Op 15 augustus 2013 jl. was Gilbert Pothoff (37 jaar, rechts op de foto) als militair van het Korps Nationale Reserve aanwezig tijdens de Indië-herdenking in Den Haag. In het dagelijks leven richt deze 3.0-er zich als risk analist op de energiemarkt. Op de werkvloer is deze jongen met Indisch uiterlijk nooit echt aangesproken op zijn Indische wortels. Gilbert ziet Indisch-zijn als: ‘Je soms anders voelen in gedraging, cultuur of karakter. Bij mij komt dit waarschijnlijk voort uit mijn opvoeding door twee Indische ouders.’

Zoveel mogelijk begrijpen
Zeven jaar geleden is Gilbert gestart bij energiebedrijf Eneco Energie. Deze nauwkeurige 3.0-er begon als pricing analist bij de afdeling Risk Management. Na een paar jaar wilde hij zijn kennis gaan verbreden. ‘Mijn doel, ook los van werk, is om zoveel mogelijk te begrijpen. In mijn huidige functie als senior risk analist bij Commodity Risk Management kom ik in aanraking met allerlei facetten van de energiewereld in plaats van alleen de verkoopzijde. Ik richt me op het managen van prijs- en volume risico’s binnen het energiebedrijf, voornamelijk voor de verkoopkanalen. Zijn ambitie is niet om per sé manager te worden, maar een team van professionals zou hij op termijn  willen coachen.

Gilbert Pothoff op de werkvloer – Foto: Charlene Vodegel / Indisch3.0 2013

Amerikaans schouderklopje
‘Mijn grootste succes tot nu toe kan ik niet specifiek noemen. Ik  vind het leuk als ik invloed heb gehad op het proces en resultaat. Als mensen mijn ideeën waarderen, gebruiken en het daadwerkelijk tot een goed resultaat leidt, haal ik daar voldoening uit.’ Ik vroeg me af hoe Gilbert dit ervaart. ‘Er wordt weleens gezegd dat successen gevierd moeten worden, maar dat doe ik niet zo. Ik hoef geen externe waardering te krijgen door mijzelf te profileren, dat vind ik zo Amerikaans. Jezelf een schouderklopje geven, daar ben ik niet van,’ geeft Gilbert toe. ‘Ik ben meer iemand die op de achtergrond de zaken goed wil regelen.’ Hier komt misschien zijn Indische bescheidenheid naar voren, die hij bewust of onbewust van zijn ouders heeft overgenomen. Bescheidenheid herkent Gilbert enigszins bij zichzelf.

‘Ik ben meer iemand die op de achtergrond de zaken goed wil regelen.’

Rieten schilderijen
Gilbert kan op zijn werkplek geen Indische voorwerpen neerzetten, omdat Eneco gebruik maakt van flexplekken. Maar wie bij Gilbert thuiskomt, zal waarschijnlijk direct opmerken dat hier iemand woont met een Indische achtergrond. ‘Ik heb thuis een schilderij hangen van een typische berg met sawa’s en op een kast staan Ramayana-poppen.’ Zelfs in de slaapkamer is er iets te vinden uit Indonesië. Namelijk een batikdoek op het hoofdbord van zijn bed en twee rieten Indische schilderijen. Ik vraag hem of hij dat expres zo heeft ingericht. ‘Ja, omdat ik weet dat het Indisch is. Het is een stukje herkenning uit het verleden. Het doet me denken aan het huis van mijn Indische grootouders.’ Het lijkt of er herinneringen naar boven komen bij Gilbert. ‘Mijn opa en oma hadden echt een Indisch huis. Er stonden rotan meubels en er was altijd een enorm blik vol met kroepoek.’ Mijn opa draaide vaak krontjong muziek en ook nu draait Gilbert weleens een krontjongplaat thuis. ‘Dat roept een vertrouwd sfeertje op.’

Rieten schilderijen bij Gilbert thuis – Foto: Gilbert Pothoff

Jappenkamp
Tijdens een werkborrel is er een emotioneel raakvlak ontstaan met een collega. ‘Op een zeker moment kwam het gesprek op het onderwerp Jappenkamp. Ik kwam erachter dat de moeder van mijn collega net als mijn ouders in het kamp hebben gezeten. Toen bleek ook dat die collega Indisch is, terwijl ik dat nooit gedacht had. Een bijzonder moment!’ In de vriendenkring van Gilbert zitten wel een aantal Indische jongens. ‘Dit is puur toeval! Ik zal niet persé op zoek gaan naar Indische vrienden. Wij delen als vrienden bepaalde gemeenschappelijke interesses zoals sport of waarden, zoals openheid in zowel communicatie als onze blik op de wereld. Daarnaast hebben wij toevallig deels een gemeenschappelijk verleden door een of meerdere Indische ouders.’

‘Ik zal niet persé op zoek gaan naar Indische vrienden.’

Kembang Kuning
Een paar jaar geleden heeft Gilbert een reis gemaakt met zijn ouders en zusje naar Indonesië. ‘Ik vond het heel bijzonder om de geboorteplaats Surabaya van mijn ouders te bezoeken en ook het graf van mijn overgrootvader op de oorlogsbegraafplaats Kembang Kuning.’Wat Gilbert jammer vond van het huidige Indonesië, is de zichtbare ongelijkheid tussen mannen en vrouwen.’ Veel mannen op straat, terwijl de vrouwen achterin het huis met een hoofddoekje om het huishouden aan het doen zijn, wellicht speelt het geloof hierin een rol.’

Flexwerken bij Eneco – Foto: Charlene Vodegel / Indisch 3.0 2013

Bahasa Indonesia

Net als bij vele Indische families in die tijd moest er Nederlands worden gesproken, daardoor werd de Bahasa Indonesia ook niet gesproken in huize Pothoff. ‘Tijdens onze reis ontdekte ik dat mijn vader zich wel verstaanbaar kon maken. Het grappige was dat hij toch een beetje Indonesisch kon praten met de lokale bevolking. Maar het Nederlands-Indië zoals ik het ken van de verhalen, foto’s en documentaires, is toch heel anders vergeleken met het huidige Indonesië. Als vakantiebestemming heb ik meer met Latijns Amerika.’

Roots
Tot slot vertelt Gilbert mij over zijn Indisch-gevoel. ‘Sommige jonge Indo’s hebben een drang om op zoek te gaan naar hun ‘roots’, maar ik ben niet echt actief op zoek naar mijn Indisch-zijn. En trots zijn op iets waar je niets aan kunt doen, zoals bijvoorbeeld je afkomst laat ik graag aan anderen over.’

‘Trots zijn op iets waar je niets aan kunt doen, zoals bijvoorbeeld je afkomst laat ik graag aan anderen over.’