Het Middagdutje
Ik ben een voorstander, aanhanger en overtuigd beoefenaar van het middagdutje. Zodra mijn collegerooster het ook maar enigszins toelaat, zorg ik dat het uiltje geknapt wordt. Ben ik thuis, dan ga ik even dwars over het voeteneind van mijn bed liggen, zit ik in de bibliotheek, dan knal ik mijn hoofd op mijn boeken. Twintig minuten lang begeef ik me net onder de oppervlakte van wakkere mentale status.
Voorzover ik mij kan herinneren zonk mijn grootvader midden op de dag twintig minuten lang weg, lag mijn Japanse leraar Engels tijdens de korte pauze achterin het computerlokaal op de grond, ging mijn moeder met regelmaat een klein half uur gestrekt op de bank en plofte ik mezelf in vol ornaat een kwartier lang neer op bed zodra ik uit school kwam. Even slapen om korte tijd later vol energie overeind te schieten. Wekker niet nodig.
Wanneer ik mijn mini-siësta thuis hou en mijn huisgenoten om mijn aandacht roepen krijgen ze geen antwoord. Dit heeft steevast tot gevolg dat er nog harder gegild wordt, want ik ben thuis en dan kan ik toch wel antwoord geven? Als ze bij nul op rekest uiteindelijk mijn kamer binnen stormen -wat ik overigens allerminst waardeer, slapend of niet- puilen ogen vaak uit kassen van verbazing. Ik ben toch niet ziek? Waarom lig ik dan op bed?
Wanneer ik mijn slaappauze in de bibliotheek geniet, stuit ik op twee soorten reacties. Internationale studenten uit Midden- en Zuidoost-Azië knikken me glimlachend toe en beginnen soms met hun eigen middagslaapje. Echter, de meeste medestudenten -lees: blank en westers- kijken verbaasd naar het meisje dat voorovergebogen in haar stoel zit met het hoofd midden op tafel, boeken, readers en schriften vol aantekeningen daar omheen gedrapeerd. Een foto van dit tafereel kan zo bij het artikel ‘Studenten bezwijken onder druk’ in reactie op de Kabinetsplannen.
Ondanks de vragende blikken, schijnt het middagdutje tegenwoordig bij een breder publiek bekend te zijn onder het pseudoniem ‘power nap‘. Ik hoor geregeld mensen naar aanleiding van mijn sluimermomentje praten over onderzoeken die bewijzen dat een power nap goed is vóór het hart en tégen stress. Ik kijk die mensen dan graag glazig aan en denk: ga jij maar even lekker opnieuw het wiel uitvinden.
HAHA super geniaal.
Heel herkenbaar. Al zijn mijn huisgenoten inmiddels wel gewend aan mijn “powernapjes” gedrag.
Studeer je ook in Utrecht want een dutje in de UB aan een openbare tafel vind ik wel heel erg gedurft!
Studeer zelf vaak in het bestuurshok van mijn woonvereniging en daar hebben we ook een heeerlijke bank 😉
groeten,
Emile
Thnx, Emile! Hihi. Ik pak altijd de LB in de binnenstad (CIW’er) – middagdutjes in de UB zijn me inderdaad iets te gewaagd 😉
Groetjes!