Amsterdam, 7 maart 2009
door Ed Caffin
Het is zaterdagavond en ik sta met een vriend tussen enkele tientallen mensen in Bluescafé Maloe Melo te luisteren naar onvervalste Rock-‘n’-roll. In het donkere zaaltje achterin het café hangt, ondanks dat niemand meer een sigaret opsteekt, een rokerige sfeer. Vergeelde foto’s van oude rockhelden hangen scheef aan de muur naast een oude gitaar zonder snaren. “Op het affiche zag ik Indorock staan,” zegt de zanger van de band in een pauze tussen twee nummers, “dus voor alle Indorock-liefhebbers bij deze een nummer van de Tielman brothers: Rock With Me Baby…”.
De band die staat te spelen heet Tjendol Sunrise en bestaat uit vier Indo’s: een zanger, gitarist, bassist en een drummer. In een recent interview met de band dat ik las in Moesson leggen de bandleden uit dat hoewel ze Indisch zijn en van Rock-‘n’-roll houden, ze dat nog geen Indorockband maakt. Zij zien zichzelf in ieder geval niet zo. En de troonopvolgers van de Indorockers van de jaren vijftig en zestig, van wie er sommigen nog altijd op de Pasar Malam Besar spelen, zijn ze al helemaal niet.
Ze spelen ook zeker niet de Indorock die op de Pasar te horen is, maar dat de band de Indorock weldegelijk als belangrijke inspiratiebron ziet, blijkt een paar nummers later overduidelijk. Ze brengen “een ode aan alle oude Indohelden” met het nummer That’s My little Suzy van Ritchie Valens. Recent brachten ze met hun grootste held Andy Tielman, op 72-jarige leeftijd nog altijd actief, zelfs de CD 21st Century Rock uit. Het is een verzameling oude ‘Indorock-nummers’ in een nieuw jasje.
Na een korte rookpauze speelt de band lekker door en ik vraag me af of Indorock nu eigenlijk wel of niet definitief tot het verleden behoort. Het zal de meeste mensen in de zaal niet kunnen schelen vermoed ik. Behalve misschien het handjevol Indo’s, waaronder één met zwarte vetkuif, die bescheiden achterin staan opgesteld. In het steeds drukker wordende café zien we steeds meer glimlachen en wiegende heupen. Er wordt geboogiewoogied tot diep in de nacht.
Op Youtube bekijk ik de volgende ochtend wat filmpjes van bands waarvan ik de naam op een viltje heb gekrabbeld. De meeste in zwart-wit, maar zelfs dan en op een klein schermpje swingt het ongekend. De Javelins, de Crazy Rockers, De Tielman brothers; pioneers waren het, de oude Indorockers. Met mooie pakken en vaak getooid met zwarte vetkuiven brachten ze in de jaren ’50 en ’60 de Rock-‘n-Roll naar Nederland. De bands waren de muzikale stem van een eerste generatie immigranten, en met legendarische live-optredens werden ze immens populair bij het grote publiek. Zo snel als ze waren gekomen, verdwenen ze weer van de grote podia die ze een decennium lang hadden beheerst. De weg was vrij gemaakt voor vele andere bandjes en muziekstromen.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=YvC2_nsVJv0&hl=en&fs=1]
Op Hyves kom ik even later op twee Indorock-pagina’s. De eerste, ‘dé site voor Indorockers’ genoemd, is pas geleden opgericht door Jerry, zelf de zoon van een Indorocker en enorme fan. Ook op deze pagina staan oude filmpjes. Op een andere, de Indorock Hyve, lees ik een discussie over wie van de jonge generatie het nog leuk vind om Indorock te spelen. Ik lees wat berichten van enthousiaste jonge fans en een aantal reacties van ouderen. Ze maken zich zorgen over wie toch het stokje over gaat nemen van de oude Indorockers. “Jongeren spelen liever andere muziek, dus zullen er straks geen Indorock-bandjes meer zijn” is zo ongeveer de conclusie.
De zorg dat er over een aantal jaar geen echte Indorock bandjes meer zijn is denk ik wel terecht. Het merendeel van de filmpjes op Youtube zal daarom wel zwart-wit blijven. Aan de andere kant: is de term Indorock eigenlijk niet bedacht om de nieuwe muziek van toen een plek te geven? De rockers van toen waren gewoon steengoede Indische muzikanten die Rock-‘n-Roll een eigen draai gaven en het introduceerden in Nederland. Inmiddels is die muziek misschien niet meer zo populair als het ooit was, maar er zijn nog steeds veel jonge Indo’s die goede muziek spelen en ‘rocken’. Vaak geïnspireerd door de oude helden, maar op hun eigen manier…
Meer weten over Indorock? Lees de Story of Indorock of kijk eens op de site van de Stichting Indorock.
Voor meer achtergrond , bekijk eens de docu-dvd Rockin’ Ramona met oa interviews met oud bandleden , oude opnames van die tijd .
Ik ben inderdaad bang dat de echte Indorock (met de sound, rhythm arrangementen, podium presence en musicianship van toen vroeger!) uit zal sterven.
Deels doordat veel eerste generatie Indorockers het verzuimd heeft om door te geven.
Maar meer nog door het feit dat veel jonge generatie Indo’s (en dat begon al in de late jaren ’60) niet de moeite nemen om het te leren.
Te vaak wordt nog gedacht: Indo+Rock=Indorock
Maar Indorock is veel meer dan de simpele optelsom van een paar Indo’s die samen rocken.
Indorock is ook niet het simpelweg spelen van wat bekende liedjes uit die befaamde periode (1950’s/1960’s).
Het geluid, de instrument beheersing, de rhythm arrangementen en de podium presentatie zijn allen essentiële onderdelen van de echte Indorock.
Dat maakte destijds het daadwerkelijke verschil tussen de “gewone” rock & roll of Hollandse rock & roll en wat ze tegenwoordig noemen Indorock.
Als je eerder genoemde essentiele onderdelen beheerst dan ben je als het ware in staat om elk nummer te laten Indorocken.
Echte Indorock is namelijk niet gebonden aan het specifieke repertoire van de jaren ’50 en ’60, maar een nummer van een hedendaagse zangeres als Shakira zou je ook makkelijk kunnen brengen in de pure Indorock stijl van toen vroeger.
Laat daar geen misverstand over bestaan.
Als je tegenwoordig muziekles krijgt dan begin je vaak met de basis en dat is rock & roll waardoor veel mensen ten onrechte geneigd zijn te denken dat Indorock ook maar simpele muziek is.
Vergeleken met de “gewone” rock & roll was de Indorock van toen vroeger vooral live echte “Hogeschool” die muzikaal gezien veel meer bood dan het eenvoudige rock & roll werk wat destijds op de radio en tv te horen/zien was.
Tegenwoordig heb je veel bands die zichzelf Indorock noemen, maar die werkelijk geen flauw benul lijken te hebben van hoe echte Indorock hoort te klinken.
En als ze het al weten zijn ze er gewoonweg te beroerd voor om het goed te leren.
Ja, om echte Indorock te kunnen spelen zoals die in de oude tijd live op het podium werd gepresenteerd moet je gewoon veel en hard oefenen.
Moeite doen om je die specifieke speelstijl met bijbehorende technieken eigen maken.
Het kwam die muzikanten van toen ook echt niet aanwaaien hoor!
Vaak en intensief samenspelen is wat die muzikanten zo goed heeft gemaakt, maar tegenwoordig denkt iedere beginneling het wel even allemaal te kunnen na die eerste beginners lesjes rock & roll te hebben gehad op de lokale muziekschool.
Bekende nummers uit het rijke Indorock repertoire wordt op deze manier vakkundig om zeep geholpen en dat is doodzonde want de Indorock krijgt mede hierdoor een slechte naam.
Het zal maar je eerste kennismaking met Indorock zijn…dan ben je toch voorgoed genezen.
Overigens zijn het niet alleen de echte jongeren die met hun bandjes op deze manier Indorock brengen, het merendeel van de bands bestaat opvallend vaak uit bandleden die rond de 50 zijn.
Net niet oud genoeg dus om de echte Indorock periode meegemaakt te hebben, maar met genoeg autoriteit (jaren) om argeloze jongere bezoekers wel dat gevoel te geven.
Een ander veelgehoord argument is dat zelfs de echte Indorockers van toen niet eens meer de echte Indorock spelen met het oorspronkelijke geluid, rhythm arrangementen, de speltechniek en show.
Daar ben ik het deels mee eens, maar dat is hun wat mij betreft vergeven omdat je überhaupt al dankbaar moet zijn dat deze eerste lichting Indorock iconen (die inmiddels al dik in de 60 zo niet 70 jaar is) nog de moeite nemen om voor ons het podium te beklimmen omwille van nostalgie.
Je kunt van hun eenvoudigweg niet verwachten dat ze nog even een showtje weggeven alsof het 1960 is.
Ze weten als “uitvinders” van de Indorock heus nog wel hoe het moet hoor, maar lopen veelal tegen de fysieke beperkingen aan die de leeftijd met zich meebrengt.
De generaties daaronder daarentegen lijken het verder wel makkelijk te vinden en legt de muzikale lat gewoon veel te laag.
Dit moet veranderen wil de Indorock overleven, maar tot op heden heb ik nog geen band gezien die daadwerkelijk aan de slag is gegaan om die huidige quasi Indorock bandjes eens een flinke schop onder hun kont te geven.
Een van de weinige bands die een klein beetje in de buurt leek te komen was de Bibit Rockers die later transformeerden in NIRG-Explosion.
Ook zij hadden niet die specifieke sound en speltechniek van de oude bands, maar je kon tenminste horen dat ze moeite hadden gedaan om dit enigzins te benaderen.
Inmiddels bestaan deze bands ook al niet meer en de vraag is dus wie daadwerkelijk de fakkel gaat overnemen van de eerste generatie Indorockers?
Nu kun je het nog leren uit eerste hand.
Eerste generatie Indorockers als Dolf de Vries, Reggy Tielman, Andy Tielman, Eddy Chatelin, Harry Koster, Woody Brunings, Hans Bax, Rob Latuperisa, Roy de Fretes, Ronny Neijndorff etc. leven immers nog dus grijp je kans.
Wie is bereidt om hard te werken, te oefenen op technische beheersing van instrumenten en aandachtig te luisteren naar de overgebleven muziek van toen met het doel te leren en uiteindelijk door te geven aan toekomstige generaties?
Wie? Niemand? Hmmm, dus precies waar ik al bang voor was:(
Andrew,
Mag ik zo vrij zijn om je te corrigeren… De Bibits transformeerde niet in de NIRG. Een van de ex-Bibits Lode (zanger/gitarist) dook later wel op in de NIRG X-Plosion. Wederom als zanger/gitarist. Deze twee Indorockbands van de jonge generatie hebben gebroederlijk een aantal jaren naast elkaar bestaan. Het schijnt zelfs zo te zijn dat de NIRG X-Plosion binnenkort een reunie-optreden gaat geven. Ik ben zelf gaan surfen en vond de volgende links:
http://www.stefansonneville.nl/
http://www.nirg-xplosion.nl/
Groetjes, Marlon Robert: ooit drumde ik bij een latere bezetting van de Bibits en als Indo van generatie 3.0 ben ik blij om toch ooit Indorock gespeeld te hebben…daarnaast heb ik ook Tjendol Sunrise geinterviewd voor de Moesson.
Big help, big help. And spelurative news of course.
Dank voor de goede geschreven stukken over de Indo-rock.
Het is juist ,zij waren het die de rock and roll in ons kleine kikkerlandje
de nodige inpulsen gaven, hoe vaak werd daarna de vingers stuk gespeeld om
maar zo goed en zo kwaad op de gitaar ,de echte Indo-rockers te imiteren.
Vaak vergeefse moeite luitjes! En waarom ,het echte soundje dat specifieke geluid
was niet te evenaren, dat is nou net juist wat het Indo-rock zo speciaal maakt!!!
Al de grote muziekanten die nog onder ons zijn ,lachen nog steeds in hun rimplige
vuisten van zie je wel wij hebben het éérste zetje gegeven, en dit gaat nooit ver-
loren(deze muziek!) Kijk maar naar de Indische avonden die nog steeds word gegeven in
in de lande, men swingt en dans van jong tot zeer oud, op de muziek van de Indo-rock!!!!!
Bollee, Bollee, toch!!
Laat ik vooropstellen dat ik totaal geen affiniteit heb met indo-rock. en zoals hieronder werd aangegeven, sinds de jaren 60, Merseybeat, British rythm ’n blues (Beatles, Stones) heb ik de indruk dat de indo-rock geen steek is veranderd.
Ik weet me te herinneren dat er vroeger een indo (Molukker?) in een Zeeuws groepje zat, genaamd Dragonfly (Celestial Dreams was hun hitje). Nou, dat vond ik best goed. Uitstekend zelfs.
Dan was er een Indonesier(?) die speelde in het groepje Cloverleaf. Ook goed.
Wat ik bedoel te zeggen is, dat dat ook jonge indo’s waren, maar die er niet voor schuwden om nieuwe muzikale wegen te bewandelen.
We kunen natuurlijk tot in de einde der dagen Creedence Clearwater proberen na te spelen, of Bill Haley en Elvis imiteren. Maar dat geeft geen pas denk ik.
Evenmin wanneer we proberen om voortdurend la Jimmy Hendrix spelen omdat dat zo’n geweldige gitaarmeester is.
Het is heel moeilijk om over muziek te discussieren, maar ik denk toch dat we in dit geval te maken hebben met een zeer grote generatiekloof.
Hieronder werd de naam Shakira genoemd, die zou kunnen passen in de indo-rock traditie.
Hier hebben we nu te maken met smaakverschillen, want ik luisterde vroeger bijvoorbeeld het liefst naar Nike Ardilla. Nou dat was pas een echte rockster.
Niks mis met indo-rock hoor, maar in de tijd dat de indo-rockmuziek al ver tanende was, luisterde ik veel liever, om maar in de rocksfeer te blijven, naar Rick Nelson, Bobby Fuller Four, Johnny Rivers, Del Shannon.
Maar die lui gingen gewoon mee met hun tijd. Wat te denken van Roy Orbison met Tom Petty (Travelling Wilburys)? Zelfs Carl Perkins ging effe op de rauwe toer in de zestiger jaren.
Nu anno 2010, en ik kijk richting Indonesie, ik heb het hierover al gehad speelt de moderne jeugd liever andere muziek: van indie (independent), punk tot metal en gothic, en in het bahasa indonesia ook nog!
Zelfs krontjong wordt in een hiphop jasje gestoken.
Het is een complete lifestyle: modern, trendy met een eigen kleding haardracht en taal (bahasa gaul).
Men geeft je in elk geval het gevoel dat je niet te maken hebt met duffe jonge mensen die elke avond in een buurthuis staan te sjoelbakken of te bingo-en.
En dat is maar goed ook.
Mag ik ter illustratie van wat ik hieronder heb geschreven 2 links doorgeven?
Dragonfly
http://www.pzc.nl/algemeen/cultuur/2961402/Dragonfly-was-vooral-representant-van-tijdgeest.ece
Clover Leaf
http://www.pmouse.nl/wb/cloverleaf.htm
Tot mijn verbazing: 2 groepjes uit Zeeland, en van wereldnivo ook!
Ahmad Albar speelt nu in Indonesie in de groep God Bless. Niet meer de jongste deze Ahmad, maar gezien zijn kwaliteiten en ook van de overige bandleden (ook niet de jongsten meer) mogen ze wat mij betreft tot hun 90e spelen, wannee u dat bedoelt.
Groetjes
Wat ik persoonlijk denk over het spelen van Indorock zoals die ooit gespeeld: ik denk niet dat het alleen een kwestie is van hard werken en goed je instrument onder de knie te krijgen. Natuurlijk is dat belangrijk, maar je moet het vooral ‘in je hebben.’ Het niet opgegroeid zijn in een ‘Indorock’ omgeving, het niet van dichtbij meegemaakt hebben van de ‘Indorock’-tijd (niet van horen zeggen) en het daardoor niet of nauwelijks binding hebben met Indorock (doordat je er niet of nauwelijks naar luistert, kun je er ook niet van leren houden) kunnen redenen zijn waardoor je Indorock niet of nooit zo kan spelen als de enige echte Indorockers van die tijd. En dat is nu precies hetgeen waarom veel Indo’s van deze tijd (generatie 3.0) afhaken wat betreft Indorock. Zowel wat het luisteren als het spelen ervan betreft….
Even terug in de tijd van de indorock
http://dienstplichtdocumenten.blogspot.nl