Ik wilde dit stukje beginnen met een godslasterlijke vloek, maar zo begint het boekenweekgeschenk helaas al en plagiaat is wel het laatste waar ik op zit te wachten. Het gaat sinds kort namelijk niet zo goed met mij. Ik dacht dat ik inmiddels alles, maar dan ook alles uit de kast getrokken had om van mijzelf een Echte Indo (in hart en nieren) te maken. En ik ben ver gekomen. Tot vorige week.
Failure 3.0
De zoektocht naar mijn eigen Indoschap begon met het veilig tikken van verhaaltjes, maar dat maakte het beest in mij los en ik kreeg de smaak te pakken. In de keuken, zonder Conimex, in mijn Super Indo t-shirt (of was het I love Indo?) was ik, a.k.a. The Blue Lonny, er helemaal klaar voor. Met Anneke Grönloh al brandend zanderig op de achtergrond begon ik te bouwen aan mijn spekkoek, laagje voor laagje. Vloekend, tierend en briesend ging ik tekeer. Mijn eigen ‘kroepoekje’ kon mijn geklieder nauwelijks aanzien. Maar het lukte: de eerste perfecte Patrick Neumann-spekkoek was geboren.
Ik ging door. Ik verslond stapels boeken en artikelen over ONZE geschiedenis. Ik worstelde me door e-mails van hulpbiedende Indo’s. Zelfs over mijn hyves-profiel goot ik een pindasausje. Passies: Alles dat Indisch is! Muziek: Krontjong. Boeken: Geschiedenis. Films: Gordel van Smaragd, Ver van Familie, Oeroeg. Eten: Indisch!!! Helden: Martin Schwab, Willem Nijholt. Toen ik op onze trouwdag met de Wajangpoppen van mijn ouders voor de deur stond, vond mijn vrouw het wel welletjes. Dagenlang hebben wij (op z’n Indisch) gezwegen en elkaar geen blik of woord waardig gegund. We zijn weer on speaking terms gekomen, maar uiteindelijk is alles zinloos geweest.
Want vorige week gebeurde het, de mokerslag, nee, de Catastrofe.
Kroepoekje en ik kregen vrienden te eten. Tijdens de koffie riep ik: ‘Willen jullie misschien met mij mee naar de Tong Tong Fair?’ Iedereen, behalve Kroepoekje, reageerde enthousiast. Terwijl ik al online kaarten aan het bestellen was, vroeg een vriendin me: ‘Goh, waar in Nederlands-Indië is jouw vader geboren? Heb je een atlas?’ Kroepoekje liep naar de kast en pakte de atlas. En toen kwam het. De vriendin vroeg:
‘Patrick, waar komt jouw vader vandaan?’
‘Nieuw-Guinea’.
Meteen kreeg ik de atlas onder mijn neus gedrukt.
‘Waar dan precies?’
Met mijn mond vol tanden zat ik daar, met de atlas in mijn hand, door de mand gevallen, volledig ontmaskerd. Ik wist het gewoon niet. ‘ Je weet toch wel waar je vader vandaan komt? Je weet toch wel waar je roots liggen? Hoe kan je voor een Indische website schrijven als je niet eens weet waar je vader vandaan komt?’ Ze had natuurlijk groot gelijk. Wat nog veel erger is: ik heb er nooit bij stil gestaan om het mijn vader te vragen. Het is niet eens desinteresse, omdat ik er dan bewust voor kies om het niet te vragen. En het is ook niet dat ik het niet durf. Was dat het maar, dan had ik tenminste een smoes. Nu heb ik niets. Pas begonnen en nu al gefaald in mijn zoektocht
We zijn nu een week verder. Ik heb mijn vader inmiddels twee keer gesproken, maar het niet gevraagd. Hallo, ik ben Patrick Neumann, a.k.a. The Blue Lonny, a.k.a. Failure 3.0. Iemand belangstelling in een Wajangpop?
In reactie op een e-mail: Patrick is niet zo zwaar op de hand als sommigen denken.
Hey Patrick, ik zal je wel even helpen een echte indo te worden,
je roots liggen in Hollandia, tegenwoordig Jayapura.
Een vreemd artikel
Maar na lezing, tot mijn grote schrik, ik wist zelf ook niet waar mijn vader was geboren. In Djatiroto dacht ik even. Maar neen, het blijkt Djengkol. Waar het ligt? Ergens op Oost-Java.
Mijn moeder. Haar geboorteplaats? Zal straks haar paspoort even zoeken.
Anneke Grönloh? In mijn tijd luisterde ik naar The Who, The Yardbirds en The Stones.
Make it a little!
Krontjong? Voor iemand van onder de 40 vind ik dat verdacht.
In Indonesie word je uitgelachen, wanneer je als jongere daarmee aankomt.
Gordel van Smaragd, Ver van Familie, Oeroeg. Martin Schwab, Willem Nijholt. ????
Ach. t’is allemaal niet zo erg.
Er zijn indo’s die denken dat er in indonesie helemaal geen indo’s wonen.
Of die je exact kunnen uitleggen wat indische cultuur is.
Bestaat er in Nederland ook een indische cultuur van de totok?
Wajangpop? Heel “kuno” vind je ook niet?
In Indonesie, waar die wayangpop vandaan komt, kijken jongeren liever naar de tv. of chatten via facebook!
Ik weet WEL waar IK ben geboren.
Soerabaja. Je weet wel uit dat liedje van Gronloh.
Ja, daar ben ik wel trots op!. Nu tel ik mee! Soerabaja!
Maar, ooit gekeken naar de tekst van dat liedje?
Afgezien van de titel en het woordje gamelan, zou het liedje evengoed kunnen slaan op elke willekeurige stad aan de Noordzeekust.
Scheveningen met je zee en je hemel zo blauw.
Hoe het daar was in Surabaya en het nu erbij ligt?
Geen flauw idee. Misschiend drukkend warm met veel smog.
Heel moeilijk toch om indo of indisch te zijn.
Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
Dat lijkt me wel iets.
Mooi die fijne ironie, ga zo door Patrick! Lichtvoetigheid en zelfspot maken loodzware identiteitsdiscussies dragelijk…. 😉
haha grappig stukje. herkenbaar. wij 3.0 indo’s hebben het ook niet makkelijk!
Indo zijn is het, in meer of mindere mate, cultureel en fysiek anders zijn dan andere bevolkingsgroepen, specifiek voor de gemengdbloedigen uit voormalig Nederlands-Indie en hun nakomelingen.
Het is wel een beetje ongeinteresseerd als men niets weet van de eigen roots als alle informatie voor handen is hehehe..
Maar gebrek aan kennis maakt iemand niet minder een Indo.
@Ed Vos
In Surabaya zijn ze bezig met de zoveelste super Mall te bouwen.
Weet niet hoeveel torens, maar je raakt er vast de weg in kwijt.
Verder is het vooral een drukke Indonesische stad, een walhalla voor shop-a-holics, niet voor zon en strand aanbidders.
@Ed Vos
Is de ironische intentie van het artikel je misschien ontgaan?