mijn nek zit een grote goudkleurige ketting met rammelende blaadjes. Ik kom aan in het hippe Bluegrass. M en haar vrienden komen net van een modeshow. Ik kijk naar haar hakken. Die zijn hoog in de overtreffende trap. Ik kijk om mij heen. Alle vrouwen hier dragen dezelfde torenhoge hakken met daarboven loeistrakke mini rokjes. Ik voel mij plotseling een burgertrutje en totaal underdressed.

SCÈNE 3

Ik word gebeld. Ik mag de pilot opnemen waar ik een test voor heb gedaan. Yes! Of ik langs kan komen voor een kledingdoorpas? Natuurlijk! Het is vroeg in de ochtend wanneer ik aan kom. Mijn wallen zijn nog zichtbaar. Een meisje wijst naar het gordijn waarachter ik me kan omkleden. Verbaasd bekijk ik wat ik in mijn handen gedrukt krijg: een korte jeans, bikini topje en een blouse.’Voor welke aflevering is dit?’ vraag ik ongerust. ‘Wanneer je over het strand loopt bij Ancol,’ antwoordt ze. Even later doet ze een knoop in mijn blouse. Voor het eerst sinds 15 jaar is mijn blote buik te zien. Iemand maakt foto’s. Ik zoek  een natuurlijke pose die met de minuut ongemakkelijker wordt.

Als je het mij vraagt, zijn de kledingvoorschriften hier totaal onduidelijk. Liep ik van de winter nog nakend op Bali, in Jakarta is het tonen van de huid boven de knieën en de armen not done. Logisch in een moslimland, zou je denken. Toch zijn er zat vrouwen in Jakarta die er een sletterige stijl op na houden. Hun kledingstijl is in Nederland vooral in de zomer te vinden in Amsterdam Bijlmer of in Rotterdam op de West Kruiskade. Is de keuze in Jakarta dan Holy Virgin Mary meets Fatima?